Τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα δεν αποτελούν παρά την εκδήλωση των, πάντα υπαρκτών και διόλου συγκυριακών, αντιθέσεων και ανταγωνισμών μεταξύ διαφόρων τμημάτων της αστικής τάξης, που το καθένα για τον εαυτό του προσβλέπει στο να καρπωθεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι μιας «πίτας» πολλών τρισεκατομμυρίων. Μια «πίτα» που στις μέρες μας ελέω Γ΄ ΚΠΣ, Ολυμπιακών Αγώνων, δημοσίων έργων, αυξάνει κατά πολύ. Πολύ πιθανό η σύγκρουση αυτή να καταλήξει με μια γενικότερη αναδιάταξη δυνάμεων, όπου κάποιοι θα βρεθούν ψηλότερα στην κλίμακα ισχύος και εξουσίας. Είναι κι αυτή άλλωστε μια βασική τους επιδίωξη, ανεξάρτητα από το αν είναι ή όχι η πρώτιστη της σημερινής εν εξελίξει σύγκρουσης.

Οι διαγκωνισμοί στους κόλπους της οικονομικής ολιγαρχίας δε θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστα τα κόμματα του κατεστημένου, όντας οι πολιτικοί της εκπρόσωποι. Αναπόσπαστα τμήματα του ίδιου οργανισμού γίνονται αντικειμενικά αποδέκτες των παθογενειών του. Τα πυρά που διασταύρωσαν Κ. Σημίτης και Κ. Καραμανλής, η σύγκρουση μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν αφορούσε βέβαια στο ποιος μπορεί να «βάλει τάξη», να πατάξει τη διαπλοκή ή να υπερασπιστεί τα λαϊκά συμφέροντα. Είναι μια διαμάχη που αφορά στο ποιος από τους δύο θα διαχειρίζεται αποτελεσματικότερα την αντιλαϊκή πολιτική, προς όφελος των συνολικών συμφερόντων της άρχουσας τάξης.

Και θέλουν να συνεχίσουν απερίσπαστοι το «έργο» τους, χωρίς την παρεμβολή του λαϊκού παράγοντα. Η σκανδαλολογία, η κινδυνολογία, η πόλωση των τελευταίων ημερών ακριβώς εκεί αποσκοπούν, στον αποπροσανατολισμό του λαού, στον εγκλωβισμό του σε διλήμματα, στο να παρεμποδίσουν την εξαγωγή συμπερασμάτων που αβίαστα προκύπτουν σε όποιον νηφάλια και διεισδυτικά παρακολουθεί όσα τεκταίνονται και μπορεί να αφυπνίσουν συνειδήσεις, να δώσουν ώθηση στη λαϊκή πάλη. Αποσκοπούν στο να παραμείνει ο λαός «σιδηροδέσμιός» τους, στοιχισμένος πίσω από τη μία ή την άλλη πλευρά, πίσω, σε τελική ανάλυση, από την ακολουθούμενη πολιτική.

Είναι δε τέτοια η «πρεμούρα» τους να κρατήσουν τον λαό στο περιθώριο, που έφτασε ο ίδιος ο πρωθυπουργός να επικαλεστεί κίνδυνο πολιτικής εκτροπής! Να διαμηνύσει, εμμέσως πλην σαφώς, στις λαϊκές μάζες, «στηρίχτε εμένα για να μην έρθουν τα χειρότερα»! Να ενεργοποιήσει στον ελληνικό λαό αντανακλαστικά φόβου, στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον», ώστε να μην περάσει στην αντεπίθεση. Πάει πολύ όμως να μιλάει ο κ. Σημίτης για «χειρότερα». Πάει πολύ ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης, στη θητεία της οποίας γέμισε η Ελλάδα από δίκες αγροτών, εργατών, μαθητών, εκπαιδευτικών, αγωνιστών της αντιπολεμικής πάλης-φιλειρηνιστών, ακόμη και ανταρτών του ΔΣΕ, να επισείει τον κίνδυνο «εκτροπής». Πάει πολύ ο κ. Σημίτης που επί πρωθυπουργίας του και με τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ ψηφίστηκε ο «τρομονόμος», ετοιμάζεται νόμος απαγόρευσης των διαδηλώσεων, ενεπλάκη η χώρα σε έναν ακόμη ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να κάνει λόγο για «χειρότερα»... Προκαλεί ο Κ. Σημίτης με αυτές του τις δηλώσεις όταν επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ η κρατική καταστολή θεριεύει, τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες καταπατούνται βάναυσα και φαλκιδεύονται περαιτέρω, όταν μαζί με τη ΝΔ υπερψήφισαν στην ΕΕ αντιδημοκρατικά μέτρα, υπερθεμάτισαν της Σένγκεν κ.ο.κ.

Είναι πολλά τα έργα και οι ημέρες του ΠΑΣΟΚ, αρκετά για να αποδείξουν ότι ο κίνδυνος που επισείει ο Κ. Σημίτης είναι ήδη παρών, έχει φροντίσει και ο ίδιος γι' αυτό. Αναδεικνύεται όμως απ' τα λεγόμενά του μια διαχρονική αλήθεια. Η αλήθεια πως μόνο ο λαϊκός παράγοντας είναι αυτός που μπορεί με την πάλη του να εγγυηθεί και να κατακτήσει τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Μόνο αυτός μπορεί να ανοίξει το δρόμο για εξελίξεις προς όφελός του.

Σήμερα, με αφορμή και τις τελευταίες εξελίξεις, αναδεικνύεται επιτακτικά η ανάγκη της λαϊκής συσπείρωσης, της όξυνσης της ταξικής πάλης. Μέσα στη γενικευμένη «σήψη» του καπιταλιστικού συστήματος, από την οποία εκλύεται και η δυσωδία των ημερών, αναδεικνύεται η ρεαλιστικότητα της πρότασης διεξόδου του ΚΚΕ, για συγκρότηση του λαϊκού μετώπου. Του μετώπου που θα φέρει τον λαό στο προσκήνιο, να δρομολογεί ο ίδιος τις εξελίξεις με πυξίδα τα δικά του συμφέροντα.