Η «απελευθέρωση» του ωραρίου και της κυριακάτικης αργίας αποτελεί πάγια αξίωση των μεγάλων επιχειρήσεων στον κλάδο του Εμπορίου. Στην υπόθεση αυτή όλες οι κυβερνήσεις έχουν βάλει τα τελευταία χρόνια το δικό τους «λιθαράκι», χτίζοντας μέσα από νόμους, Υπουργικές Αποφάσεις και άλλες ρυθμίσεις ένα πλαίσιο που λύνει όλο και περισσότερο τα χέρια της εργοδοσίας.

Η λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων όλης της χώρας για 8 Κυριακές τον χρόνο έχει νομοθετηθεί από το 2013, με βάση τον νόμο 4177/2013. Με βάση τις προβλέψεις του 3ου μνημονίου, που ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2015, «απελευθερώθηκε» η λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές από τις αρχές Μάη έως το τέλος Οκτώβρη σε περιοχές που χαρακτηρίζονται «τουριστικές», εντάσσοντας σε αυτές τον δήμο Αθηναίων, το παραλιακό μέτωπο από Πειραιά μέχρι Σούνιο, περιοχές του Πειραιά, τον δήμο Θεσσαλονίκης και την περιοχή γύρω από το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος». Τον Δεκέμβρη του 2019, με απόφαση του τότε υπουργού Ανάπτυξης και σημερινού υπουργού Εργασίας, Αδ. Γεωργιάδη, η παραπάνω ρύθμιση επεκτάθηκε ώστε να λειτουργεί και το «εκπτωτικό χωριό» στα Σπάτα 32 Κυριακές τον χρόνο. Το φθινόπωρο του 2022, με σχετική τροπολογία προβλέφθηκε η λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων για μια ακόμα Κυριακή στα τέλη του Νοέμβρη.

Τον Απρίλη του 2023, με τροπολογία του υπουργείου Ανάπτυξης δόθηκε η δυνατότητα να παρατείνεται το ωράριο λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων «μέχρι και τις 6.00 της επόμενης ημέρας» (!), με απόφαση «του κατά τόπον αρμόδιου δημάρχου, μετά από πρόταση του τοπικού εμπορικού συλλόγου». Είχε προηγηθεί, με νόμο που ψηφίστηκε τον Φλεβάρη (5019/2023), η παροχή δυνατότητας στους δημάρχους να επεκτείνουν το άνοιγμα των καταστημάτων στις περιοχές τους σε όσες Κυριακές του έτους θέλουν.

Το κερασάκι στην τούρτα της απορρύθμισης της ζωής των εμποροϋπαλλήλων βάζει το «σπαστό» ωράριο, που οι εργοδότες έχουν τη δυνατότητα να εφαρμόζουν. Στην πράξη, το «διακεκομμένο ωράριο» σημαίνει δουλειά από το άνοιγμα μέχρι το κλείσιμο των καταστημάτων, με μια ενδιάμεση τρίωρη διακοπή. Το τρίωρο αυτό, οι εργαζόμενοι το περνούν αναγκαστικά στον χώρο δουλειάς ή γύρω από αυτόν, αφού δεν προλαβαίνουν να φύγουν και να επιστρέψουν έγκαιρα για να ξαναπιάσουν δουλειά. Ετσι, καταλήγουν να περνούν 11 ώρες «στο πόδι».

Το ψηφιδωτό της «ευελιξίας» περιλαμβάνει 6ήμερη εργασία, καθώς οι αξιώσεις της εργοδοσίας μεταφράζονται σε ρητούς όρους στις ατομικές συμβάσεις που «διευθετούν» τον εργάσιμο χρόνο σε εξαήμερη βάση. Με άλλα λόγια, με τη δουλειά την Κυριακή οι εμποροϋπάλληλοι χάνουν τη μοναδική μέρα που έχουν ελεύθερη, με δεδομένο ότι το Σάββατο είναι γι' αυτούς εργάσιμη μέρα σε όλη τη διάρκεια του έτους.