Το παιδικό βιβλίο γιορτάζει αυτήν τη χρονιά του πολέμου, μια ακόμα χρονιά με κορονοϊό και με τη γνωστή δύσκολη οικονομική κατάσταση για τις περισσότερες οικογένειες. Δύσκολοι καιροί για παραμύθια; Αντίθετα, πιστεύω πως στην εποχή μας μια καλή ιστορία μπορεί να είναι θεραπευτική για ένα παιδί εκτεθειμένο όλη τη μέρα στις ορδές των κακών ειδήσεων. Τα παιδιά μας δεν μεγαλώνουν σε γυάλινες μπάλες. Ζουν μαζί μας με τις κεραίες τους πάντα σε εγρήγορση. Χωρίς να το θέλουμε τους μεταδίδουμε τις αγωνίες μας, την ανασφάλειά μας, τον τρόμο μας. Η ανάγνωση, η ακρόαση μιας καλής ιστορίας μπορεί αν όχι να γιατρέψει αλλά να ημερέψει τους φόβους τους. Διαβάζοντας για άλλα παιδιά με τα ίδια προβλήματα είναι σαν να συζητούν μ' έναν φίλο τις δυσκολίες που δεν μπορούν να μοιραστούν μαζί μας. Μια ιστορία, ένα βιβλίο μπορεί να προσφέρει απαντήσεις, να κάνει τα παιδιά να αισθανθούν πιο ασφαλή, να εξημερώσει τους εφιάλτες τους, να τους κάνει κριτικούς στοχαστές, να τους ενθαρρύνει, να τους ενδυναμώσει και - ποιος ξέρει - να τους δείξει τον δρόμο για να κάνουν τα πράγματα καλύτερα. Πάντως, το βέβαιο είναι πως η σιωπή θα επιβαρύνει την αγωνία τους. Κι άλλωστε δεν καταλαβαίνω πώς ένας άνθρωπος που γράφει μπορεί να μείνει αλώβητος απ' όσα συμβαίνουν γύρω του. Γι' αυτά που τον καίνε δεν θα γράψει;

Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς και τα βιβλία πρέπει να βοηθούν τα παιδιά στην ενηλικίωσή τους. Σίγουρα δεν είναι όλες οι ηλικίες ίδιες. Αλλιώς θα μιλήσεις σ' έναν έφηβο και αλλιώς σ' ένα μικρό παιδί προσχολικής ηλικίας που μπορεί να πιστεύει πως ο πόλεμος είναι ένα τέρας που ζει κάτω από το κρεβάτι του. Σε όποια ηλικία όμως κι αν απευθύνεσαι πρέπει να μιλήσεις γράφοντας για τη δική σου αλήθεια. Το βιβλίο δεν μπορεί να λύσει ως διά μαγείας όλα τα προβλήματα των παιδιών αλλά μπορεί να τα ταξιδέψει στη ζωή άλλων παιδιών, να γιατρέψει λίγο την αγωνία τους, να φωτίσει τα σκοτάδια τους ή ακόμα να τους κάνει να ξεχαστούν.

Ο Μπρεχτ έλεγε πως τον καιρό της φρίκης θα τραγουδάμε το τραγούδι της φρίκης. Δεν θα το έλεγα αυτό για ένα βιβλίο που έχει αποδέκτη ένα παιδί. Το βιβλίο περισσότερο θα ήθελα να τους ψιθυρίζει πως ακόμα και στα δύσκολα ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος. Η μόνη ευχή είναι να βρουν λύση και να παλέψουν για έναν κόσμο καλύτερο και δικαιότερο. Αλλά αυτό επιτυγχάνεται μόνο αν μπορέσεις και κατανοήσεις το πρόβλημα του άλλου και αναζητήσεις με τόλμη απαντήσεις. Μόνο αν γνωρίζεις κάτι καλά, μπορείς να το αλλάξεις.

Και ίσως, εύχομαι, το βιβλίο να είναι μια αγκαλιά, ένα φιλικό άγγιγμα στην πλάτη, μια πτήση στον κόσμο, μια θέση στο καράβι που θα σε πάει απέναντι σε καλύτερες μέρες.