Με το βλέμμα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και το πώς θα ενισχυθεί η αστική τάξη της Γερμανίας, διεξάγονται την Κυριακή οι εθνικές εκλογές στη χώρα, με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς ενός τρικομματικού κυβερνητικού συνασπισμού μεταξύ των βασικών αστικών κομμάτων να είναι στο τραπέζι και με τα πολιτικά παζάρια να «τρέχουν».

Πρώτοι στις δημοσκοπήσεις εμφανίζονται οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) και δεύτεροι με μικρή διαφορά οι Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές (CDU/CSU), κόμματα που συγκυβερνούν τις δυο τελευταίες τετραετίες και συνολικά έχουν συγκυβερνήσει 12 χρόνια από το 2005 μέχρι σήμερα στον «μεγάλο συνασπισμό». Ο σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος καγκελάριος, Ολαφ Σολτς, είναι αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομικών στην απερχόμενη κυβέρνηση Μέρκελ.

Οι Πράσινοι επισημαίνουν την «ιστορική πολιτική εγγύτητα με το SPD», με το οποίο συγκυβέρνησαν από το 1998 έως το 2005 με καγκελάριο τον Γκ. Σρέντερ, αλλά ταυτόχρονα επισημαίνουν ότι «μπορούμε να συνεννοηθούμε καλά με την CDU/CSU». Εξάλλου, μετά τις εκλογές του 2017 το κόμμα της Αγκελα Μέρκελ, CDU/CSU, βρέθηκε μια ανάσα πριν από τον σχηματισμό κυβέρνησης με τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους (FDP).

Ολα αυτά τα κόμματα, όπως και το οπορτουνιστικό «Η Αριστερά» (Die Linke), συγκυβερνούν σε μια σειρά από κρατίδια, ενώ η «Αριστερά» δηλώνει έτοιμη να συγκυβερνήσει με το SPD και τους Πράσινους και σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Προς το παρόν, μόνο το εθνικιστικό - ακροδεξιό (με νεοναζιστικές αναφορές) «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) αποκλείεται από συμμετοχή σε κυβέρνηση.

Το βέβαιο είναι πως, παρά τις επιμέρους διαφορές, όλα τα αστικά κόμματα υπερασπίζονται τους βασικούς στρατηγικούς στόχους που θέτει το γερμανικό κεφάλαιο στον ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα: Μαζικές «πράσινες» επενδύσεις και «ενεργειακή μετάβαση» για νέες πηγές κερδοφορίας σε συσσωρευμένα κεφάλαια, εκσυγχρονισμός υποδομών, ψηφιοποίηση, νέες τεχνολογίες και καινοτομία, ενίσχυση της «συνοχής της ΕΕ» με τη γερμανική αστική τάξη σε θέση ισχύος, αλλά και ενίσχυση της «αυτονομίας» της σε Αμυνα και εξωτερική πολιτική για αποτελεσματικότερη διασφάλιση των συμφερόντων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, σύσφιξη της διατλαντικής συμμαχίας αλλά και μεγαλύτερη «αυτονομία» από τις ΗΠΑ, «ισορροπίες» στην αντιμετώπιση της Κίνας και της Ρωσίας με κριτήριο τα ιδιαίτερα συμφέροντα του γερμανικού κεφαλαίου.

Η στρατηγική αυτή σύμπλευση στους αντιλαϊκούς στόχους του κεφαλαίου, πλευρές της οποίας ανέδειξε ο «Ριζοσπάστης» και το περασμένο Σαββατοκύριακο (18 - 19 Σεπτέμβρη), «βγάζει μάτι». Παρ' όλα αυτά, μπροστά στο ενδεχόμενο το σοσιαλδημοκρατικό SPD να ηγηθεί ενός κυβερνητικού συνασπισμού με τους Πράσινους και την «Αριστερά», διάφορες δυνάμεις και στην Ελλάδα, κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ και την υπόλοιπη σοσιαλδημοκρατία, επιχειρούν να κάνουν το μαύρο άσπρο, κάνουν λόγο για «φιλολαϊκή» και «προοδευτική» εξέλιξη...

Ιδιαίτερα προβάλλεται ως «φιλολαϊκή» η δέσμευση για αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου από περίπου 9,60 ευρώ σήμερα στα 12 ευρώ (μεικτά), ως μέτρο που «προστατεύει από τη φτώχεια», κόντρα στις «πολιτικές λιτότητας», αλλά και που αυξάνει την αγοραστική ικανότητα.

Καθόλου τυχαία, SPD - Πράσινοι - «Αριστερά» δεν κάνουν λόγο για κατώτατο μισθό, αλλά επιμένουν στο πολύ πιο βολικό για την εργοδοσία κατώτατο ωρομίσθιο. Η δε διαφημιζόμενη αύξηση - ένα ψίχουλο μπροστά στον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι στην ισχυρότερη καπιταλιστική οικονομία της Ευρώπης - δεν διασφαλίζει σε καμία περίπτωση «αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης», εξανεμίζεται μέσα σε έναν «ωκεανό» από «ελαστικές», εξευτελιστικές σχέσεις εργασίας.

Η πληρωμή «με την ώρα» είναι σημαντικό ατού για τους εργοδότες και προσαρμόζεται εύκολα στις ανάγκες τους. Οταν το 2015 θεσπίστηκε το κατώτατο ωρομίσθιο (γύρω στα 8 ευρώ τότε) τα τρία αυτά κόμματα πανηγύριζαν αντίστοιχα ότι θα μπει φρένο στη φτώχεια.

Στην πραγματικότητα, πολλές επιχειρήσεις ανταποκρίθηκαν με μείωση του ωραρίου εργασίας...

Σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία (Destatis), ο αριθμός των θέσεων πλήρους απασχόλησης μειώθηκε από τη θέσπιση του κατώτατου ωρομισθίου και μετά, αφού η εργοδοσία διατήρησε όλο το ενισχυμένο οπλοστάσιο «ευελιξίας». Μάλιστα, παρατηρείται ότι μετά από κάθε αύξηση του ωρομισθίου (κάθε χρόνο), μειώνεται το ποσοστό των θέσεων απασχόλησης οι οποίες πληρώνονται σύμφωνα με αυτό. Το δε Γερμανικό Ινστιτούτο για την Οικονομία (DIW) διαπιστώνει ότι ιδίως στις θέσεις μερικής απασχόλησης οι παραβάσεις είναι όλο και πιο συνηθισμένες.

Τα προηγούμενα χρόνια σχεδόν 4 εκατ. εργαζόμενοι αποκλείονταν από το κατώτατο ωρομίσθιο. Η «αριστερή» πρόταση για αύξησή του, με παράλληλη διατήρηση όλου του αντεργατικού πλαισίου, είναι γι' αυτούς ένα αδειανό πουκάμισο. Συγκεκριμένα, περίπου 2,4 εκατ. εργαζόμενοι δεν λάμβαναν το κατώτατο ωρομίσθιο (στοιχεία από DIW - SOEP) παρότι το δικαιούνται. Μαζί με εκείνους που «στα χαρτιά» αμείβονται με το ελάχιστο ωρομίσθιο, αλλά δεν πληρώνονται «υπερωρίες», ο αριθμός αυξάνεται στα 3,2 εκατ. Επιπλέον, μισό εκατομμύριο εργαζόμενοι δεν πληρώνονταν με το κατώτατο ωρομίσθιο στη δεύτερη δουλειά τους.

Μάλιστα, το κατώτατο ωρομίσθιο όχι μόνο δεν συγκράτησε τη φτώχεια αλλά από το 2013 - χωρίς κατώτατο ωρομίσθιο τότε - μέχρι το 2019 οι εργαζόμενοι με δεύτερη δουλειά αυξήθηκαν κατά περίπου 700.000, φτάνοντας σε 3,5 εκατ., σύμφωνα με το Ινστιτούτο γερμανικής Οικονομίας (IW).

Επιπλέον, ένα κατώτατο ωρομίσθιο στα 12 ευρώ μεικτά εξασφαλίζει μισθό πάνω από το όριο της φτώχειας (περίπου 1.000 ευρώ στη Γερμανία) μόνο στην περίπτωση της πλήρους απασχόλησης 40 ώρες τη βδομάδα. Και πάλι, βέβαια, ένας εργαζόμενος που ζει σε μεγάλη πόλη, όπου τα ενοίκια έχουν εκτοξευτεί, δύσκολα τα βγάζει πέρα - πόσο μάλλον μια οικογένεια - ενώ με τις ανατιμήσεις σε Ενέργεια και βασικά αγαθά η ζωή θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη.

Τέλος, το ωρομίσθιο των 12 ευρώ δεν αρκεί ούτε για αξιοπρεπή σύνταξη μετά από 45 χρόνια δουλειάς πλήρους απασχόλησης, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση απαντώντας σε Ερώτηση στη Βουλή. Για σύνταξη λίγο πάνω από το όριο της φτώχειας θα απαιτούνταν τουλάχιστον 13 ευρώ / ώρα και 45 χρόνια δουλειάς πλήρους απασχόλησης. Και αυτή είναι η «ριζοσπαστική» πρόταση της «Αριστεράς»... Που έρχεται και «κουμπώνει» με τη θέση των Πρασίνων για κατάργηση των «mini jobs»... με εξαίρεση τους συνταξιούχους και τους φοιτητές.

Μία ακόμη «ριζοσπαστική» πρόταση της «Linke» είναι το να δοθούν περισσότερες αρμοδιότητες στα εργοστασιακά συμβούλια, δηλαδή οι εργαζόμενοι να έχουν «δικαιώματα συναπόφασης και βέτο» σε διάφορα θέματα οικονομικής φύσης, όπως: Επενδύσεις, αριθμός εργαζομένων / προσλήψεων / απολύσεων, μετεγκατάσταση εργοστασίου, παραπέρα εκπαίδευση κ.ά.

Τα «δικαιώματα» και ο «λόγος» δεν αφορούν βέβαια τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Αντίθετα, στο όνομα αυτών των «δικαιωμάτων συναπόφασης», τα εργοστασιακά συμβούλια αντί να είναι μαχητικές οργανώσεις συλλογικής οργάνωσης και πάλης των εργαζομένων, θα επιβάλλουν την «εργασιακή ειρήνη», θα προωθούν τον «κοινωνικό διάλογο» εργαζομένων - μεγαλοεργοδοσίας, θα καλούν τους εργαζόμενους να «συναποφασίζουν» τις απολύσεις τους, το κλείσιμο ή τη μεταφορά μονάδων του εργοστασίου ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα της εργοδοσίας που θα παρουσιάζονται ως δικά τους κ.ο.κ.