Τάσος Τραβασάρος, ψυχολόγος, ψυχοθεραπευτής, υποψήφιος διδάκτωρ ΕΚΠΑ: «Και μόνο ο βαθμός της ψυχικής οδύνης που υπάρχει σήμερα στις ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες του κόσμου και στην Ελλάδα αρκεί για να καταδείξει ότι η αστική κοινωνία του 21ου αιώνα όχι μόνο δεν είναι "μια κοινωνία ευζωίας και ψυχικής ευημερίας", όχι μόνο δεν είναι "το τέλος της Ιστορίας" όπως υποστηρίζουν οι απολογητές της, αλλά ότι αποτελεί μια κοινωνία εκμετάλλευσης και αλλοτρίωσης για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας, που βλάπτει σοβαρά την ψυχική υγεία της εργατικής τάξης. Γι' αυτό, δεν αρκεί απλώς να εμφυσήσουμε τις κοινωνίες μας με παραπάνω "ανθρωπιά" ως αντίδοτο "της μοναξιάς και της αποξένωσης που είναι διάχυτες στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις", όπως λένε οι εκπρόσωποι του ρεύματος της ανθρωπιστικής ψυχολογίας. Γιατί για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα πρέπει να στοχεύεις την αιτία του, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός».

Γιώργος Δούκας, επιθεωρητής Εργασιακών Σχέσεων, απόφοιτος της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης: «Η προστασία της ψυχικής υγείας των εργαζομένων δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση προτεραιότητα της κρατικής πολιτικής. Μια επισκόπηση του Εθνικού Καταλόγου Επαγγελματικών Ασθενειών είναι αρκετή για να διαπιστώσει κάποιος ότι στις επαγγελματικές ασθένειες που αναγνωρίζονται από το κράτος δεν συμπεριλαμβάνεται ούτε μία ψυχική νόσος. Μάλιστα, ο κατάλογος αυτός αποτελεί ενσωμάτωση στο εθνικό Δίκαιο σύστασης της Επιτροπής της ΕΕ που αφορούσε τον ευρωπαϊκό κατάλογο των επαγγελματικών ασθενειών».

Κωνσταντίνα Τσότρα, ψυχολόγος στο ΨΝΑ Δρομοκαΐτειο: «Οσο κι αν οι διάφορες μορφές "ευέλικτης" απασχόλησης, μεταξύ των οποίων και η τηλεργασία, παρουσιάζονται ως "η μεγάλη ευκαιρία" για τις εργαζόμενες, στην πραγματικότητα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης σημαίνουν χειροτέρευση των όρων εργασίας, μισή ζωή, με επιπτώσεις σε όλες τις πλευρές της ζωής, επιβαρύνοντας τελικά και την ψυχική υγεία τους (...) Η εργασία από το σπίτι κατά τη διάρκεια του lockdown φαίνεται ότι ήταν πολύ δύσκολη, ειδικά για μητέρες με παιδιά κάτω των 15 ετών. Σύμφωνα με στοιχεία, οι μητέρες ήταν πιο πιθανό να βιώνουν άγχος, να εργάζονται υπερωρίες, τα Σαββατοκύριακα και με θολά όρια μεταξύ χρόνου εργασίας και φροντίδας της οικογένειας».

Αναστασία Ζήση, καθηγήτρια Ψυχολογίας, Τμήμα Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου: «Η πανδημία της νόσου COVID-19 έπαιξε τον ρόλο του επιταχυντή στις κοινωνικές ανισότητες και αυτό σημασιοδοτήθηκε μέσω του επινοημένου όρου "συνδημία", για να περιγράψει τη δυναμική αλληλεπίδραση και την αμοιβαία ενισχυτική σύνδεση μεταξύ των ασθενειών, των επιδημιών και των κοινωνικών - οικονομικών δυνάμεων μεγάλης κλίμακας που τις προκαλούν (Singer, 2009) (...) Η άνιση έκθεση και κατανομή των κοινωνικών προσδιοριστών υγείας (εργασιακές συνθήκες, πρόσβαση σε υπηρεσίες και αγαθά, στέγαση και δίκτυα στήριξης) προκαλεί τις ταξικές ανισότητες στην επικράτηση των χρόνιων μη μεταδοτικών νόσων, που με τη σειρά τους αυξάνουν την ανισότητα μόλυνσης στη νόσο COVID-19 και τις επιπλοκές της. Ενας από τους κρίσιμους προσδιοριστές της υγείας είναι οι εργασιακές συνθήκες και οι σχέσεις εργασίας».

Γιώργος Σαμπροβαλάκης, κοινωνικός λειτουργός, MSc στις Επιστήμες Αγωγής, εργαζόμενος σε πρόγραμμα ένταξης προσφύγων: «Οι διακηρύξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη στήριξη για την ευημερία των προσφύγων αποτελούν αφηγήσεις μονάχα των κρατών - θυτών προς τους λαούς - θύματα, μήπως τυχόν χρειαστεί προς όφελος των θυτών να αναπαραχθεί η εργατική δύναμη μέρους αυτών των θυμάτων. Χαρακτηριστικά έχουμε δει την κάνουλα προσφυγικών ροών προς την ΕΕ να ανοιγοκλείνει ανάλογα με τις επιταγές της αστικής τάξης κάθε χώρας για φτηνό εργατικό δυναμικό προς άμεση εκμετάλλευση και κέρδος (...) Οι άνθρωποι που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα τους βιώνουν φυσικές και συμβολικές απώλειες, που αποτελούν σημαντικά γεγονότα αλλαγής της ζωής τους και συχνά θρηνούν για αυτά».