«Στάχτη στα μάτια» των εργαζόμενων είναι οι υποσχέσεις της κυβέρνησης ότι ο «κοινωνικός διάλογος» για το Ασφαλιστικό διεξάγεται από μηδενική βάση και χωρίς προαπαιτούμενα. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση έχει αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου έχει συνυπογράψει σειρά αποφάσεων και είναι «υποχρεωμένη» να τις θέσει σε εφαρμογή. Οι τελευταίες αποφάσεις περιλαμβάνονται στο κείμενο συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της Βαρκελώνης (15 και 16 Μάρτη 2002), όπου μεταξύ άλλων γίνεται λόγος ακόμη και για συστήματα «μερικής συνταξιοδότησης». Στην απόφαση της Βαρκελώνης τονίζεται:

• «Τα κίνητρα για πρόωρη συνταξιοδότηση και η θεσμοθέτηση συστημάτων πρόωρης συνταξιοδότησης από τις επιχειρήσεις θα πρέπει να ελαττωθούν. Μεγαλύτερη προσπάθεια θα πρέπει να καταβληθεί για να πολλαπλασιαστούν οι ευκαιρίες των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας να παραμείνουν στην αγορά εργασίας, μέσω επί παραδείγματι ευέλικτων και προοδευτικών μορφών συνταξιοδότησης».
• «Μέχρι το 2010 θα πρέπει να επιδιωχτεί η κατά πέντε περίπου έτη σταδιακή αύξηση της μέσης πραγματικής ηλικίας, κατά την οποία τα άτομα σταματούν να εργάζονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση».
• «Να αυξηθούν οι πιθανότητες εξεύρεσης εργασίας για τους μεγαλύτερης ηλικίας εργαζόμενους, λόγου χάριν, με τη θεσμοθέτηση συστημάτων μερικής συνταξιοδότησης».

Οι «δεκαπέντε» λοιπόν, δηλαδή και ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, αποφάσισαν να προχωρήσουν στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης σε σημείο που να προσεγγίζουν στη «διά βίου εργασία». Παράλληλα, προωθούν συστήματα συνταξιοδότησης «μερικής απόδοσης», τα οποία θα οδηγήσουν σε συντάξεις- φιλοδώρημα.

Ομως, οι αποφάσεις της Βαρκελώνης δεν είναι οι μόνες που αφορούν στην πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών. Στη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας (Μάρτης του 2000) δρομολογήθηκε η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Τότε μάλιστα, ο Ελληνας πρωθυπουργός έκανε την εξής κυνική δήλωση: «Ολοι οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν περισσότερο. Οταν, λοιπόν, λένε ότι οι άνθρωποι ζουν περισσότερο, μας πιάνει άγχος (!). Σε ορισμένες χώρες θεωρείται ότι είναι αντίθετο με την αρχή της ισότητας (!), να βάζεις όρια ηλικίας και να βγάζεις κάποιους ανθρώπους από τη δουλιά. Μπορεί να θέλει κάποιος να δουλέψει».

Ομως και το Συμβούλιο των υπουργών Οικονομίας, το γνωστό ΕΚΟΦΙΝ, από τον Ιούνιο του 2000 προσδιόριζε τις κατευθύνσεις των αλλαγών ως εξής: «Δημιουργία συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης φιλικών προς την απασχόληση», που σημαίνει μείωση του μη μισθολογικού κόστους προς όφελος των επιχειρήσεων. «Εξασφάλιση βιώσιμων συνταξιοδοτικών συστημάτων, με εξεύρεση ισορροπιών μεταξύ κεφαλαιοποιητικών και διανεμητικών συστημάτων» και «κατάργηση της πρόωρης συνταξιοδότησης με δικαίωμα παραμονής στην εργασία».

Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο δείγματα των αποφάσεων που έχουν ληφθεί στην ΕΕ (με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης) και τίθενται σε εφαρμογή σε όλα τα κράτη - μέλη. Ετσι αποδεικνύεται ότι ο «κοινωνικός διάλογος» είναι ένας μηχανισμός για τη νομιμοποίηση των ειλημμένων αποφάσεων.