Απέναντί τους από τη μια πλευρά έχουν την πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ. Αυτήν που οδηγεί στην υποβάθμιση της αξίας των πτυχίων, στη στροφή προς την κατάρτιση, στους πολλούς κύκλους σπουδών, στην ένταση των ταξικών φραγμών, στην ιδιωτικοποίηση. Αυτήν την πολιτική εκφράζουν και στηρίζουν οι ΔΑΠ - ΠΑΣΠ, που η πολιτική τους γραμμή είναι ίδια. Αυτές είναι οι παρατάξεις που πριν η κυβέρνηση εξαγγείλει, πρώτες απαιτούν «αξιολόγηση», «οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια», «μη κρατικά πανεπιστήμια» και υποταγή στις επιχειρήσεις. Χειροκροτούν τις επιλογές της κυβέρνησης και όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι το πολύ - πολύ να τις κριτικάρουν σαν... πρόχειρες. Αυτές οι παρατάξεις εξαντλούν την προσφορά τους στο φοιτητικό κίνημα σε σημειώσεις και φωτοτυπίες ασκήσεων, σε προτασούλες δήθεν βελτίωσης της... ανταγωνιστικότητας του πτυχίου (την ίδια στιγμή που αυτό μετατρέπεται σε απλό πιστοποιητικό), σε παρεμβάσεις στα όργανα διοίκησης κατά παραγγελία «κολλητών» τους καθηγητών, που εξυπηρετούν συνήθως συμφέροντα στη μοιρασιά των κονδυλίων. Με ανταλλάγματα μαθήματα και σημειώσεις, θέσεις σε μεταπτυχιακά, μαθαίνουν τους φοιτητές από νωρίς τι σημαίνει ρουσφέτι και ξεπούλημα, ενώ κατά τα άλλα κόπτονται για την αξιοκρατία.

Απέναντί τους από τη μια είναι η προοπτική τής διά βίου ανασφάλειας, της εργασιακής περιπλάνησης, του ελαστικού ωραρίου, της χαμηλά αμειβόμενης, ανασφάλιστης εργασίας που περνάνε με τις αναδιαρθρώσεις στην ανώτατη εκπαίδευση, στις εργασιακές σχέσεις, στο σύστημα υγείας. Από την άλλη είναι το μέλλον με δικαιώματα στην εργασία, στην Υγεία, στην Ασφάλιση. Είναι όλα αυτά δηλαδή, για τα οποία οι κυβερνητικές παρατάξεις λένε στο φοιτητή να μην ασχολείται, γιατί τάχα δεν τον αφορούν. Γιατί, όπως ακριβώς τα κόμματά τους, θέλουν το λαό και τη νεολαία στο περιθώριο, αδιαμαρτύρητα να σκύβει το κεφάλι στις αντιλαϊκές επιλογές που κάνουν, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Η γραμμή της υπεράσπισης δικαιωμάτων και αναγκών, συχνά παρουσιάζεται από τους υπερασπιστές της κυρίαρχης πολιτικής ως μη ρεαλιστική και υλοποιήσιμη. Θέλουν με αυτόν τον τρόπο να κρύψουν την αντιδραστικότητα των δικών τους θέσεων και πολιτικής. Ετσι, βαφτίζουν ρεαλιστικό ό,τι συμφέρει το μεγάλο κεφάλαιο και μη ρεαλιστικό ό,τι προβάλλει τα λαϊκά συμφέροντα. Ρεαλιστική είναι γι' αυτούς η υποβάθμιση και η ιδιωτικοποίηση των σπουδών και μη ρεαλιστική η Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση. Ρεαλιστική παρουσιάζεται η αύξηση των ορίων ηλικίας, το τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων και η καταλήστευση των εργαζομένων και μη ρεαλιστική η δουλιά με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Ρεαλιστική εμφανίζεται η σφαγή των λαών και μη ρεαλιστική η εναντίωση στους ιμπεριαλιστές.