Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat το 28% των πολιτών της ΕΕ δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά ούτε μια βδομάδα διακοπές εκτός σπιτιού, ενώ το ποσοστό σε 59,5% για άτομα με εισόδημα κάτω από το λεγόμενο «όριο κινδύνου φτώχειας», τα ψίχουλα δηλαδή που καθορίζει η ΕΕ ως «κατώφλι» της εξαθλίωσης. Ενα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η χειρότερη κατάσταση (88,9%) σε επίπεδο ΕΕ καταγράφεται στην Ελλάδα της «βαριάς τουριστικής βιομηχανίας», αλλά και σε άλλες χώρες με ανεπτυγμένο τον τουριστικό κλάδο (π.χ. η Ιταλία καταγράφει 7 εκατομμύρια άτομα που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά). Αντίστοιχα υψηλά είναι τα νούμερα και για τη Γερμανία, τη Γαλλία κ.λπ. Ο λογαριασμός λοιπόν συνεχίζει να «γράφει» για τα οφέλη από την αλματώδη ανάπτυξη των τουριστικών μονοπωλιακών ομίλων και την ιλιγγιώδη κερδοφορία τους. Οι εργαζόμενοι του κλάδου έχουν να «διαλέξουν» από καμιά δεκαριά διαφορετικές εκμεταλλευτικές εργασιακές σχέσεις, ενώ συνολικά η εργατική τάξη με το ζόρι παίρνει λίγες ανάσες ξεκούρασης μακριά από το σπίτι. Μια κατάσταση που μέσα στην πανδημία έγινε ακόμα πιο βάρβαρη, με τους εργαζόμενους να «πληρώνουν» και τις συνέπειες των υγειονομικών πρωτοκόλλων - λάστιχο, παίζοντας την υγεία τους «κορόνα - γράμματα» για να μη θιγούν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων του κλάδου. Και, κυρίως, στοιχεία όπως τα παραπάνω καταρρίπτουν για μια ακόμα φορά τους μύθους της «ανάπτυξης για όλους», της «δίκαιης ανάπτυξης» ή όπως αλλιώς βαφτίζουν την καπιταλιστική ανάπτυξη οι αστικές κυβερνήσεις.