Σε μια απαράδεκτη πράξη λογοκρισίας κατέφυγε το Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στα τέλη Σεπτέμβρη στην Αθήνα, αφού προχώρησε στην ακύρωση της πρόσκλησης που είχε απευθύνει στον Παλαιστίνιο ποιητή Mosab Abu Toha, προβάλλοντας ως επιχείρημα την ακύρωση της Ισραηλινής ποιήτριας που θα παρουσιαζόταν στην ίδια ενότητα του φεστιβάλ.

Η Ισραηλινή ποιήτρια Τal Nitzan δεν δέχτηκε την πρόσκληση, ισχυριζόμενη ότι γίνονται επιθέσεις στην Ελλάδα εναντίον Ισραηλινών τουριστών, οπότε το αρχικό σχέδιο της διοργάνωσης για τη συνύπαρξη των δύο ποιητών αναβλήθηκε.

Με δημοσίευσή του στα μέσα ο Παλαιστίνιος ποιητής κατήγγειλε τους διοργανωτές του Φεστιβάλ, υπενθυμίζοντας ότι είχε λάβει και πέρσι πρόσκληση, αλλά δεν μπόρεσε να δώσει το «παρών» λόγω της μη χορήγησης βίζας από το Ισραήλ. Ακόμα, ανέφερε ότι δεν γνώριζε για τη συνύπαρξή του επί σκηνής με την Ισραηλινή λογοτέχνη, καθώς δεν του είχε κοινοποιηθεί ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, ειδάλλως θα είχε προβάλει αντίρρηση εξαρχής.

Οι διοργανωτές του Φεστιβάλ, ο «Κύκλος ποιητών», μετά από τις διαμαρτυρίες αναγκάστηκαν να ψελλίσουν δυο λόγια, χωρίς όμως να παίρνουν πίσω την απόφασή τους. Απαντώντας στους διοργανωτές ο Mosab Abu Toha αναρωτήθηκε για το εάν η ποίησή του ως Παλαιστίνιου έχει αξία μόνο δίπλα στην ποίηση μιας Ισραηλινής επισημαίνοντας ακόμα, μεταξύ άλλων:

«Είναι ενάντια στην ποίηση να εμποδίζεις έναν ποιητή να μοιραστεί την ιστορία του λαού του κατά τη διάρκεια σκοτεινών στιγμών. Αντί να δίνετε χώρο στους ποιητές να μιλήσουν για την καταστροφή της πατρίδας τους εδώ και 76 χρόνια, αντί να προσκαλείτε ποιητές που έγραψαν ποιήματα για τις πληγές τους και τις εμπειρίες τους από εκτοπισμό, απαγωγή και τη μετέπειτα εξορία, ακυρώνετε την πρόσκληση σε μια φωνή που κραύγαζε στίχους κάτω από τα ερείπια του σπιτιού του, κάτω από πυροβολισμούς, ενώ είχε δεμένα μάτια και χειροπέδες και ενώ έκλαιγε για τα βάσανα της οικογένειάς του, των φίλων και των γειτόνων του για περισσότερο από εννέα μήνες...».

Και τελειώνει λέγοντας: «Ξέρετε ότι γεννήθηκε (σ.σ. η Ισραηλινή ποιήτρια) στη Γιάφα, την πόλη όπου οι παππούδες μου εκδιώχθηκαν το 1948. Θα έπρεπε να έχω γεννηθεί εκεί. Και ο πατέρας μου και η μητέρα μου και τα αδέρφια μου επίσης. Θα έπρεπε να γράφω για τα πορτοκάλια της Γιάφα και όχι για τα ερείπια του σπιτιού μου στη Γάζα ή για τις πληγές και τον πόνο μου...».