Ο Αλ. Τσίπρας παρουσίασε τις προωθούμενες αντεργατικές ανατροπές σαν να ξεκίνησαν από το μηδέν, περιγράφοντας μια μαγική εικόνα για όσα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση. «Ξέχασε» δηλαδή να πει ότι και ο ίδιος διατήρησε και εφάρμοσε όλους τους νόμους της διευθέτησης που είχαν ψηφίσει οι προηγούμενοι, χτυπώντας αλύπητα το 8ωρο, ότι πρωτοστάτησε νομοθετικά για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας στους γιατρούς, ότι έβαλε νέα εμπόδια στην προκήρυξη απεργίας και στη συνδικαλιστική δράση, ότι καθόρισε πρώτος τον κατώτερο μισθό με τον κατάπτυστο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου και πολλά άλλα.

Πάνω εκεί έρχεται τώρα η ΝΔ να επεκτείνει την «ευελιξία» στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, εφαρμόζοντας τις Οδηγίες και τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ, που και ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώνει στην πολιτική του. Ο Αλ. Τσίπρας επιχείρησε όμως και χτες να θολώσει τα νερά, παρουσιάζοντας τις αντεργατικές «ανατροπές του αιώνα» όχι ως διαχρονικές αξιώσεις και στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου, και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης και έντασης των ανταγωνισμών, αλλά ως «χρέη της ΝΔ σε μεγάλα επιχειρηματικά τζάκια» που τώρα θέλει να ξεπληρώσει.

Δείχνοντας ότι επιδίωξή του είναι η ενσωμάτωση των εργαζομένων και του λαού, προκειμένου αποτελεσματικότερα και με «κοινωνική ειρήνη» να προωθούνται οι στόχοι του κεφαλαίου, ενδεδυμένοι με το μανδύα της «δίκαιης ανάπτυξης», ο Αλ. Τσίπρας είπε στην ομιλία του ότι «δεν μπορεί να υπάρξουν στο μέλλον (...) η ανάπτυξη, η δημοκρατική ανάταξη, η αναγκαία πορεία προς την κοινωνική δικαιοσύνη, με τις δυνάμεις της εργασίας ισοπεδωμένες και χωρίς δικαιώματα. Δεν μπορούμε να σχεδιάζουμε την Ελλάδα του αύριο χωρίς δικαιοσύνη για τους ανθρώπους του μόχθου».

Στο ίδιο πνεύμα, χαρακτήρισε «κήρυξη πολέμου» το νομοσχέδιο της ΝΔ, λέγοντας πως «δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να πολεμήσεις». Κάλεσε «να λάβουμε θέσεις μάχης» για «αγώνα ενωτικό, αποφασιστικό, μέχρι τη νίκη, όπου κανείς δεν περισσεύει», παρουσιάζοντας ως «αντίπαλο» την κυβέρνηση της ΝΔ, επειδή στηρίζει με την πολιτική της «μια ανάπηρη δημοκρατία των ολιγαρχών», τη διεύρυνση του χάσματος «ανάμεσα στα κέρδη των ελίτ και στα εισοδήματα», την «απληστία του μεγάλου πλούτου» και την «αυθαιρεσία».

Στην πραγματικότητα, τόσο με την ομιλία του Αλ. Τσίπρα όσο και με τις στοχευμένες παρεμβάσεις γνωστών συνδικαλιστικών στελεχών που ακολούθησαν, από τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να ξαναζεστάνει αυταπάτες και κάλπικες προσδοκίες για μια φιλεργατική τάχα διακυβέρνηση, που μπορεί να συγκεράσει τα εργατικά δικαιώματα με τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Επιχείρησε και με αυτόν τον τρόπο να κάνει τους εργαζόμενους νεροκουβαλητές στο μύλο της κυβερνητικής εναλλαγής, παραμονές μάλιστα της μεγάλης απεργίας στις 6 Μάη, αλλά και να πείσει το πραγματικό του ακροατήριο, την αστική τάξη και τα επιτελεία της ότι διαθέτει τα φόντα να υπηρετήσει τα συμφέροντά της ως η επόμενη κυβέρνηση, διαφημίζοντας τις ανανεωμένες ικανότητές του στη χειραγώγηση του λαού, συγκριτικά με τη ΝΔ.

Τα μέτρα της κυβέρνησης για την οικονομία, οι σχεδιασμοί για νέο εργασιακό νόμο και η λειτουργία του Δημοσίου ήταν τα θέματα που συζήτησε η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής, Φώφη Γεννηματά, με την Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, σε τηλεδιάσκεψη.

Σε δηλώσεις της αμέσως μετά, σαν να μην κυβέρνησε ποτέ το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα (!) σημείωσε πως στην «επιχείρηση» κατάργησης του 8ωρου, στις απλήρωτες υπερωρίες, αλλά και στην αμφισβήτηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών η κυβέρνηση «εξοφλεί προεκλογικά της γραμμάτια προς τη μεγάλη εργοδοσία» και ότι στηρίζει και αυτή τους αγώνες των εργαζομένων.