Δε θυμούμαι ακριβώς ποιος έκανε αυτή τη δήλωση, πώς την έκανε και γιατί. Θυμούμαι όμως ότι την έκανε και γι' αυτό δε με απασχολεί το ιστορικό της δήλωσης, αλλά το περιεχόμενό της. Κι όχι μόνο με απασχολεί, αλλά και με ανησυχεί, γιατί είναι πια μόνιμη συνήθεια της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της να αντιμετωπίζει όλα τα θέματα με τη μέθοδο του ρεπορτάζ και όχι μιας βαθιάς και αξιόπιστης ανάλυσης. Κι αυτό σημαίνει πως ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή μας μετατρέπεται σε αντικείμενο μιας συζήτησης, που ποτέ δεν οδηγεί στο τελικό συμπέρασμα, αλλά στη διατύπωση μιας σειράς σχολιασμών, που τις πιο πολλές φορές δεν αναφέρονται στην πραγματικότητα. Απλώς επιδιώκουν την ακροαματικότητα ή τη θεαματικότητα ή, τέλος πάντων, προσπαθούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον μιας κοινωνικής ομάδας που σχετίζεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με το γεγονός.

Ετσι, αν αυτό που έχει συμβεί είναι μια πολιτική απόφαση ή, έστω, η συμπεριφορά ενός πολιτικού προσώπου, η συζήτηση παγιδεύεται στην παραπολιτική λογική ή ακόμα σε μια επιφανειακή πολιτική συμπάθεια, που χαρακτηρίζει το ενημερωτικό «όργανο», που παίρνει αφορμή από το «συμβάν» και ανοίγει τη συζήτηση. Αν τώρα η «αφορμή» είναι οικονομική, αφορά, με άλλα λόγια, συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, τότε η όλη συζήτηση και οι σχολιασμοί που την ακολουθούν θα στραφούν προς αυτή την κατεύθυνση, προκαλώντας το ενδιαφέρον και τη «συσπείρωση» στον κόσμο της οικονομικής σπέκουλας. Και τα παραδείγματα αυτά θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν, δυστυχώς, με ρυθμούς ανησυχητικούς. Δε χρειάζεται όμως. Δε χρειαζόμαστε, δηλαδή, άλλα παραδείγματα. Το ότι η ενημέρωση σήμερα διανέμεται με βάση την επιδίωξη «συσπειρωτικών» αντιδράσεων στο χώρο της «ακροαματικότητας» ή της «θεαματικότητας» είναι πια κοινή γνώμη. Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο ένα πολύ σοβαρό γεγονός που κάποια στιγμή αναδεικνύεται σε υπέρτατο «εθνικό» πρόβλημα, είναι δυνατό να αποσυρθεί βίαια από τη δημοσιότητα και να δώσει τη θέση του σε ένα άλλο, που κι αυτό, ανάλογα με κάποια μυστικά ενδιαφέροντα, θα πρέπει να αποσυρθεί.

Πριν από λίγες μέρες η υπόθεση του παράνομου τζόγου ήτανε ο καθημερινός λόγος των ΜΜΕ. Κανένα ενδιαφέρον για το ΙΚΑ που δε λειτουργεί και οι ασθενείς βρίσκονται απέναντι στην ηθική αδιαφορία των υπευθύνων. Η οργανωμένη δημόσια εκπαίδευση που βρίσκεται ή μέσα ή λίγο έξω από τα «χαρακώματα» έγινε ένα θέμα ρουτίνας και περιορίστηκε πια στο επίπεδο των δηλώσεων. Το ασφαλιστικό, που πριν από λίγο καιρό απασχολούσε κυβέρνηση και εργαζόμενους, με τον πιο οξύ τρόπο για το χατίρι των προεκλογικών ζυμώσεων, μπήκε στην άκρη και απασχολεί μόνον τους «καλώς πληροφορημένους» οικονομικούς ρεπόρτερ και κάποιους μη «καλώς πληροφορημένους» ακροατές. Και για όλους αυτούς τους λόγους τους μυστικούς και τους αδιευκρίνιστους ο όρος «τηλεοπτική τρομοκρατία» δεν αποτέλεσε «αφορμή». Ειπώθηκε και αμέσως ξεχάστηκε. Και δεν ξεχάστηκε, επειδή δεν ενδιαφέρει κανένα, ούτε γιατί δεν αφορά κανένα, αλλά γιατί η ανάλυση της καταγγελίας θα μας οδηγούσε στο συμπέρασμα πως είναι εύκολο μια σειρά στημένων εικόνων που θα τις συνοδεύει και ένας σοφά οργανωμένος, δημαγωγικός λόγος να απομακρύνει την «κοινή γνώμη» από την ουσία των γεγονότων που την απειλούν και τρομοκρατημένη να την οδηγήσει μπροστά σε έναν επερχόμενο «όλεθρο». Κι αυτό σημαίνει πως τρομοκρατημένος δεν είναι μόνον αυτός που «φοβάται» και ζητάει προστασία. Οχι, η «τηλεοπτική τρομοκρατία» αναφέρεται ως όρος στον αποπροσανατολισμό της ενημέρωσης, στην κατασκευή ενός στρεβλωμένου περιβάλλοντος επικαιρότητας. Τρομοκρατώ «τηλεοπτικά», επομένως, σημαίνει ότι κατορθώνω να αναστρέψω τη συλλογική συνείδηση και να της δημιουργήσω «τύψεις» για καταστάσεις που δεν την αφορούν. Να κατασκευάσω ενοχές αποκρύπτοντας τα πραγματικά εγκλήματα!