Τα καρτούν της Αποκάλυψης | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Τα καρτούν της Αποκάλυψης

Βλέπω τούτες τις φριχτές παλαιστινιακές μέρες των άταφων πτωμάτων, των πλημμυρισμένων από βογκητά τραυματιών νοσοκομείων, των κλειστών σχολείων και των πεινασμένων και διψασμένων σπιτιών, τους Ισραηλινούς εποίκους του 1948, ως εκφραστές του κράτους του Ισραήλ του «δημοκρατικά» εκλεγμένου Σαρόν, με κράνη αλεξίσφαιρα και αδιαπέραστα από βλήματα γιλέκα, με επικοινωνιακά δορυφορικά συστήματα στο αυτί, μέσα σε οχήματα και τανκς βγαλμένα από τα καρτούν της Αποκάλυψης.

Βλέπω απέναντί τους ματωμένα μαντίλια σε κεφάλια απελπισμένων νέων και κοριτσιών, μαχαίρια, ντουφέκια και σφεντόνες στα χέρια και στη μέση ζωσμένα εκρηκτικά να πολεμάνε, ανατινάζοντας την καταναλωτική γαλήνη που επέβαλε στην Παλαιστίνη μια δράκα μαυροντυμένων κουστουμιών που πάτησε στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων, για να εκμεταλλεύεται χρηματιστηριακά τα επόμενα καλοσχεδιασμένα δικής της έμπνευσης Ολοκαυτώματα που μυρίζουν πετροδολάρια και καουμπόικη σβουνιά.

Βλέπω και κάτι ευρωπεριφερειάρχες, που το παίζουν κυβερνήτες των ευρωπαϊκών κρατών, να ζητάνε άδεια από τα κτήνη να μπουν στην κόλαση της Ραμάλα να φωτογραφηθούν με τον μυθικό για το μπόι τους «τρομοκράτη» Αραφάτ να έχουν να δείχνουν στα παιδιά τους πως ήταν το ίδιο δυνατοί κι ευφυείς με τον Χάρι Πότερ. Ο Σολάνα, ως ειρηνιστής μεσολαβητής στην κόλαση της Παλαιστίνης, μοιάζει με καρτούν της Αποκάλυψης, σα μίκυ μάους ενός εκκολαπτόμενου Κόπολα των κινουμένων σχεδίων. Ανήκει σ' αυτούς που πρώτα συμφωνούν το μενού του γεύματος, διαλέγουν χρώμα τραπεζομάντιλου και κρυστάλλινα ποτήρια, τις ανθοδέσμες που στολίζουν το τραπέζι, κι ύστερα κάθονται με σμόκιν και βγάζουν ψηφίσματα και παραινέσεις προς τις ...«δύο πλευρές», όπως λένε.

Βλέπω στην Παλαιστίνη, όπως στο Βιετνάμ, το Κόσσοβο, τη Νότια Αφρική, την Αργεντινή κι όπου Γης, τα ίδια αφεντικά, πετρελαιάδες και χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς να καταβροχθίζουν το φυσικό και πνευματικό πλούτο ολόκληρων λαών, να κυνηγάνε τους δημοσιογράφους μην τους πάρουν πρέφα τις μεθόδους, να λυπούνται για τη ζωή των αμάχων, που μεταξύ τους τούς καταμετρούν ως παράπλευρες απώλειες ή αναλώσιμα «είδη», στέλνοντας στην άλλη όχθη του Αχέροντα παλικάρια, που τα ντοπάρουν σε στρατιώτες και τους βιάζουν την ψυχή για να πειστεί να σφάξει ο Δαβίδ τον Χασάν κι οι δυο μαζί μετά την ελπίδα να πηγαίνουν αντάμα τα παιδιά τους στην παιδική χαρά του θαυμαστού καινούριου κόσμου μας.

Οι ταμίες της Ντίσνεϊλαντ της φρίκης έχουν φτιάξει τον κατάλογο των προγραφών. Δε χωράνε όλοι στην παιδική χαρά. Δούλοι κι αφεντάδες. Οι πρώτοι πρέπει εγκαίρως να καμφθούν και να λιγοστέψουν. Οι άλλοι να μείνουν ως έχουν, διευρύνοντας την ...Αγορά. Αυτή η φιλοσοφία, η πολιτική και στρατιωτική δυναμική των καρτούν της Αποκάλυψης είναι η Νέα Τάξη Παλαιών Προτύπων Παγκοσμιοποιημένης Κυριαρχίας. Πότε ντύνεται ναζί, πότε ράμπο, πότε αποικιοκράτης με κοντοπαντέλονα, πότε γοητευτικός ξένος που κυβερνάει ανθρωπιστικά τις φυτείες του καφέ και του ρυζιού και σχεδιάζει πολέμους για τον έλεγχο της διανομής του οπίου ή ντύνει πρωθυπουργούς σε προτεκτοράτα τους κατσαπλιάδες που βγάζει στο «αντάρτικο» των συμφερόντων της.

Στην Παλαιστίνη, σύντροφοι, δουλεύουν ήδη οι ανθρωποφάγες μηχανές. Κι, από δίπλα, οι προπαγανδιστές. Αυτοί που έχουν σήμερα τα μέσα να πλασάρουν τα καρτούν της Αποκάλυψης ως πολιτικούς και ειρηνευτικούς διαπραγματευτές. Οπως λέει κι ο κουμπάρος μου, που περιμένει το παιδί του να γεννηθεί κι είναι έτοιμος να ψάξει μέρος να κρυφτεί για να το σώσει, αν υπήρχε τηλεόραση το 1821, ο Κολοκοτρώνης κι ο Νικηταράς, ο Ανδρούτσος κι η Μαντώ θα ήτανε τρομοκράτες κι ο πασάς στην Υψηλή Πύλη της Ουάσιγκτον, ο της Δικαιοσύνης ο Ηλιος ο νοητός...

ΥΓ: Ο Φοίβος και η Αθηνά είναι τα χειρότερα καρτούν μιας φωτεινής πολιτισμικής διαδρομής, που χάθηκε στο σκοτάδι της αγοράς της σκοπιμότητας. Θα τα πούμε άλλη ώρα.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ