Στα δεκάδες επίθετα που έχουν επινοηθεί για τον καπιταλισμό, ώστε να επιτευχθεί η αποτελεσματικότερη παραπλάνησή μας, μάλλον θα πρέπει να προστεθεί ένα ακόμη, αυτήν τη φορά αληθινό. Ο τραγελαφικός καπιταλισμός!

Αυτό το ιστορικά ξεπερασμένο και ξοφλημένο σύστημα δοκιμάζει τώρα τις δυνάμεις και τα ταλέντα του στην κακής ποιότητας υποκριτική, παραπατώντας στο ενεργό ναρκοπέδιο του σουρεαλισμού. Εκεί που όλα αποδεσμεύονται από κάθε μορφή λογικής, η φαντασία υποδύεται την πραγματικότητα και κυριαρχούν το ψέμα και η απροσδιοριστία.

Εκεί προσπαθεί να μας πείσει ο καπιταλισμός πως μπορεί να είναι και τίμιος και ηθικός και δίκαιος, μέχρι και «πράσινος», σχεδόν διαβολικά καλός.

Επιστρατεύει, λοιπόν, τα πιόνια του - όλα αυτά που ευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα -, για να υποσχεθούν καλύτερες μέρες και να στηρίξουν το αφήγημα της «δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης, αυτής που θα ωφελήσει και το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους.

Και κάπου εδώ, κηρύσσεται η έναρξη της νέας φαρσοκωμωδίας! Για να πετύχει το σενάριό του, δουλεύει πολύς κόσμος. Οι γνωστοί διαμορφωτές κοινής γνώμης των δελτίων, ο γραφικός περιφερόμενος θίασος των καλοπληρωμένων «αναλυτών» και λοιποί παρατρεχάμενοι.

Ο «καλός και ηθικός» καπιταλισμός, το «δίκαιο κράτος» κι ο χαρισματικός Φύλαρχος πλασάρονται και λιβανίζονται από τα αδρά επιχορηγούμενα ΜΜΕ, με φαντασμαγορικό - πλην άγαρμπο - «ξέπλυμα» και παλιακές συμβουλές ατάλαντων επικοινωνιολόγων.

Λογικό, αφού όσο περισσότερο φανερώνεται το αληθινό πρόσωπο του συστήματος, τόσο πιο πολύ το πολιτικό και το επικοινωνιακό του προσωπικό (μαζί με τις παραφυάδες τους), οφείλουν να αποπροσανατολίσουν όσους δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως ο ...τίμιος καπιταλισμός που ευαγγελίζονται, δεν είναι παρά ένας Ιανός, που στη μια όψη του είναι ο πλούτος των λίγων και στην άλλη η φτώχεια των πολλών.

Τα πρόσφατα έκτροπα σε Θεσσαλονίκη και Νέο Ηράκλειο, με τους ανασυνταγμένους χρυσαυγίτες, υπενθυμίζουν άλλη μια φορά πως ο καπιταλιστής βαδίζει πάντα αγκαζέ με τον ναζιστή, που είναι το ταίρι του, το εργαλείο κι ο υπηρέτης του.

Ο στόχος τους είναι κοινός. Ανάλογα με τις ανάγκες και τα συμφέροντά του ο αφέντης άλλοτε απενεργοποιεί ή περιορίζει το εργαλείο κι άλλοτε δίνει εντολή επίθεσης, οπλίζοντάς το με ό,τι χειρότερο του βρίσκεται.

Μόνο που επειδή αυτό συμβαίνει επανειλημμένως, αιώνες τώρα, γίνεται πλέον γρήγορα αντιληπτό. Το φτιασίδωμα του ψέματος είναι χονδροειδές (και μια λεπτομέρεια, της μεγάλης εικόνας: Οσοι Μπογδάνοι κι αν διαγραφούν, όσα αντικομμουνιστικά και χρυσαυγίτικης κοπής παραληρήματα - τάχα - καταδικαστούν, πάντα θα υπάρχει μια ανοιχτή αγκαλιά για πολλούς όμοιούς τους και μάλιστα σε υπουργικές θέσεις και άλλα καίρια πόστα).

Παραμύθια, αυταπάτες και ψευδαισθήσεις ότι όσα συμφέρουν το κεφάλαιο συμφέρουν και τον λαό, συναφείς πλαστογραφίες και παραχαράξεις της Ιστορίας, δεν λειτουργούν πλέον.

Και πώς θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, από ένα κράτος που αποδεικνύει καθημερινά πόσο υποκριτικό, ανεύθυνο κι αναξιόπιστο είναι; Ενα κράτος ψεμάτων, που δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει ΜΕΘ, Νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, που παραπαίει επικίνδυνα σε όλα τα στάδια της πανδημίας, που απογειώνει τη φοροληστεία, που δίνει 4 δισ. στο ΝΑΤΟ, ποταμούς εκατομμυρίων για να σώσει μεγαλοεπιχειρήσεις, που κανονίζει ...εθελοντική φορολογία για τους εφοπλιστές και δίνει μόλις 1,7 εκατομμύρια τον χρόνο για τα δασαρχεία και για την πρόληψη των δασικών πυρκαγιών.

Υπάρχει κάποιος που εμπιστεύεται αυτούς που απέδειξαν με χίλιους τρόπους πως ο μόνος δρόμος που ξέρουν καλά να βαδίζουν, είναι αυτός της καταπίεσης, της καταστολής, της εκμετάλλευσης, της αδικίας και πάντα με παντιέρα τους την ατομική ευθύνη;

Γίνεται να πιστεύει κάποιος στο σύστημα που επιτρέπει και βολεύεται με την αποθράσυνση των ναζιστών, την τρομοκράτηση και την ποινικοποίηση των αγώνων, την επέλαση της ακρίβειας και του ξεδιάντροπου ξανασερβιρίσματος της εξίσωσης του εγκληματικού φασισμού με τον κομμουνισμό, που επιχειρεί να εξομοιώσει την προκήρυξη και τα πανό, με μαχαίρια, ρόπαλα, τέιζερ, σιδερογροθιές και πιστόλια αερίου;

Αυτούς θα εμπιστευτούμε στον 21ο αιώνα, στην εποχή της ψηφιακής οικονομίας και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, που υπάρχουν όλες οι επιστημονικές, τεχνολογικές και παραγωγικές δυνατότητες για να ζήσουμε καλύτερα; Αυτούς θα αφήσουμε να μας γυρίσουν στον Μεσαίωνα; Αυτούς που έσπρωξαν εκατομμύρια ανθρώπων στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην προσφυγιά και στον θάνατο;

«Ο καπιταλισμός, ιδού η πηγή του κακού», έγραφε το 1949 ο Αλμπερτ Αϊνστάιν στο αμερικανικό περιοδικό «Monthly Review».

«Ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει ένα νόημα στη ζωή, που είναι σύντομη και επικίνδυνη, παρά αφιερώνοντας τον εαυτόν του στην κοινωνία. Η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως είναι σήμερα, αποτελεί κατά τη γνώμη μου, την πραγματική πηγή του κακού».

Αυτό πίστευε ο μέγας σοφός για το σύστημα, που βάφτηκε με το αίμα αυτών που ζουν στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας και που όλη τους τη ζωή θυσιάζονται για τα κέρδη του κεφαλαίου. Του κεφαλαίου που χρειάζεται ακόμη μια γενιά εργατών, αδύναμη, υποταγμένη και ακόμη πιο εκμεταλλεύσιμη. Σε όλο αυτό το σκηνικό του τρόμου, οι υπηρεσίες των φασιστών είναι πάντα καλοδεχούμενες.

Πάντα σε περιόδους σήψης του συστήματος, παρακμής και κρίσεων, όταν η διαφθορά, η φτώχεια, τα σκάνδαλα, η απελπισία και η εκμετάλλευση κορυφώνονται, ο ποινικός υπόκοσμος έχει πολλή δουλειά να κάνει και κινείται γύρω του πολύ βρώμικο χρήμα. Το «μάρκετινγκ» όμως των καπιταλιστών και των ναζιστών δεν σώζει και δεν εξιλεώνει κανέναν.

Ο φασισμός σκοτώνει. Ούτε μακιγιάρεται, ούτε διορθώνεται κι όπως έλεγε ο Μπρεχτ, «ο φασισμός είναι ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός».

Το ΚΚΕ, το μοναδικό κόμμα που άνοιξε μέτωπο από την πρώτη στιγμή με τη Χρυσή Αυγή, όταν όλοι οι άλλοι την ανέχονταν, υπενθυμίζει πως δεν υπάρχουν περιθώρια για νέες αυταπάτες και δεν ξεμπερδέψαμε με το μόρφωμα που κηρύσσει μίσος ακόμη και μέσα από τις φυλακές.

Χρειάζεται κοινωνική συμμαχία, λαϊκή οργάνωση και κυρίως κοινωνική αφύπνιση και επαγρύπνηση. Την Πέμπτη, έναν χρόνο μετά την καταδίκη της εγκληματικής συμμορίας, ακούστηκαν σ' όλη τη χώρα δυνατά τα συνθήματα ενάντια στον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά κι έγινε σαφές πως μόνο η μαζική και οργανωμένη δράση θα στείλει τους δολοφόνους, για άλλη μια φορά, στον φυσικό τους χώρο, τον βούρκο της Ιστορίας.

Αυτό έχει τώρα σημασία.