Αξιοποιώντας υπαρκτά ζητήματα συντονισμού, λαθών, επιχειρησιακά και άλλα, πετάνε την μπάλα στην εξέδρα. Το κράτος όμως δοκιμάζεται διαχρονικά σε καταστροφές, με όλες τις κυβερνήσεις, και πάντα παίρνει «μηδέν» στην προστασία του λαού και του περιβάλλοντος. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχει και συνέχεια σε ό,τι αφορά τις περικοπές στην πρόληψη, τους νόμους για τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δράσης σε δάση και αιγιαλούς. Το ίδιο ισχύει με το κράτος και στις άλλες χώρες, ακόμα και στις πιο ισχυρές οικονομικά, όπως είδαμε πρόσφατα να συμβαίνει με τις πλημμύρες στη Γερμανία, με τις φωτιές στις ΗΠΑ και αλλού. Κράτος λοιπόν που να διασφαλίζει την επιχειρηματική δράση πάνω στη γη και τα δάση και ταυτόχρονα τη λαϊκή ευημερία και την προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορεί να υπάρξει ούτε στη ...Δευτέρα Παρουσία. Παντού ο λαός ζει την ίδια τραγωδία, επειδή το κριτήριο για την προστασία της περιουσίας και της ζωής του είναι το πού θα γύρει η πλάστιγγα του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο. Το ζήσαμε άλλωστε και με την πανδημία. Γι' αυτό, λοιπόν, είτε «επιτελικό» είτε «εκσυγχρονιστικό» είτε όπως αλλιώς το ονομάσουν, το κράτος των καπιταλιστών θα βρίσκεται πάντα απέναντι από τα λαϊκά δικαιώματα και τις ανάγκες. Μέχρι με την πάλη του να το ανατρέψει ο λαός.