«Τούτο δω το μπλόκο είναι η κραυγή απόγνωσης, αλλά και δύναμης μαζί, των αγροτών. Ενα κομμάτι γης μας άφησαν οι πατεράδες μας και κινδυνεύουμε να το χάσουμε. Ναι, αυτό θέλουνε να κάνουν, να φέρουνε πίσω τους τσιφλικάδες. Ε, δε θα τους περάσει...».

Γύρω από μια φωτιά, να «σπάει» τη βραδινή υγρασία της κοιλάδας των Τεμπών, μια παρέα αγροτών από χωριά της επαρχίας Τυρνάβου, δέχεται να κάτσει ανάμεσά τους το κλιμάκιο του «Ρ» για να του πουν όλα αυτά που «τα κανάλια δε δείχνουνε ποτέ». Με τα παραπάνω λόγια ξεκίνησε τη συνομιλία μας ο Γιώργος Πολύζος και συνέχισε:

«Κανένας δε με υποκίνησε να έρθω εδώ, κανένας άλλος εκτός από τα προβλήματα που βιώνω καθημερινά εγώ και η οικογένειά μου. Εγώ και όλοι οι άλλοι σαν εμένα που πληρώνουμε τα χρέη στην τράπεζα και αυτά αντί να λιγοστεύουν πληθαίνουν, υποκινούμε τη Συντονιστική Επιτροπή να δώσει το σύνθημα της "εξόδου" στην Εθνική».

«Να γράψεις ότι οι αγρότες βαρέθηκαν τα ψέματα της κυβέρνησης, δεν μπορούν να μας κοροϊδεύουν άλλο», συμπληρώνει ο Αλέξανδρος Παπράς, με το πρόσωπό του να αγριεύει περισσότερο από το φεγγοβόλημα της φωτιάς και ο χειμαρρώδης θεσσαλικός του λόγος με δυσκολία να καταγράφεται από το δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι: «Θα μας πουν επιτέλους πότε θα μας αποζημιώσουν για τις καταστροφές που πάθαμε από την κακοκαιρία; Τα αμπέλια μου "κάηκαν" εντελώς, με δανεικά θα ζήσω την οικογένειά μου; Και μετά ξέρεις τι θα γίνει; Θα δώσω και το χωράφι μου για να μην πάω φυλακή».

«Κι άλλα θες να πάρεις;» ρωτάει το συνάδελφό του ο Στ. Αρζομενίδης, με μια ειρωνεία που τσακίζει κόκαλα, «δε βαρέθηκες να μετράς όλα αυτά τα τρισ. που μας δίνει κάθε χρόνο η κυβέρνηση;». Στηρίζει το κεφάλι του με τα δύο χέρια και κοιτώντας τη φωτιά, περισσότερο μονολογεί, παρά μιλάει στο δημοσιογράφο: «Ε, ρε, ματσούκι που θέλουνε...».

«Και τι θα γίνει με το βαμβάκι;» αναρωτιέται ο Γιώργος Μίσσιος, «πρέπει να καταλάβει ο κόσμος στις πόλεις ότι αν πέσει κάτω από τις 310 δραχμές η τιμή του, τότε θα εξοντωθούμε. Μας λένε ότι δεν μπορεί να αλλάξει τώρα ο κανονισμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εντάξει, τους λέμε εμείς, όμως πάρτε μέτρα, σαν ελληνική κυβέρνηση, για να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες του κανονισμού. Ούτε αυτό όμως κάνουν. Μα, γίνεται να το δεχτούμε; Νομίζει η κυβέρνηση ότι θα μας ξεκληρίσει και μεις θα καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια;».

«Η κυβέρνηση μπορεί να μας θεωρεί "χαζούς", όμως δεν είμαστε τόσο χαζοί για να μη θυμόμαστε τις υποσχέσεις που μας δίνει όλα αυτά τα χρόνια» λέει ο Δ. Καλαμπόκας και συνεχίζει: «Για τι απ' όλα να μιλήσουμε; Για τα αρδευτικά έργα; Αυτός ο άγιος τόπος έχει και βροχές και χιόνια, όμως ο κάμπος στερεύει. Βάζουν τους αγρότες του ενός νομού να τσακώνονται με τους αγρότες του άλλου νομού για το νερό που η φύση μας το δίνει για όλους. Να μιλήσουμε για το "πάγωμα" των δανείων σ' αυτούς που έπαθαν καταστροφές από την κακοκαιρία, που δε γίνεται; Ούτε αποζημιώσεις που να μας καλύπτουν δίνουν και τα χρέη τα αφήνουν να "τρέχουν". Και φαντάσου να πάρει ο ιδιώτης την Αγροτική Τράπεζα... Είμαστε υπερβολικοί, όταν λέμε ότι θα γίνουμε "κολίγοι" ξανά;».

Η ερώτηση του δημοσιογράφου «και μέχρι πού θα το πάτε το "πράγμα";» απαντιέται ως εξής: «Μέχρι εκεί που πάει κι ακόμα παραπέρα. Κάθε μέρα που περνάει γίνονται και πιο πολλά τα τρακτέρ που βρίσκονται εδώ και πρέπει να καταλάβει η κυβέρνηση ότι αν δε δώσει λύσεις, τα πράγματα θα γίνονται κάθε μέρα και πιο δύσκολα γι' αυτήν».