Με τον Μάνο ήμασταν αδελφικοί φίλοι. Εχω κάνει όλη τη δισκογραφία του εκτός από τον πρώτο του δίσκο, τον «Σταθμό».

Γνωριστήκαμε μέσω κάποιων φίλων ζωγράφων, όταν ο Μάνος είχε πάει για ένα διάστημα στη σχολή «Βακαλό». Από τότε που γνωριστήκαμε μέχρι και το μεγάλο «ταξίδι» είμαστε κολλητοί με τον Μάνο. Ο Μάνος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ήμασταν μαζί συνέχεια. Και, βέβαια, παρέες μας τότε ήταν ο Νίκος Καρούζος, ο Γιώργος Ιωάννου, ο Ακος Δασκαλόπουλος.

Ο Μάνος ήταν ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος, ήσυχος... Στο στούντιο όμως είχε μια ιδιορρυθμία, δεν μπορούσε να επιλέξει αυτό που ήθελε τις πρώτες 3, 4, 5 ώρες. Ηταν να γράψει ένα τραγούδι. Εμπαινε στο στούντιο και έλεγε «πιάνο, μπάσο». Επί 20 λεπτά έπαιζε το πιάνο και το μπάσο. Μετά έλεγε «κιθάρα, τσέλο». Ηταν μια «τυραννική» κατάσταση.

Μια άλλη ιστορία: Ο Καρούζος ερχόταν πολύ συχνά στο σπίτι του Μάνου και έπαιζαν τάβλι, αλλά είχε και μια μεγάλη μανία. Ηθελε σώνει και καλά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού να ακούει το «Αχ χελιδόνι μου». Μια φορά μετρήσαμε, 15 φορές το είχαμε βάλει!