Πάνω που ορισμένοι στην κυβέρνηση έκαναν «πονηρές» σκέψεις για μια κάποια «χαλάρωση» των ρυθμών της αντιλαϊκής επίθεσης, μπας και διασωθεί τίποτα στις δημοτικές εκλογές, ακούστηκε η ομοβροντία των «δέκα εντολών»: Καμία χαλάρωση δεν επιτρέπεται. Πιο γρήγορα, πιο αποφασιστικά, πιο αποτελεσματικά. Εχετε μείνει πίσω. Ξυπνήστε!

Επεσαν όλοι μαζί: Κομισιόν, ΟΟΣΑ, ΙΟΒΕ (ΣΕΒ). Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, ο ένας κόβει, ο άλλος ράβει. Θέτουν τα καθήκοντα της «επόμενης μέρας» και φροντίζουν για την «ορθή» εκτέλεσή τους. Τι περιλαμβάνει, λοιπόν, το «μενού»;

Χαλιναγώγηση των δαπανών του δημοσίου, μέτρα για την ακαμψία της αγοράς, άνοιγμα των αγορών ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, μεταφορών στον ανταγωνισμό, γενναίες μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό και τη δημόσια διοίκηση... Η επιτηδευμένη κομψότητα των εκφράσεων επιστρατεύεται, πάντα, για να αποφευχθούν οι πανικόβλητες αντιδράσεις από τον επερχόμενο εφιάλτη.

Χαλαρώνει η ένταση της οικονομικής πολιτικής, διαπιστώνει ο ΣΕΒ, γιατί δε βλέπει «τολμηρές πρωτοβουλίες» από την κυβέρνηση. Τι συμβαίνει, λοιπόν; Ετοιμη η εξήγηση: Το πολιτικό κόστος. «Υπεισέρχεται στις πολιτικές αποφάσεις με μεγαλύτερη ένταση από ό,τι στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να τροποποιεί τις αρχικές επιλογές».

Οι μεγαλοβιομήχανοι τη δουλιά τους κάνουν. «Καλή και άγια» η κυβέρνηση Σημίτη, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει τώρα. Ελάχιστα τους «πονάει» αν η εκλεκτή τους υποχρεώνεται σε εκλογικό αυτοχειριασμό. Είναι έτοιμη η «εναλλακτική λύση»: η ΝΔ.

Ο Κ. Καραμανλής δίνει καθημερινά εξετάσεις «υπευθυνότητας» και «ωριμότητας». Αφουγκράζοντας σταθερά τις επιθυμίες της οικονομικής ολιγαρχίας, γίνεται καθημερινά η «φωνή των κυρίων του». Ζήτησε συζήτηση προ ημερησίας διάταξης στη Βουλή για την οικονομία. Και για να πιέσει την κυβέρνηση και να «εκλαϊκεύσει» την ανάγκη των νεοφιλελεύθερων αλλαγών.

Ζαλισμένη η κυβέρνηση από τα απανωτά μηνύματα των γκάλοπ και απορροφημένη και με τα εσωκομματικά, επιζητά απελπισμένα στήριξη «άνωθεν» να προχωρήσει. Δεν μπορεί να αποφύγει το «πεπρωμένο».