Εντονη συζήτηση έχει ανοίξει στο Χαλάνδρι με αφορμή την απόφαση του δήμου να φτιαχτεί Ειδικό Σχολείο στην περιοχή και την αντίδραση μιας ομάδας που αποκαλείται «Μηδενική Ανοχή» και υποστηρίζει τη συμπερίληψη των παιδιών που χρήζουν Ειδικής Αγωγής στα γενικά σχολεία.

Θέση στο θέμα παίρνουν το Παράρτημα Βορείων Προαστίων και το ΔΣ του Ενιαίου Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ Αττικής και Νήσων, σημειώνοντας ότι «τη συγκεκριμένη απόφαση του δήμου Χαλανδρίου τη θεωρούμε σωστή, επιβεβλημένη αλλά και πολύ καθυστερημένη». Και εξηγεί: «Πρώτον, ο δήμος Χαλανδρίου με 100.000 κατοίκους δεν έχει κανένα δημόσιο Ειδικό Σχολείο. Με βάση τα διεθνή στάνταρ, που αναγνωρίζει και η ΕΕ, πάνω από το 12,5% του μαθητικού πληθυσμού έχουν ανάγκες υπηρεσιών της Ειδικής Αγωγής. Στο Χαλάνδρι δηλαδή πάνω από 1.200 παιδιά, και από αυτά κάποια ελάχιστα είναι ενταγμένα στα τμήματα ένταξης και στην Παράλληλη Στήριξη. Την ίδια στιγμή, που γι' αυτό δεν "στεναχωριούνται" οι άνθρωποι των κυβερνήσεων αλλά και της "Μηδενικής Ανοχής", το Χαλάνδρι έχει εξελιχθεί σε μια μεγάλη "πιάτσα" των ιδιωτικών Κέντρων Ειδικής Αγωγής, με πρωινά και απογευματινά τμήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα παιδιά που πάνε στα ιδιωτικά κέντρα είναι πολύ περισσότερα από αυτά που πάνε στις δημόσιες δομές στον δήμο Χαλανδρίου, αλλά και συνολικά σε ολόκληρη τη χώρα. Οταν το πράγμα βγάζει χρήμα, κάποιοι δεν ενοχλούνται».

Γενικότερα απέναντι στις θεωρίες της «συμπερίληψης», ο Ενιαίος Σύλλογος επιχειρηματολογεί μεταξύ άλλων: «Γιατί αλήθεια ένα παιδί με νοητική υστέρηση, που μπορεί να εκπαιδευτεί και να δουλέψει στην παραγωγή και να έχει μια ημιαυτόνομη διαβίωση, πώς θα εκπαιδευτεί μέσα στο γενικό σχολείο, σε ποια τμήματα και ποιες υποδομές; Και από ποιους; Σε ποιες συνθήκες; Στο γενικό σχολείο μαθαίνοντας άλγεβρα και Ομηρο; Και πώς θα ενταχθεί αν δεν υπάρχουν συγκεκριμένα μέτρα και δομές για να μπορέσει να ενταχθεί, όπως δημόσιες Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης, προστατευόμενα εργαστήρια κ.λπ.; Το ίδιο για ένα τυφλό ή κωφό παιδί, η ένταξή του στην κοινωνία, στην παραγωγή προϋποθέτει την ολοκληρωμένη εξειδικευμένη εκπαίδευση με βάση την ιδιαιτερότητα της αναπηρίας του και τα κατάλληλα μέτρα και μέσα στήριξής του στην ημιαυτόνομη ή αυτόνομη διαβίωση, και πάνω απ' όλα στην ένταξή του στην παραγωγή. Βεβαίως όλα τα παιδιά με αναπηρία ή μαθησιακές δυσκολίες δεν χρειάζονται Ειδικό Σχολείο, όμως χρειάζονται και συγκεκριμένες υποδομές και συγκεκριμένα μέσα και εξειδικευμένα προγράμματα και στελέχωση για να ενταχθούν στη Γενική Εκπαίδευση. Ομως το σχολείο του κυρίου Γαβρόγλου και της κυρίας Κεραμέως, του ατομικισμού, της ανταποδοτικότητας, του ανταγωνισμού πετάει απέξω επί της ουσίας αυτά τα παιδιά, ή αλλιώς το σχολείο για όλους θα συνθλίψει πρώτα απ' όλα αυτά τα παιδιά μαζί με τα παιδιά των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Το ότι η ανεργία ξεπερνά το 95% στους ανάπηρους δεν είναι άσχετο με την ουσιαστική ανυπαρξία της Ειδικής Αγωγής και τη συρρίκνωση και υποβάθμιση του Ειδικού Σχολείου; Κοστίζει ο ανάπηρος να εκπαιδευτεί, δεν τους βγάζει τα ανάλογα κέρδη στην παραγωγή. Στον καιάδα της κοινωνίας τους. Γιατί στη χώρα μας η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που χρειάζονται Ειδική Αγωγή, με βάση τους επιστήμονες και τα στάνταρ της ΕΕ, δεν περνάει από τα Ειδικά Σχολεία. Μόνο το 5% περνάει από αυτά».