Τα χρέη της εργοδοσίας προς τους εργαζόμενους ξεπερνούν τα 7 εκατομμύρια ευρώ και αφορούν τόσο τους εργαζόμενους που συνέχιζαν να εργάζονται μέχρι και πριν από λίγες μέρες, όσο και δεδουλευμένα εργαζομένων που έφυγαν με «οικειοθελή αποχώρηση» ή βγήκαν στη σύνταξη, αλλά και όσους απολύθηκαν και δεν τους έχει καταβληθεί ακόμη αποζημίωση.

Αμέσως οι εργαζόμενοι, με οργανωτή του αγώνα τους το σωματείο τους, μέσα από μαζική Γενική Συνέλευση, αποφάσισαν αγωνιστικές δράσεις και παρεμβάσεις, με πρώτη την απεργιακή συγκέντρωση της 1ης Μάη. Συνεχίζουν με κινητοποίηση την Πέμπτη 9 Μάη, στις 10 π.μ. έξω από τη ΔΥΠΑ (πρώην ΟΑΕΔ) Νάουσας και την Παρασκευή 10 Μάη έξω από τη ΔΕΗ στη Βέροια.

Διεκδικούν τα αυτονόητα: Με ευθύνη της κυβέρνησης και της εργοδοσίας να μη χαθεί ούτε ένα ευρώ από τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις. Να δοθεί άμεσα επίδομα 4.000 ευρώ σε όλους τους απολυμένους από τη ΔΥΠΑ. Να μην εκπλειστηριαστεί σπίτι απλήρωτου - απολυμένου και να μην κοπούν ρεύμα - νερό. Να παγώσουν οι λογαριασμοί σε ρεύμα - νερό καθώς και δάνεια, δημοτικά τέλη κ.ά. Να προστατευτούν οι άνεργοι. Ο χρόνος ανεργίας να υπολογιστεί ως συντάξιμος.

Η συγκεκριμένη εταιρεία, μια από τις τελευταίες που παρέμειναν στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας, ξεκίνησε πιο έντονα την επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων την περίοδο της πρόσφατης καπιταλιστικής κρίσης.

Από τον Ιούνη του 2013 μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2014, για να διασφαλίσει τα κέρδη που είχε αποκομίσει από τη σκληρή δουλειά των ίδιων των εργαζομένων και αξιοποιώντας τα εργαλεία που της έδωσαν τα περίφημα μνημόνια, ξεκίνησε με μειώσεις μισθών έως και 30% εκβιάζοντας τότε τους εργαζόμενους πως σε περίπτωση που δεν αποδεχθούν θα προχωρήσει σε ατομικές συμβάσεις, ενώ, την ίδια στιγμή, είχε ξεκινήσει ήδη προσλήψεις νέων εργαζομένων με 526 ευρώ τον μήνα.

Από τότε μέχρι σήμερα η επιχείρηση «Βαρβαρέσος» απέλυσε πρωτοπόρους εργάτες που συμμετείχαν στις απεργιακές μάχες, έκανε ομαδικές απολύσεις, ήταν η πρώτη επιχείρηση στην περιοχή που απασχόλησε «νοικιασμένους» εργάτες, απέλυσε μέχρι και μωρομάνα, έβαζε τους εργαζόμενους να υπογράφουν ότι δήθεν παρακολουθούν «εκπαιδευτικά σεμινάρια» εξασφαλίζοντας έτσι τζάμπα χρηματοδότηση μέσω ΟΑΕΔ. Εφάρμοζε δηλαδή κάθε εργαλείο που της παρείχαν οι κυβερνήσεις και η ΕΕ για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας της.

Οπως αποδείχθηκε στην πορεία, αυτές οι «θυσίες» που ζητούσε από τους εργαζόμενους ήταν μόνο η ...αρχή, αφού από το 2019 ξεκίνησαν η καθυστέρηση και η μη πληρωμή των δεδουλευμένων, που φτάνουν μέχρι και σήμερα. Σε όλα τα παραπάνω η εργοδοσία είχε πάντα σύμμαχο όλα αυτά τα χρόνια το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του: Τα αστικά δικαστήρια που ήταν πάντα αποτελεσματικά και άμεσα, όταν επρόκειτο να βγάλουν παράνομες τις απεργίες, αξιοποιώντας π.χ. τον νόμο Χατζηδάκη που ποινικοποιεί τους απεργιακούς αγώνες και τη συνδικαλιστική δράση. Την ίδια ώρα, πάντα καθυστερούσαν να εκδικάσουν τις προσφυγές των εργαζομένων για τη διεκδίκηση των δεδουλευμένων. Στη διάθεση της εργοδοσίας ήταν πάντα και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, αφού η αστυνομία είχε οξυμένα αντανακλαστικά για να χτυπήσει αγώνες και κινητοποιήσεις υπεράσπισης απολυμένων εργαζομένων και διεκδίκησης για την πληρωμή των δεδουλευμένων τους, την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Ο «Ριζοσπάστης» συναντήθηκε με τους εργαζόμενους της «Βαρβαρέσος» στην πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση στη Νάουσα. Εκεί άλλωστε βρέθηκε και αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον υποψήφιο ευρωβουλευτή Βασίλη Τομπουλίδη, στηρίζοντας έμπρακτα τον αγώνα των εργαζομένων.

Μιλώντας στον «Ριζοσπάστη» ο Ζ. Δ., εργαζόμενος από το 1989 μέχρι και σήμερα στην εταιρεία, σημείωσε: «Τα προβλήματα ξεκίνησαν στην ουσία από το 2009, όταν και ξεκίνησε η εφαρμογή της εκ περιτροπής εργασίας. Σήμερα μας χρωστάνε δεδουλευμένα και αποζημιώσεις χρόνων (...) Δεν μπορούμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας, να αποπληρώσουμε το δάνειο του σπιτιού μας, είμαστε σε πτώχευση! Περιμένουμε από το κράτος έστω μια βοήθεια 4.000 ευρώ για να μπορέσουμε κάπως να αντεπεξέλθουμε...».

Ο Κ. Β. συνεχίζει: «Κάναμε υπομονή τόσα χρόνια, βάλαμε πλάτη σε δύσκολες στιγμές, όπως στην πανδημία, με μειωμένο προσωπικό και αυτό είναι το "ευχαριστώ" της εργοδοσίας...».

Ενώ ο Θ. Ζ. υπογραμμίζει: «Η εργοδοσία έπαιρνε επιδοτήσεις, είχε κέρδη από τη δουλειά μας και τα επένδυε σε τουρισμό και φωτοβολταϊκά και τώρα δεν έχει, λέει, να μας πληρώσει! Είναι το τελευταίο εργοστάσιο υφαντουργίας στην Ημαθία, με μεγάλη ιστορία. Αν κλείσει κι αυτό η πόλη θα ερημώσει».

Οπως δήλωσε ο Παναγιώτης Κουτσουπιάς, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στην «Βαρβαρέσος» και αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ημαθίας, «δεν θα επιτρέψουμε να χαθεί ούτε ένα ευρώ από τα χρωστούμενα, τα δεδουλευμένα και κάθε εργασιακό μας δικαίωμα». Παράλληλα, το σωματείο καλεί και τον λαό της πόλης να σταθεί συμπαραστάτης στον αγώνα τους.

Στο πλευρό των εργαζομένων βρίσκεται το Εργατικό Κέντρο Ημαθίας. Ο Νίκος Νατζμέ, πρόεδρος του ΕΚ, δηλώνει: «Στηρίζουμε έμπρακτα τον αγώνα τους ενάντια στην εργοδοσία, στους νόμους όλων των κυβερνήσεων και της ΕΕ».

Η ανάπτυξη της κλωστοϋφαντουργίας στην πόλη της Νάουσας, αφού πάτησε πάνω στα συντρίμμια των εργασιακών δικαιωμάτων χιλιάδων εργατών και εργατριών, που έδωσαν ζωή στα εργοστάσια της περιοχής, έφερε τα επόμενα «επεισόδια»: Εργοστάσια που έκλεισαν μέσα σε μια νύχτα, όχι επειδή σταμάτησε να υπάρχει η ανάγκη για ποιοτική ένδυση του λαού, όχι επειδή ήταν ζημιογόνα, αλλά γιατί οι ιδιοκτήτες τους αποφάσισαν να μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους είτε σε άλλους, πιο κερδοφόρους κλάδους, είτε να μεταφέρουν τις εγκαταστάσεις τους σε άλλες χώρες με φθηνότερο κόστος παραγωγής. Ετσι, από τους 4.500 εργαζόμενους στην κλωστοϋφαντουργία και τον ιματισμό στη Νάουσα πλέον δεν έμεινε ούτε ένας.

Διαχρονικά οι κυβερνήσεις, ακολουθώντας τις Οδηγίες της ΕΕ, άνοιξαν τον δρόμο της ερήμωσης των εργοστασίων και μιας πόλης ολόκληρης αξιοποιώντας την περιβόητη «ελευθερία της κίνησης κεφαλαίων», που επέτρεψε στους εργοδότες να ανοίγουν και να κλείνουν τα εργοστάσια κατά το δοκούν, να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους όπου και όποτε τους συμφέρει, αφήνοντας τους εργαζόμενους μετέωρους. Αυτή είναι η ΕΕ των επιχειρηματικών ομίλων, αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη στην οποία «πίνουν νερό» όλα τα αστικά κόμματα.

Το ίδιο «έργο» ζουν τώρα οι εργαζόμενοι στη Δυτική Μακεδονία και όπου αλλού εξελίσσεται το ευρωενωσιακό έργο της απολιγνιτοποίησης για την προώθηση των «πράσινων» μπίζνες. Το ίδιο έργο ζουν και αντιπαλεύουν εδώ και σχεδόν 5 χρόνια οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ, με την ΕΕ και τις κυβερνήσεις να στραγγαλίζουν μεθοδικά την επιχείρηση για να τη δώσουν «καθαρή» από προσωπικό και δικαιώματα στον επόμενο «επενδυτή».

Ανάπτυξη και κερδοφορία για τους επιχειρηματικούς ομίλους και συντρίμμια για τη ζωή των εργαζομένων. Εν ολίγοις, μπροστά στο κυνήγι του κέρδους, δεν υπολογίζουν τις ανάγκες και τις ζωές των εργαζομένων.