Στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, στην καρδιά της μεγάλης εργατούπολης, εκεί που η εργατική τάξη στα βαπόρια, στο λιμάνι, στα εργοστάσια και στα ναυπηγεία έχει δει από πρώτο χέρι τη δύναμη της ταξικής αλληλεγγύης, υποδέχτηκε τους μαχητές εργάτες από τη Γαλλία.

Συνδικάτα και εργαζόμενοι, μαζικοί φορείς, νεολαία υποδέχτηκαν την αντιπροσωπεία με ένα δυνατό χειροκρότημα, σηκώνοντας πικέτες με τη λέξη «αλληλεγγύη» γραμμένη σε Ελληνικά και Γαλλικά και ρίχνοντας στην αίθουσα τρικάκια για την Πρωτομαγιά. «Σε Ελλάδα και Γαλλία ίδιος ο εχθρός, ανίκητος δεν είναι ο καπιταλισμός», φώναξαν και έδωσαν το έναυσμα για να ξεκινήσουν οι ομιλίες.

Στο τέλος, το σύνολο της αντιπροσωπείας ανέβηκε στην εξέδρα και δέχτηκε ως συμβολικό δώρο την έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» για την επαναστατική γελοιογραφία στην εποχή της Παρισινής Κομμούνας, ενώ από τα μεγάφωνα ακούστηκε η «Διεθνής» στα Γαλλικά.

«Είναι σήμερα μεγάλη μας χαρά να σας καλωσορίζουμε στην εργατούπολη του Πειραιά», τόνισε ο Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου της πόλης, καλωσορίζοντας τις αντιπροσωπείες από τη Γαλλία. Από το βήμα της εκδήλωσης ανέτρεξε σε ορισμένες από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές των παλιότερων και σύγχρονων αγώνων. Μεταξύ αυτών ξεχώρισε η αναφορά στις πολύμηνες κινητοποιήσεις των λιμενεργατών, στις οποίες οι συνάδελφοί τους από τη Μασσαλία εξέφρασαν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους. «Εχουμε καθήκον να ανταποδώσουμε την αλληλεγγύη που δεχτήκαμε», σημείωσε. Στην κατεύθυνση αυτή, απαρίθμησε μια σειρά διεθνιστικές πρωτοβουλίες και δράσεις που οργανώνει το Εργατικό Κέντρο.

«Νιώθω μεγάλη τιμή να είμαι εδώ μαζί σας, μαζί με συνδικαλιστική αντιπροσωπεία της πόλης μου», ανέφερε ο Ματιέ Μπολ Ρεντάτ, γενικός γραμματέας του Συνδικάτου Σιδηροδρομικών Βερσαλλιών, και με συνθήματα στα Γαλλικά για τους εργάτες που «θα νικήσουν» να δονούν την ατμόσφαιρα, ευχαρίστησε τους εργαζόμενους για τη θερμή υποδοχή. Εκ μέρους των σιδηροδρομικών της χώρας του μετέφερε τα συλλυπητήρια για το έγκλημα στα Τέμπη, που κόστισε δεκάδες ζωές, και την αλληλεγγύη στους αγώνες που ξέσπασαν με αφορμή αυτό. Με την παρέμβασή του ενημέρωσε τους εργαζόμενους για τις κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη από τον Γενάρη ενάντια στην αντιδραστική συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, με την οποία η κυβέρνηση Μακρόν φορτώνει δύο επιπλέον χρόνια δουλειάς τους εργαζόμενους, για να θωρακίσει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

«Είδατε όλη τη δύναμη των απεργών», σχολίασε και πρόσθεσε ότι ενάντια στη δύναμη αυτή, η κυβέρνηση εξαπέλυσε την καταστολή των αστυνομικών δυνάμεων. «Και στην Ελλάδα και στη Γαλλία ξέρουμε ότι τα γκλομπ και τα δακρυγόνα, είτε εκ δεξιών είτε εξ αριστερών κυβερνήσεων, έχουν έναν σκοπό: Να υπερασπίσουν την εξουσία του κεφαλαίου», τόνισε.

Μεταφέροντας την εικόνα της συμμετοχής κάθε κλάδου στις αλλεπάλληλες απεργίες, από την καθαριότητα μέχρι την Ενέργεια, επεσήμανε ότι μέσα από αυτόν τον αγώνα έγινε σαφές σε όλους πως «όταν σταματάει η εργατική τάξη τη δουλειά, σταματούν τα πάντα σε όλη τη χώρα».

«Ολο αυτό το αγωνιστικό φρόνημα δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τη διεθνιστική αλληλεγγύη», ξεκαθάρισε και τόνισε τη σημασία της υποστήριξης που δέχτηκαν από τα συνδικάτα - μέλη της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας σε όλο τον κόσμο. «Τις φωτογραφίες που μας στέλνατε τις δείχναμε στους απεργούς και τους λέγαμε: Δείτε, δεν είμαστε μόνοι», περιέγραψε.

«Ας δουλέψουμε για να πάρουμε την οικονομία στα χέρια μας. Γιατί ένας κόσμος χωρίς εργάτες είναι αδιανόητος. Αλλά ένας κόσμος χωρίς καπιταλιστές είναι πιο αναγκαίος από ποτέ», κατέληξε.

«Είναι μεγάλη η χαρά μας που δύο μέρες πριν τον γιορτασμό της Πρωτομαγιάς υποδεχόμαστε τους συναδέλφους μας από τη Γαλλία», επεσήμανε με τη σειρά του ο Γιάννης Τασιούλας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων. Αναφερόμενος στους αγώνες στη χώρα μας, σχολίασε ότι «είναι ελπιδοφόροι γιατί φέρνουν στο επίκεντρο τις ανάγκες της εργατικής τάξης» και «εκφράζουν την αγανάκτηση ενάντια στο σύστημα των λίγων».

Οπως υπογράμμισε, η λύση στα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός δεν βρίσκεται στην εναλλαγή των κυβερνητικών διαχειριστών του συστήματος, η πολιτική των οποίων ακολουθεί τις ίδιες ράγες. «Συμφέρον των εργατών όλου του κόσμου είναι να ενισχύσουμε τα συνδικάτα μας», ανέφερε και κάλεσε τους εργαζόμενους να αγωνιστούν «κάτω από τη σημαία των δικών τους αναγκών». «Το σύνθημα "Μόνο ο λαός σώζει τον λαό" επιβεβαιώνεται στους αγώνες μας», διαμήνυσε.

Στους τέσσερις μήνες πολύμορφου αγώνα, απεργιών και ιδιαίτερα μαζικών κινητοποιήσεων, κόντρα στην κυβέρνηση και την εργοδοσία, ανέτρεξε ο Ολιβιέ Ματό, γενικός γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Μασσαλίας. «Συνεχίζουμε τον αγώνα», διαβεβαίωσε και υπογράμμισε ότι τα σωματεία αναζητούν τις μορφές και τους τρόπους που θα εξασφαλίσουν τη μαζική συνέχεια των πρωτοβουλιών, προκειμένου να σταθούν «στο ύψος των περιστάσεων και των αναγκών». Οπως εξήγησε, τα συνδικάτα έχουν στόχο να ανταποκριθούν στο διπλό καθήκον «να φρενάρουν» την επίθεση που εξαπολύει η κυβέρνηση για λογαριασμό των επιχειρήσεων, αλλά και να ανοίξουν τον δρόμο «για να ξεφορτωθούμε αυτό το βάρβαρο σύστημα».

«Δεν μπορούμε να ανεχθούμε να ζούμε σε μια χώρα τόσο πλούσια, με τόσες παραγωγικές δυνατότητες» και ο πλούτος αυτός να αξιοποιείται για να αυξάνονται ολοένα και περισσότερο τα κέρδη των καπιταλιστών, για να διογκώνονται οι κρατικές δαπάνες για την αγορά οπλικών συστημάτων, τόνισε.

«Το πρώτο πράγμα που πρέπει να υπάρχει μεταξύ των εργαζομένων είναι η αλληλεγγύη», συνέχισε, για να καταλήξει ότι «κάθε μάχη που δίνεται σε όλο τον κόσμο είναι άλλο ένα εμπόδιο στην καπιταλιστική μηχανή».

Οι εισηγητικές παρεμβάσεις έδωσαν τη σκυτάλη στη συζήτηση γύρω από μια σειρά ερωτήματα και προβληματισμούς. Η εικόνα γύρω από τα εργατικά «ατυχήματα» και τη διεκδίκηση για μέτρα προστασίας της υγείας και ασφάλειας, όπως επίσης οι θέσεις των γαλλικών συνδικάτων για τη συμμετοχή των κυβερνήσεων της χώρας τους στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους, ήταν μερικά από τα ζητήματα που απασχόλησαν τη συζήτηση.

Απαντώντας σε ερώτηση που έθεσε ο «Ριζοσπάστης», οι Γάλλοι συνδικαλιστές μίλησαν και για τη στάση των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων απέναντι στον αγώνα που δίνουν. Μετέφεραν το αίτημα της CGΤ όχι απλά να μην περάσει η αντιδραστική κυβερνητική μεταρρύθμιση, την οποία στήριξαν μια σειρά κόμματα, αλλά να μειωθεί η ηλικία συνταξιοδότησης στα 60 έτη, σχολιάζοντας πως άλλες δυνάμεις, όπως η CFDT, δεν θέλουν «ούτε να ακούσουν» γι' αυτό. Μίλησαν ακόμα για την παρακαταθήκη που αφήνει αυτός ο αγώνας, μεταξύ άλλων για τη λειτουργία Συντονιστικού των συνδικάτων, που ήταν ιδιαίτερα πλατύ και διήρκεσε για μεγάλο διάστημα.