Από μικρός ήθελα να γίνω ποιητής, όχι για να γράφω ποιήματα, αλλά για να μετατρέπω τα πράγματα σε λέξεις που οι άλλοι δε θα τις καταλάβαιναν. Ετσι με τον τρόπο αυτό θα μπορούσα να έχω μια δικιά μου γλώσσα και μέσα από αυτή να επικοινωνούσα με ένα δικό μου κόσμο. Γιατί, στο κάτω κάτω, αυτό δεν είναι ένας ποιητής; Ενας άνθρωπος ελεύθερος που ορίζει τα πράγματα με λέξεις δικές του και που αδιαφορεί αν οι άλλοι τον καταλαβαίνουν ή όχι; Ενας άνθρωπος ελεύθερος, γιατί δε μιλάει τη γλώσσα που μιλούνε οι άλλοι κι έτσι μπορεί, όποτε θέλει, να αναχωρεί μέσα σε έναν κόσμο πραγμάτων και λέξεων και να βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα θάνατο που αυτός κατασκευάζει στα μέτρα του, ώστε να μη μοιάζει με θάνατο, αλλά με ένα άλλο μέτρο ζωής ανυπολόγιστης σε χρόνο και έκταση, όσο ανυπολόγιστο μπορεί να είναι σε γενετικές εγγραφές το μυστηριώδες γονιδιόγραμμα ενός φελάχου που αποκοιμήθηκε δίπλα στο άλογό του φυτεύοντας τον ερημικό του φαλλό βαθιά στην πυρακτωμένη άμμο της Τζέρμπα.

Δεν έγινα όμως ποιητής, γιατί έμπλεξα με τα πράγματα των ανθρώπων που δεν ανήκουν στη γλώσσα και γι' αυτό δεν μπορούν να μετατραπούν σε λέξεις, ανήκουν στην Ιστορία και μπορούν να μετατραπούν σε σύμβολα. Εμπλεξα με τα πράγματα εκείνα που μπορούν να μετατραπούν σε όρους οικονομίας, αρχιτεκτονικής και ιδεολογίας. Μπορούν να γίνουν σχήματα, προβολές γραμμών και αριθμών. Να γίνουν εικόνες πράξεων, θηρευτικής αγωνίας και καλλιεργητικής αναμονής, εικόνες, κτηνοτροφικών μετακινήσεων στις ευρασιατικές στέπες, λίγο πιο πάνω από το δρόμο του μεταξιού και στους πρόποδες του Ταύρου, όπου από τη δύση της 4ης χιλιετίας σιδεράδες και αργυροχόοι, σαράφηδες και λαθρέμποροι παλεύουν με τα μέταλλα, στολίζουν τους ρυπαρούς αστραγάλους των γυναικών της Μεσοποταμίας και στην αρχή ενός αιματοβαμμένου απογέματος πυρπολούνται πάνω σε συσσωρευμένους κέδρους και κορμούς κωνοφόρων.

Αυτό δε σημαίνει όμως πως μόνο μέσα από την ποίηση μπορεί κανείς να μιλήσει για το κρασί, το ψωμί και το λάδι. Δε σημαίνει πως την ελευθερία τη βιώνει κανείς μέσα από τη δική του τη γλώσσα, τις προσωπικές του λέξεις δηλαδή. Οχι. Χίλιες φορές όχι. Πώς θα βρούμε όμως μια κοινή γλώσσα, για να μιλήσουμε όλοι μαζί με τον ίδιο τρόπο για την Ιστορία, για τον Πολιτισμό. Πώς θα βρούμε τις ίδιες λέξεις για να ονοματίσουμε με τον ίδιο τον τρόπο, όλοι μαζί τον εχθρό και το φίλο. Τον εαυτό μας και τους άλλους; Να το δύσκολο. Οχι όμως και το αξεπέραστο. Οχι το αξεπέραστο, γιατί μπορεί να βιώνουμε ο καθένας με το δικό του τρόπο την Ποίηση, τη Γλώσσα, τον Πολιτισμό και την Ιστορία. Ολοι όμως βιώνουμε με τον ίδιο τρόπο το όραμα για μια άλλη Ζωή και μέσα από αυτό το κοινό βίωμα δεν μπορεί παρά μια μέρα να γίνουμε εμείς, οι Κομμουνιστές και οι Ποιητές της!