ΕΧΟΥΝ περάσει 22 χρόνια, όταν η εφημερίδα μας, ακριβώς τέτοιες μέρες, που παρουσίαζε ένα αφιέρωμα με πολλά νέα στοιχεία για τη δίκη και την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, αναζήτησε επίμονα σ' όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες να βρει τη δικογραφία μαζί με όλα τα δημόσια έγγραφα και όλα τα σχετικά στοιχεία.

ΤΡΕΞΙΜΑΤΑ κι αναζητήσεις στο υπουργείο Δικαιοσύνης και στο Συμβούλιο Χαρίτων, εκεί που έπρεπε να υπάρχει η δικογραφία, αφού εκεί είχαν διαβιβαστεί στην τελευταία φάση της διαδικασίας. Η απάντηση, τότε, των αρμοδίων ήταν ότι η δικογραφία και όλα τα σχετικά έγγραφα του φακέλου που υπήρχαν πολτοποιήθηκαν. Αλλωστε, έτσι είπαν, πέρασαν τόσα χρόνια. Και έπρεπε να ελευθερωθούν οι χώροι αποθήκευσης.

ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΗ, βέβαια, και προκλητική, ταυτόχρονα, η απάντηση και η δικαιολογία τους. Ενα μοναδικό συγκλονιστικό ντοκουμέντο, που δεν ανήκε πια στα δημοσιοϋπαλληλικά γραφειοκρατικά γρανάζια, αλλά στο λαό και την εθνική Ιστορία, κρίθηκε πως πια δεν είχε κανένα λόγο να πιάνει τόπο στα κρατικά αρχεία.

ΕΔΩ πρέπει να υπογραμμιστεί πως όχι μόνον η δικογραφία αυτή, αλλά και πολλά παρόμοια άλλα δικαστικά και αστυνομικά ντοκουμέντα, τα οποία ανήκαν στο χώρο της Ιστορίας, πέρασαν στην πολτοποίηση. Πράξη παράνομη και, μάλιστα, σε παράβαση όσων προβλέπει η αρχειακή νομοθεσία για τη συγκέντρωση των κρατικών αρχείων. Ποτέ δεν πολτοποιούνται δημόσια κρατικά αρχεία, αλλά κι άλλα, αν δεν υπάρξει για το σκοπό αυτό γνωμάτευση των Γενικών Αρχείων του Κράτους, που να αναφέρει ρητά πως δεν έχουν τα αρχεία αυτά ενδιαφέρον για την ιστορική έρευνα. Φυσικά, βιάστηκαν και τα προώθησαν στη φωτιά, για να ξεμπερδεύουν με τα χαρτιά που έχουν καταγράψει την ενοχή εκείνων, που πήρανε, δίπλα στους Αμερικάνους, μέρος στο μεγάλο εκείνο έγκλημα.

Η ΕΡΕΥΝΑ που έκανε τότε ο «Ρ» για τη δικογραφία Μπελογιάννη έφερε, επίσης, στο φως και άλλες πολύ χαρακτηριστικές λεπτομέρειες, αναφορικά με τις εκατοντάδες δικογραφίες, που διακινήθηκαν στα στρατοδικεία της χώρας με αμέτρητες θανατικές καταδίκες. Και σ' αυτά τα δικαστικά ντοκουμέντα τηρήθηκε η ίδια μεθοδολογία της πολτοποίησης, για να εξαφανιστούν τα γραφτά ντοκουμέντα για μια σειρά μεγάλα εγκλήματα, που μένουν βαθιά χαραγμένα κι άσβηστα πάντα στη μνήμη του λαού μας.

ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ εκείνο του «Ρ», στις 30 του Μάρτη 1980 - στα 28 χρόνια από τη στυγερή δολοφονία του Ν. Μπελογιάννη και των συντρόφων του, προκάλεσε αίσθηση. Οι αποκαλυπτικές λεπτομέρειες γύρω από τη μεθόδευση του εγκλήματος και τον καθοδηγητικό ρόλο των Αμερικανών, που αρκετές από αυτές ήρθαν, τότε, για πρώτη φορά στο φως. Ανάμεσα στ' άλλα και η αποκάλυψη για την πολτοποίηση της δικογραφίας.

ΜΙΣΟΣ αιώνας από τότε. Πενήντα χρόνια από το φοβερό εκείνο πρωινό της Κυριακής. Κι ο Νίκος Μπελογιάννης είναι πάντα ζωή. Είναι αδιάκοπος για το λαό. Είναι βαθιά αγάπη και πάλη ασυμβίβαστη για την εθνική ανεξαρτησία, για την προκοπή της Ελλάδας.

ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ τη συγκλονιστική εκείνη ιδιόχειρη συνέντευξη, που έδωσε στον δημοσιογράφο Σπύρο Δενδρινό, ενώ αναμενόταν η απόφαση του Συμβουλίου Χαρίτων και στην οποία ανάμεσα στ' άλλα έγραφε: «...Ετσι υποχρεωθήκαμε να παλέψουμε κάτω από απαράδεκτα άνισους όρους. Αλλά, παρ' όλα αυτά, αποδείχτηκε ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα πατριωτικό, με τίτλους εθνικούς, που κανένα άλλο κόμμα δεν έχει να παρουσιάσει.

Γιατί, στο βωμό της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της Ελλάδας, έχει προσφέρει φοβερές εκατόμβες.

ΚΙ ΑΝ δεν υπήρχαν σήμερα οι έμποροι και οι κάπηλοι του μίσους, η συμβολή του ΚΚΕ στην ειρήνευση του τόπου θα είχε εκτιμηθεί, όχι μόνον από τους φίλους, αλλά και από τους τίμιους και καλόπιστους αντιπάλους μας».

ΓΙ' ΑΥΤΟ, καταλήγει η συνέντευξη εκείνη του Ν. Μπελογιάννη, «οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δε δολοφονούν εμάς. Δολοφονούν την ειρήνευση και την τιμή της Ελλάδος».