Μέσα από τον αγώνα αυτό, που σηκώνουν στις πλάτες τους το ΠΑΜΕ και οι ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, δέχεται ισχυρό πλήγμα η λογική της ομηρίας των εργαζομένων που προσπαθούν να επιβάλλουν οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ εκμεταλλευόμενες τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης.

Η προετοιμασία για την απεργία στις 3 του Απρίλη δείχνει καθημερινά ότι γεννιούνται νέες δυνατότητες για τη δημιουργία μαζικού αγωνιστικού ρεύματος που θα συγκρουστεί αποφασιστικά με τις αντεργατικές κυβερνητικές επιλογές και την τακτική της υποταγής και θα αποτελέσει ισχυρό παράγοντα των εξελίξεων στο ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα.

Γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη της επιτάχυνσης των ρυθμών δουλιάς και η επιμονή στην ενημέρωση των εργαζομένων και την οργάνωση στους εργασιακούς χώρους, στο ανέβασμα της δράσης των σωματείων, στη μαζική συμμετοχή και την περιφρούρηση της απεργίας, στη μαζική, μαχητική συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις που μπορούν να συγκλονίσουν όλη τη χώρα και να αποτελέσουν παράδειγμα πολύμορφων εκδηλώσεων και δημιουργικής έκφρασης της λαϊκής πρωτοβουλίας.

Eurokinissi

Σ' αυτή την προοπτική, στην κατεύθυνση της συνέχισης, της κλιμάκωσης και του συντονισμού της πάλης παρεμβαίνουν οι ταξικές δυνάμεις στις διεργασίες που γίνονται σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Το ζήτημα της κλιμάκωσης του αγώνα πρέπει να μπει στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων στους χώρους δουλιάς και σε όλα τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Οι δυνάμεις που καλλιέργησαν το κλίμα του εφησυχασμού για έναν ολόκληρο χρόνο και ήρθαν σε αντίθεση με το μήνυμα που έστειλαν οι μεγάλοι αγώνες της περασμένης άνοιξης, οι δυνάμεις που συμμετέχουν μέχρι σήμερα στον κοινωνικό διάλογο και στηρίζουν η κάθε μια με το δικό της τρόπο τις κυβερνητικές επιλογές, έχουν γίνει ήδη συνένοχες στην επιχείρηση κατάργησης κοινωνικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Ομως, η δυναμική της ταξικής πάλης, ο αγώνας που αναπτύσσεται με τις πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ και οι αντιδράσεις των εργαζομένων ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα, διαμορφώνουν συνθήκες που αναγκάζουν τις δυνάμεις της συναίνεσης να αναπροσαρμόσουν πλευρές της τακτικής τους και να εξετάσουν την περίπτωση απεργιακών αποφάσεων, στηρίζοντας πλαίσιο αιτημάτων που δεν αντιπαρατίθεται στην ουσία των αντεργατικών μέτρων και δε διεκδικεί τη βελτίωση των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και τους όρους προστασίας της Υγείας των εργαζομένων.

Σ' αυτή την κατεύθυνση λαμβάνουν χώρα κινήσεις που στοχεύουν στην παρεμπόδιση του συντονισμού των κινητοποιήσεων των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.

Οι ταξικές δυνάμεις αξιοποιούν κάθε δυνατότητα που διευκολύνει την ανάπτυξη και το συντονισμό του αγώνα, θέτοντας αποφασιστικά μέσα στους εργαζόμενους το διεκδικητικό πλαίσιο που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Επιμένοντας στην καταδίκη των κυβερνητικών μέτρων και την αποχώρηση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ από το στημένο κοινωνικό διάλογο.

Η αυτοπεποίθηση της κυβέρνησης κάμπτεται. Η αισιοδοξία της για το πέρασμα των μέτρων υποχωρεί, οι λογαριασμοί που είχε κάνει δεν της βγαίνουν.

Δυναμώνουν οι αντιδράσεις. Πληθαίνουν καθημερινά οι εργαζόμενοι που κατανοούν τον αντεργατικό χαρακτήρα των κυβερνητικών μέτρων και κερδίζει έδαφος η ιδέα του οργανωμένου, μαζικού αγώνα ενάντια στις αντιδραστικές αλλαγές και το διάλογο της υποταγής.

Η τάση αυτή μπορεί, είναι ανάγκη να ισχυροποιείται σε καθημερινή βάση.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιμετωπίσουν την κυβερνητική προπαγάνδα, από την εξής σκοπιά: Συμβάλλουν τα κυβερνητικά μέτρα στη βελτίωση της κατάστασης της εργατικής λαϊκής οικογένειας; Αποτελούν ένα βήμα στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών της;

Αυτό είναι το βασικό κριτήριο που προσπαθούν να κρύψουν, πάση θυσία τα κυβερνητικά φερέφωνα.

Κι αυτό γιατί η θετική απάντηση προϋποθέτει μέτρα που θα διεύρυναν τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Συνεπώς, αυτοί που χειροκροτούν τα μέτρα θέλουν την εργατική τάξη, την εργατική - λαϊκή οικογένεια να ζει στη μιζέρια και να βιώνει ένα ασφαλιστικό σύστημα που την εξαναγκάζει να βασανίζεται με τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας.

Να συνταξιοδοτείται στα 65 ή 67 χρόνια, δουλεύοντας μια ζωή σε συνθήκες απάνθρωπων εργασιακών σχέσεων και ελαστικών μορφών ψευτοαπασχόλησης, αντιμετωπίζοντας τη λαιμητόμο των εργατικών ατυχημάτων και των επαγγελματικών ασθενειών που θα φουντώσουν σε συνθήκες κατάργησης του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.

Να γίνεται το θύμα της πιο στυγνής εκμετάλλευσης της ιδιωτικής ασφάλισης.

Να στερείται τα πάντα και να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες προστασίας και αποκατάστασης της Υγείας της στις συνθήκες της εμπορευματοποίησης και της επέκτασης της ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Αυτό το βάρβαρο σύστημα χτίζουν σταδιακά, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αυτό το σύστημα υπηρετούν τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης. Γι' αυτό η απεργία στις 3 του Απρίλη και η κλιμάκωση της πάλης αποκτούν κρίσιμη σημασία.