Φοβούνται τη νέμεση | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Φοβούνται τη νέμεση

Ξύπνησε τρομαγμένος. Με παγωμένο ιδρώτα στο μέτωπο κι ένα τρέμουλο. Κι άλλο ένα εφιαλτικό όνειρο σκέφτηκε. Πλήθυναν τον τελευταίο καιρό. Πρέπει να πάω στον ψυχαναλυτή μου, ή να καταφύγω στον ονειροκρίτη...

Πριν από λίγο είχε βάλει υπογραφές, πολλές υπογραφές, άλλες για να αυξηθούν οι εξοπλισμοί, άλλες για να επεκταθούν στ' άστρα, άλλες για να ενισχυθούν μερικοί δικτάτορες - σωτήρες ή να σκεπαστούν τα εγκλήματα στην Τζενίν και όπου αλλού οι χειρουργικοί βομβαρδισμοί ισοπέδωσαν ανθρώπους και περιοχές στα όρια της γενοκτονίας.

Αποκαμωμένος από τις συζητήσεις με το στενό του περιβάλλον, αποκοιμήθηκε στο μπαρόκ - οβάλ γραφείο, όπου ο προηγούμενος είχε αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα με τη λεκιασμένη ρόμπα...

Εκεί τον βρήκε ο εφιάλτης. Ενα χέρι κινήθηκε απειλητικά από το τίποτα, με νύχια κατακόκκινα, βουτηγμένα στο αίμα...

- Εκεί θα πας κι συ, του είπε μια φωνή, σε μια νέα Νυρεμβέργη.

- Μα δεν μπορεί, ψέλλισε, δεν μπορεί. Εγώ είμαι ο πλανητάρχης του κόσμου. Εγώ έχω ασυλία. Εγώ στέλνω τους άλλους σιδεροδεμένους, στέλνω το «Σλόμπο» στη Χάγη. Εγώ δεν υπογράφω για τη σύσταση διεθνούς ποινικού δικαστηρίου, όπως και η Γερουσία ΜΟΥ, δεν επικύρωσε την απόφαση του προηγούμενού μου, για τη σύστασή του.

- Ωρες είναι, σκέφτηκε, να ξεφυτρώσει κάποιος εισαγγελέας, σε κάποια χώρα που «ευεργετήσαμε» με βόμβες, δικτάτορες και εκμετάλλευση και να μας δείξει ένταλμα με την ένδειξη «ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ».

- Εκεί θα πας κι εσύ, του απάντησε η φωνή του εφιάλτη και της νέμεσης. Εκεί, στο δικαστήριο της Ιστορίας.

Και δεν έχεις κακομοίρη μου τα κότσια του αντιπάλου σου, να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από το πλήθος των ανομημάτων, που μεταθέτεις στα θύματά σου.

του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ