Ο Παύλος Αλεξανδράκης, μέλος της Τομεακής Επιτροπής Κατασκευών και γραμματέας του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας, τονίζει: «Οι οικοδόμοι, σύσσωμοι οι εργαζόμενοι στον κλάδο των Κατασκευών, ζούμε την εξής αντίφαση: Από τη μία, με τη "μαστοριά" μας και την τεχνογνωσία που κατέχουμε μπορούμε να κατασκευάζουμε σύγχρονα έργα, από πολυτελείς βίλες και "έξυπνα σπίτια" μέχρι τεράστιες υπερπολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες και "πράσινους" ουρανοξύστες. Με λίγα λόγια, ό,τι χρειάζεται το κατασκευαστικό κεφάλαιο για να "στεγάσει" τις ανάγκες του δημιουργείται από τα δικά μας χέρια».

«Από την άλλη» - συνεχίζει - «το ζήτημα της κατοικίας των εργαζομένων του κλάδου και των οικογενειών τους αποτελεί για τη συντριπτική τους πλειοψηφία τη "γάγγραινα" στην καθημερινότητά μας. Είτε αν καταφέρουμε να πάρουμε ένα σπίτι, με τον φόβο μη δεν μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του δανείου και η τράπεζα μας πετάξει έξω ώστε να το δώσει φιλέτο μετά σε διάφορα funds και λοιπά "κοράκια", είτε επίσης να μην μπορούμε να βρούμε να νοικιάσουμε σπίτι, γιατί οι τιμές έχουν φτάσει στα ύψη και μαζί με την ακρίβεια τσακίζεται το εισόδημά μας».

Συμπληρώνει πως «είναι εξίσου προκλητικό σήμερα, σε φάση ανάπτυξης στις Κατασκευές, έπειτα από 12ετή βαθιά κρίση που κυριολεκτικά τσάκισε τον κλάδο, να βγαίνουν οι εργοδότες και να κλαίγονται ότι δεν βρίσκουν εργατικά χέρια. Αλήθεια, ποιος ευθύνεται που συρρικνώθηκε το εγχώριο εργατικό δυναμικό; Ποιος είναι υπεύθυνος που για 13 χρόνια δεν υπογράφονταν κλαδικές Συμβάσεις Εργασίας και οι οικοδόμοι έβρισκαν μεροκάματο με το τουφέκι;

Σύσσωμες οι κυβερνήσεις έκαναν και κάνουν πως δεν βλέπουν την τραγική κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στον κλάδο, με χιλιάδες συναδέλφους να μην έχουν και να μην μπορούν μέχρι σήμερα να μαζέψουν τα απαραίτητα ένσημα ώστε να συνταξιοδοτηθούν, να μην μπορούν να μπουν στο ταμείο ανεργίας έστω και γι' αυτό το πετσοκομμένο επίδομα. Τώρα μας ζητάνε και τα ρέστα!».

Επισημαίνει ακόμα ότι «αυτήν την περίοδο, κυβέρνηση και εργοδοσία από τη μία πετάνε το "καρότο" ότι υπάρχει δουλειά, τουλάχιστον για τα επόμενα 10 χρόνια, σε έργα όπως το Ελληνικό, και από την άλλη κρατάνε το "μαστίγιο", με 12ωρα και 14ωρα δουλειάς, 6ήμερη εργασία κ.λπ. Εχουν αυξηθεί τα εργατικά "ατυχήματα", με δεκάδες νεκρούς και σακατεμένους εργάτες, χωρίς μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, ενώ ο μισθός δεν φτάνει για να βγει ο μήνας. Τέλος, ακόμα και τώρα το πετσόκομμα των ενσήμων παραμένει στα ίδια επίπεδα με αυτά της περιόδου της κρίσης».

«Για όλα αυτά, τώρα χρειάζεται να δυναμώσουμε τον αγώνα μας ακόμα περισσότερο! Καλούμε τους εργαζόμενους να συμπορευτούν με το ΚΚΕ και να μπουν μπροστά στη διεκδίκηση για αυξήσεις στους μισθούς, συμβάσεις κλαδικές στο ύψος των αναγκών μας! Οι οικοδόμοι παραμερίζουμε την κούραση και δίνουμε το "παρών" στη μεγάλη συγκέντρωση στις 5 Φλεβάρη και ώρα 19.00 στο Σπόρτινγκ», καταλήγει.

Από την πλευρά του ο Χρήστος Μουλός, μέλος του Γραφείου της Τομεακής Επιτροπής Ενέργειας - Νερού και αντιπρόεδρος του κλαδικού Σωματείου Ενέργειας, λέει στον «Ριζοσπάστη»:

«Οι επιχειρήσεις στον κλάδο της Ενέργειας το τελευταίο διάστημα ανακοινώνουν ρεκόρ κερδοφορίας και περαιτέρω ανάπτυξη της επενδυτικής τους δραστηριότητας. Παρά τα τεράστια αυτά κέρδη, οι νέες Συμβάσεις που εφαρμόζονται στον κλάδο δεν έχουν καμία σχέση με τις παλαιότερες, αφού περιλαμβάνουν "ευέλικτες" μορφές απασχόλησης, μειωμένους μισθούς, πετσοκομμένα δικαιώματα. Κατά κόρον αξιοποιείται και η εργολαβική εργασία. Επίσης, τα εργατικά "ατυχήματα", λόγω της εντατικοποίησης της εργασίας και της μη τήρησης των μέτρων ασφαλείας από την εργοδοσία, έχουν πολλαπλασιαστεί».

Προσθέτει ότι «η κυβέρνηση συνεχίζει να διαφημίζει το παραμύθι των φτηνών τιμολογίων λόγω του ανταγωνισμού και της "πράσινης ανάπτυξης", που δεν μπορεί πλέον να το πιστέψει κανένας, όταν π.χ. τα "πολύχρωμα" τιμολόγια ρεύματος έχουν πάρει φωτιά τα τελευταία χρόνια, παρά την αλματώδη ανάπτυξη των ΑΠΕ, την οποία προβάλλουν όλα τα κόμματα ως λύση για πάσα νόσο. Η μετατροπή της χώρας μας σε ενεργειακό κόμβο μόνο άσχετη δεν είναι με την όξυνση των ανταγωνισμών στην περιοχή, αφού η αστική τάξη εμπλέκεται ολοένα και πιο βαθιά, εγκυμονώντας κινδύνους για τον λαό».

Οπως τονίζει ο Χρ. Μουλός, «απέναντι σε όλα αυτά οι εργαζόμενοι δεν είμαστε ανίσχυροι, μπορούμε να προτάξουμε τις δικές μας ανάγκες, όπως αναδεικνύουμε μέσω και της μεγάλης συγκέντρωσης της Δευτέρας. Σε συμπόρευση με το ΚΚΕ να δυναμώσει ο αγώνας για να μην επιλέγουμε ποια ανάγκη θα περικόψουμε, να μην παθαίνουμε ηλεκτροσόκ όταν ανοίγουμε έναν λογαριασμό ρεύματος, να δουλεύουμε με ασφάλεια αξιοποιώντας όλα τα τεχνολογικά επιτεύγματα.

Να είμαστε δίπλα σε άλλους λαούς που αγωνίζονται, όπως οι εργαζόμενοι στον κλάδο της Ενέργειας στη Γαλλία, που μετά από σκληρούς αγώνες και απέναντι στην καταστολή και την τρομοκρατία κατέκτησαν ουσιαστικές αυξήσεις, βγάζοντας σημαντική πείρα από τον αγώνα τους».