Αυτά είναι που βαραίνουν για την αστική τάξη και τα κόμματά της, όπως δείχνουν οι πανηγυρισμοί τους από τη μια, αλλά και η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, στην αποτίμηση του ταξιδιού του πρωθυπουργού. Οι πολλές και διαφορετικές εκτιμήσεις των στελεχών του κινούνται στη σφαίρα της αστειότητας, ψάχνοντας να βρει πεδίο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Ακούσαμε για παράδειγμα ότι ο πρωθυπουργός κακώς αναφέρθηκε μόνο σε μια ομιλία του στα F-16 που θέλει να αποκτήσει η Τουρκία, ή ότι δεν πήρε ...εγγυήσεις «για την ενσωμάτωση της Τουρκίας στη νέα αρχιτεκτονική Ενέργειας», στα σχέδια δηλαδή συνεκμετάλλευσης στην περιοχή. Λίγη σημασία όμως έχει για τον λαό ο μεταξύ τους διαγκωνισμός για το ποιος διεκδικεί καλύτερα μερίδιο από τη λεία για την αστική τάξη. Το «μερτικό» του λαού είναι μόνο νέοι μεγάλοι κίνδυνοι από τη μετατροπή της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο και στόχο των ανταγωνισμών. Είναι ο «βαρύς λογαριασμός» των νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες, η ενεργειακή φτώχεια που θα γιγαντώνεται όσο προχωράει η μετατροπή της χώρας σε «ενεργειακό κόμβο» για τα αμερικανικά σχέδια. Με άλλα λόγια, ο λαός είναι ο μεγάλος χαμένος από την «καλύτερη στιγμή στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις», που «χτίζουν» με κόπο και ιδρώτα η σημερινή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.