Ενας από τους φανατικούς πολέμιους των εργατικών αγώνων, που βγάζει σπυράκια ακόμα και στο άκουσμα της λέξης «απεργία», έγραψε τις προάλλες για τους εκπαιδευτικούς ότι «πολεμούν την προσπάθεια του κράτους να εκσυγχρονισθεί και να καθιερώσει διαδικασίες ελέγχου της απόδοσης των επενδύσεών του». Για ποιον εκσυγχρονισμό μιλάει όμως και για ποια επένδυση; Είναι εκσυγχρονισμός το σχολείο της ανταγωνιστικότητας και των δεξιοτήτων, που θα ζητιανεύει από χορηγούς για να λειτουργήσει στοιχειωδώς, που θα κοιτάει τους γονείς στην τσέπη και θα προσφέρει διαφοροποιημένη εκπαίδευση με κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια; 'Η μήπως είναι επένδυση τα χιλιάδες κενά που αναπαράγονται κάθε χρόνο, τα κοντέινερ και οι άθλιες υποδομές, τα 25άρια τμήματα και οι περιπλανώμενοι αναπληρωτές, οι μισθοί των «τρεις κι εξήντα» των δασκάλων και καθηγητών; Στην εποχή μας, που η επιστημονική γνώση καλπάζει, πραγματικός εκσυγχρονισμός είναι ένα σχολείο που θα μορφώνει ολόπλευρα και δεν θα εξοντώνει, όπως κάνουν με τους νόμους τους όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις, μεταξύ άλλων και με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Γι' αυτό η πραγματική επένδυση στην Εκπαίδευση είναι οι αγώνες που αναπτύσσονται αυτό το διάστημα, για δουλειά με αξιοπρέπεια και μόρφωση στο ύψος των σύγχρονων αναγκών.