Αλήθεια, όμως: Αφού τόσο «δίκαιη» και «συμπεριληπτική» θα είναι η ανάπτυξη που επαγγέλλονται, αφού - όπως λένε - κρατάνε το «ελιξίριο» για τη μείωση των ανισοτήτων, που ο ίδιος ο καπιταλισμός δημιουργεί και αναπαράγει, προς τι τόσο άγχος για την «εμπιστοσύνη» του λαού και για το ποιος μπορεί να τη διασφαλίσει καλύτερα; Γιατί τόση συζήτηση για την «κοινωνική συνοχή», αφού η ανάπτυξη που επαγγέλλονται λένε πως είναι «δίκαιη»; Η απάντηση είναι παραπάνω από προφανής: Το κοινό τους πρόγραμμα, το «πράσινο New Deal» του κεφαλαίου, έχει ως προϋπόθεση την παραπέρα ένταση της εκμετάλλευσης, οδηγεί σε εκτίναξη της φτώχειας και των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, μεγαλώνει κι άλλο την «ψαλίδα» ανάμεσα στον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και σ' αυτά που μπορούν να απολαύσουν. Γι' αυτό «λυσσάνε» να αποσπάσουν με κάλπικες υποσχέσεις, ψίχουλα και κάθε είδους εκβιασμούς τη συναίνεση του λαού στα σχέδια που έχουν ως προαπαιτούμενο τη σφαγή του. Καμία εμπιστοσύνη να μη δείξει ο λαός σε παλιούς και νέους «σωτήρες». Να εμπιστευτεί τη δική του δύναμη, να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, περνώντας στην αντεπίθεση για τις σύγχρονες ανάγκες του.