«Το Αθηναϊκό ημερολόγιο 2002» του Γ. Κ. Καιροφύλλα και Σ.Γ. Φιλιππότη κυκλοφόρησε και φέτος για δέκατο τρίτο χρόνο! Πλούσιο σε περιεχόμενο και σε χρήσιμες πληροφορίες, με σπάνιες φωτογραφίες και ενδιαφέρουσες συνεργασίες το «Αθηναϊκό ημερολόγιο» έγινε πια συνήθεια, έγινε θεσμός. Καθώς το ξεφυλλίζουμε και διατρέχουμε τα κείμενα, το βλέμμα μας αιχμαλωτίζεται στη σελίδα 233. Είναι το όνομα της συγγραφέως, είναι ο τίτλος, είναι το θέμα, είναι η φωτογραφία του χαμογελαστού, του γλυκού όμορφου άνδρα, που τόσο αγαπήσαμε, που μας κάνει να νιώθουμε ανίκανοι να μετακινηθούμε; Είναι όλα μαζί. Πρόκειται για ένα πραγματικά υπέροχο «Προτελευταίο χαιρετισμό», που απευθύνει η πολυτάλαντη Ζωή Βαλάση στον Λέοντα Αυδή, στον δικό μας άνθρωπο.

Γράφει: «Λέων, εσύ δε θα 'θελες να βαδίσεις σε μακαρία οδό, όπως ψέλνουν για παρηγοριά, και να πορευτείς σε τόπο χλοερό αποστερημένο από οδύνη, λύπη και στεναγμό. Εσύ, στους δρόμους της Αθήνας ήθελες να βαδίζεις, στις πλατείες και στις αγορές της. Και να 'ναι οι δρόμοι της και οι πλατείες της και τα στενά της ανθρώπινα, γεμάτα από την καθημερινότητα των βιοπαλαιστών, να 'ναι λεύτερα, για να περνάνε πιασμένα απ' το χέρι τα ερωτευμένα παιδιά, να σεργιανάνε χωρίς ταπείνωση οι γέροντες και ανήμποροι, να πίνουν τα ουζάκια τους οι μερακλήδες, κουβεντιάζοντας για ιδέες, όνειρα, ποιήματα, πολιτική, ταινίες, συνταγές για φαγητά...

Αυτούς τους δρόμους αγαπάς, όπου ξετυλίγονται οι σημαίες κι οι πορείες, κι η ανθρωποθάλασσα που ζητάει δικαιοσύνη και ειρήνη».

Και τελειώνει ο εξαιρετικός αυτός «προτελευταίος χαιρετισμός», έτσι:

«Χώμα ποτέ δεν ήσουν, χώμα ποτέ δε θα γίνεις. Φωτιά ήσουν που πυρπολούσες. Ξέρουμε σε ποια οδό βαδίζεις σήμερα. Τα βήματα σου τ ακούμε. Τ' αχνάρια σου, τα βλέπουμε. Πάνω στις γκρίζες πλάκες, αυτά οδηγούν σταθερά στον ήλιο. Κι αν δε σε βλέπουμε, είναι γιατί είσαι πολύ μπροστά.

Τσουγκρίζουμε μαζί σου το ποτήρι, αγαπημένε, το προτελευταίο, όπως έλεγες, ποτέ το τελευταίο. «Στα ωραία πράγματα δεν υπάρχει τέλος», έλεγες.