«Είναι μέρες που δε γράφω, γιατί να σου πω την αλήθεια είμαστε χάλια. Εχουμε τα λεφτά μας μέσα στις τράπεζες και μπορούμε να βγάζουμε από 300 πέσο τη βδομάδα. Ο κόσμος κάνει ώρες ουρές στις τράπεζες. Το δολάριο έχει φτάσει 2 πέσο στη μαύρη αγορά. Σήμερα σε μια περιοχή, στο Σάντα Φε, 200 χιλιόμετρα από το Μπουένος Αϊρες, ο κόσμος, οι αγρότες, βάλανε φωτιά στις τράπεζες και τα δημόσια γραφεία. Είμαστε πολύ απελπισμένοι, γιατί φοβούμαστε πως δε θα μας δώσουνε πίσω τα λεφτά μας. Λένε, π.χ., πως θα τα επιστρέψουν σε 24 δόσεις από το 2003, σε αυτούς που είχαν πάνω από 30.000 δολάρια, γιατί το κράτος δεν έχει τα δολάρια. Λένε πως τα ζητήσανε από τις τράπεζες και πληρώσανε τον τόκο στο FMI μέχρι το Νοέμβρη. Η ανεργία έχει φτάσει στο 30%. Αισθανόμαστε σκλαβωμένοι μέσα στο κράτος μας. Πάνε δύο μήνες που είναι όλα έτσι. Σχεδόν πολύ λίγος κόσμος πήγε διακοπές και αν θέλεις να ταξιδέψεις στο εξωτερικό, δεν μπορείς, αν δεν έχεις λεφτά στο σπίτι, για να αγοράσεις δολάρια ή για το εισιτήριο.

Γεια σου, Χριστίνα.

Αργεντινή, 02.57 ξημερώνοντας Τετάρτη 16 Γενάρη 2002».

Τα σχόλια περιττεύουν.