Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν γίνει στάχτη στη χώρα μας 10 εκατ. στρέμματα γης (δάση κ.τ.λ.). Η έκταση αυτή αντιστοιχεί στο 7,6% του συνολικού εδάφους της Ελλάδας και ισούται με τρεις περίπου Εύβοιες. Τη δεκαετία αυτή, δηλαδή από το 2012, έχουν έρθει και παρέλθει στη διακυβέρνηση όλα τα αστικά κόμματα, που στην έναρξη κάθε αντιπυρικής περιόδου διαγκωνίζονταν μεταξύ τους για το ποιος προστατεύει καλύτερα τα δάση, κάνοντας συγκρίσεις ο επόμενος με τον προηγούμενο. Το αποτέλεσμα ήταν κάθε χρόνο να συσσωρεύονται νέες απώλειες εξαιτίας των πυρκαγιών, με τον φετινό απολογισμό να μην έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Ποια είναι όμως η απάντησή τους μετά από τόσα χρόνια καταστροφών; Οτι ο λαός θα πρέπει να μάθει να ζει με τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες, θα πρέπει να συμβιώνει με τον φόβο της καταστροφής, επειδή υπάρχει η «κλιματική αλλαγή», που η αντιμετώπιση των συνεπειών της ξεπερνάει τις ανθρώπινες δυνατότητες. Μήπως τα ίδια δεν λένε όμως και για την πανδημία; Οτι πλέον είναι μια «κανονικότητα» και ότι θα πρέπει ο λαός να μάθει να ζει μαζί της. Και στις δυο περιπτώσεις επωδός είναι η ατομική ευθύνη στην προστασία από την πυρκαγιά, την πλημμύρα ή τη φωτιά, την ώρα που ο κρατικός μηχανισμός αποσύρεται ολοένα και περισσότερο ακόμα και από στοιχειώδη μέτρα πρόληψης και προστασίας, στη λογική του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο. Δεν υπάρχει λοιπόν άλλος χρόνος! Μόνο η πάλη του λαού για ουσιαστικά μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, της υγείας, της ζωής και της περιουσίας του, ενάντια σε παλιούς και επίδοξους σωτήρες, μπορεί να βάλει τέλος στο μέτρημα νέων καμένων στρεμμάτων από τις φωτιές, αλλά και νέων θυμάτων από την πανδημία.