Τώρα το λόγο έχουν οι εργαζόμενοι. Η απεργία στις 18 του Απρίλη είναι το δικό τους αποφασιστικό όπλο, για να εξαναγκάσουν την κυβέρνηση να αποσύρει τα αντιασφαλιστικά μέτρα. Είναι το μετερίζι τους, για να εμποδίσουν, όπως έκαναν και πέρσι, την κατεδάφιση της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, να διεκδικήσουν τα δικά τους αιτήματα.

Τώρα ήρθε η ώρα των συνδικάτων, των δευτεροβάθμιων και πρωτοβάθμιων οργανώσεων, των επιτροπών αγώνα. Στη βάση του πλαισίου των τριών παρατάξεων (ΔΑΣ, ΔΑΚΕ, ΑΠ), που κατέθεσαν στη ΓΣΕΕ στη συνεδρίαση της Πέμπτης, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, να παρθούν μαζικά αποφάσεις για 24ωρη απεργία στις 18 του Απρίλη. Μέσα από συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, συσκέψεις, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να ψηφίσουν απεργία, να οργανωθεί η επιτυχία της, να κλιμακωθεί η πάλη κατά των αντιασφαλιστικών μέτρων.

Το πλαίσιο που κατέθεσαν οι τρεις συνδυασμοί, που συμμετέχουν στη ΓΣΕΕ, δεν αναιρεί τις διαφορετικές θέσεις των συνδυασμών αυτών. Ως ελάχιστη βάση διεκδικήσεων - μεταξύ άλλων - υπογραμμίζεται η ανάγκη να εκφραστεί η αντίθεση των εργαζομένων «στη μείωση των συντάξεων και σε οποιαδήποτε αύξηση των ορίων ηλικίας, στη στρατηγική της υποβάθμισης της κύριας και επικουρικής σύνταξης, όσο και στη διατήρηση των κατώτερων συντάξεων σε εξευτελιστικά επίπεδα. Η χρηματοδότηση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης που εξήγγειλε η κυβέρνηση - τονίζεται στο πλαίσιο - ούτε τα οφειλόμενα καλύπτει, ούτε την τριμερή χρηματοδότηση υλοποιεί, ενώ η άρνηση να αποσαφηνιστούν οι πηγές άντλησης των πόρων προοιωνίζεται νέα επιβάρυνση των εργαζομένων. Απορρίπτονται οι εργοδοτικές προτάσεις και διεκδικείται η υπογραφή ικανοποιητικής Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας».

Η άρνηση της ΠΑΣΚΕ, στη ΓΣΕΕ, να παρθεί απόφαση για απεργία, η στήριξη που παρέχει αφειδώς στα σχέδια της κυβέρνησης, επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, τον αντεργατικό ρόλο του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ακόμα χειρότερα, κάνει -τουλάχιστον - δαχτυλοδειχτούμενους ιστορικά τους συνδικαλιστές που ανέλαβαν την εγκληματική ευθύνη να συμφωνήσουν στην κατεδάφιση του σημερινού κοινωνικο- ασφαλιστικού συστήματος. Κι αυτό γιατί η ηγετική ομάδα της ΠΑΣΚΕ έχει μετατραπεί σε προπαγανδιστικό επιτελείο της κυβέρνησης, που, στη ζέση της να στηρίξει τα μέτρα, ξεπερνά ακόμα και το επιτελείο της οδού Πειραιώς. Εφτασαν μάλιστα στο σημείο να δίνουν στα φίλιά τους έντυπα κατασκευάσματα, που ισχυρίζονται ότι από τα 2 εκατομμύρια ασφαλισμένων ωφελούνται οι 1.985.000 εργαζόμενοι!

Ενα είναι σίγουρο, κυβέρνηση, ΣΕΒ και κυβερνητικός συνδικαλισμός, αλλά και άλλα κομματικά κέντρα θα κινήσουν θεούς και δαίμονες, θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πολεμήσουν την απεργία. Και ήδη το κάνουν. Ας γνωρίζουν όμως: Η αντίδραση των εργαζομένων στα μέτρα θα είναι ολομέτωπη. Οι εργαζόμενοι τα απορρίπτουν συνολικά. Ακόμα και εκεί (π.χ. στην ΟΤΟΕ), που η συνδικαλιστική ηγεσία αποφάσισε απεργία στις 19 του Απρίλη και μόνο για το μισθολογικό, για να μη συγχρωτιστούν με τους άλλους απεργούς στις 18, στην πράξη οι εργαζόμενοι θα απεργήσουν-διαδηλώσουν και για το Ασφαλιστικό. Γιατί γνωρίζουν από πρώτο χέρι, κόντρα στις ειδικές οικονομικο- πολιτικές απολαβές του κάθε Κουσελά- Πολυζωγόπουλου, πως αυτοί, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από την όποια κομματική τους προτίμηση, θα είναι οι πρώτοι ανάμεσα στα θύματα της αντιασφαλιστικής ανατροπής.

Τα προπαγανδιστικά σχέδια της κυβέρνησης, οι ελιγμοί της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ, δεν περνάνε. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων βαδίζει προς την απεργία. Βαδίζει στο δρόμο της υπεράσπισης της Κοινωνικής Ασφάλισης, διεκδικώντας τα δικά της αιτήματα, ένα πραγματικά καθολικό, δημόσιο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλειας με καλύτερους όρους και παροχές. Και η απαίτηση αυτή προκύπτει ακόμα πιο επιτακτική, μετά την ανακοίνωση και του «χρηματοδοτικού σκέλους», με το οποίο παραγράφονται όλα τα χρέη του κράτους προς το σύστημα και εγκαινιάζεται η σταδιακή απαγκίστρωση του κράτους από την υποχρέωσή του στη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Η μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση 17 δευτεροβάθμιων οργανώσεων και 350 πρωτοβάθμιων την περασμένη Τετάρτη, που αποφασιστικά στήριξε το ΠΑΜΕ, έδειξε το δρόμο. Αυτό το δρόμο στις 18 του Απρίλη θα τον διαβούν ακόμα πιο πολλοί εργαζόμενοι. Οι ταξικές δυνάμεις και πάλι θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή. Ηδη η «απεργιακή μηχανή» παίρνει μπροστά και κανένας δεν μπορεί να τη σταματήσει. Για να αφήσει και αυτή η απεργία εποχή!