Για πρώτη φορά, μετά τον πόλεμο στη χώρα της Γαλλικής Επανάστασης δεν υπάρχει εκλογική σύγκρουση Αριστεράς - Δεξιάς ή καλύτερα κεντροαριστεράς - κεντροδεξιάς. Ο,τι για πολλούς εθεωρείτο αυτονόητο και δεδομένο, ό,τι κυριαρχούσε στην πολιτική σκέψη της ευρύτερης Αριστεράς στην Ευρώπη γκρεμίζεται εις τα εξ ων συνετέθη. Η διακυβέρνηση της κεντροαριστεράς, έστω και με τους περιορισμούς της συγκυβέρνησης, οδήγησε στον εξοστρακισμό της από τις επιλογές των ευρύτερων λαϊκών μαζών, ακριβώς εκείνων των οποίων, υποτίθεται, ότι τα συμφέροντα εξυπηρετούσε. Οδήγησε τις ψήφους διαμαρτυρίας, και όχι μόνο, στην ακροδεξιά υποψηφιότητα του κ. Λεπέν.

Το τόσο πολυσυζητημένο παράδειγμα της στάσης και της πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Γαλλία, στάση που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους υποστηρικτές της θεωρίας της κεντροαριστεράς και καθόρισε εν μέρει και τη στάση πολλών ευρωπαϊκών κομμάτων, κατέληξε με τον πιο άσχημο τρόπο. Το 3.4% είναι το χειρότερο ιστορικά εκλογικό αποτέλεσμα του ΓΚΚ από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα. Ο Πρόεδρος του κάποτε μεγαλύτερου κόμματος της Γαλλίας (όχι της Αριστεράς, της Γαλλίας) χαίρει της εμπιστοσύνης λιγότερων ψηφοφόρων από αυτούς 10 άλλων ψηφοδελτίων, ανάμεσά τους ακόμα και αυτών της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, τροτσκιστικής κυρίως προέλευσης.

21 Απριλίου. Οι δημοσκοπήσεις μάς ενημερώνουν ότι ένα σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων της Ν. Δημοκρατίας, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, θεωρούν ότι η χούντα έκανε καλό στην Ελλάδα ή τέλος πάντων δεν έκανε κακό. Και το αίμα, τα βασανιστήρια, ο «γύψος», η Κύπρος; Δεν έχουν σημασία, φτάνει που δε συνέβησαν σε μας. Γιατί, σημασία έχει μόνο ό,τι αγγίζει το ...πετσί μας. Ο,τι αγγίζει το πετσί των άλλων; Ας πρόσεχαν. Κάποτε το «βύσμα» στο στρατό ήταν προσβολή, τώρα είναι περηφάνια. Αυτή είναι η κοινωνία της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, η κοινωνία της διαχείρισης της αδικίας, της απαξίωσης του κοινωνικού, του συλλογικού και της άκρατης προβολής του ατομικισμού και της ανταγωνιστικότητας.

21 Απριλίου. Αποφράδα μέρα.