Εκεί που καταλαβαίνω την έλλειψή του είναι όταν πάω να γράψω ένα λαϊκό τραγούδι και σκέφτομαι ότι θα το πει αυτός, ότι θέλω να το δώσω να το πει ο Μητροπάνος και μετά συνειδητοποιώ ότι δεν είναι εδώ και πρέπει να βρω μια άλλη λύση η οποία πάντα θα είναι «λιγότερη» μέσα μου, χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν συνάδελφο ούτε τον εαυτό μου, αλλά όταν έλεγε ένα τραγούδι ο Μητροπάνος το έκανε πάντα διαφορετικό. Από την άλλη μεριά, μου λείπει και σαν συνεργάτης και σαν φίλος και σαν παρουσία, μου λείπει γενικώς, από αυτούς που μου λείπουν πιο πολύ.

Το ΚΚΕ πάντα τιμά τους μεγάλους καλλιτέχνες και τους μεγάλους κομμουνιστές καλλιτέχνες, αλλά αυτές οι συναυλίες μνήμης πρέπει να γίνονται, γιατί αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι κατέθεσαν την ψυχή τους στον λαϊκό πολιτισμό, θα ξεχαστούν μόνο αν δεν τους τραγουδάμε. Θα μου πεις, γίνεται να μην τραγουδάς τον Μητροπάνο; Για εμάς όχι, αλλά πρέπει και οι νεότεροι άνθρωποι να μαθαίνουν τι ήταν αυτός ο άνθρωπος και πόσο σπουδαία συμβολή είχε στο λαϊκό τραγούδι.

Η πρώτη μας συνεργασία ήταν το 1997 όταν είπε τις «Πεθαμένες καλησπέρες», αλλά η πραγματική συνεργασία ήταν στο «Αλσος» το '99, όπου τότε είχα πει χαριτολογώντας ότι «θα βλέπω τζάμπα τον Μητροπάνο για 40 παραστάσεις και θα με πληρώνουνε κιόλας»...

Τι να σας πω, ήταν αποκάλυψη για μένα. Δεν ήξερα... πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω, τραγουδάγαμε μαζί στη σκηνή και δεν ήξερα αν πρέπει να του κάνω δεύτερη φωνή ή να του ζητήσω αυτόγραφο. Αλλά, από την άλλη, ο Δημήτρης ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος, πολύ γλυκός, πολύ προσηνής, πολύ φιλικός, με το χιούμορ του, με το γέλιο του, με την πλάκα μας στα καμαρίνια, ήταν μια αξέχαστη σεζόν η οποία μας κράτησε φίλους για τα επόμενα χρόνια, όσο ήμασταν εδώ. Ηταν πολύ μεγάλο σχολείο, σε πάρα πολλά πράγματα. Είναι ο μόνος συνάδελφος που χαριτολογώντας τον έλεγα «αφεντικό» όταν τον έβλεπα. Και μου έλεγε «εμείς είμαστε αριστεροί ρε, δεν έχουμε αφεντικά». Δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα, όλα είναι μέσα μου.