Οργή και αγανάκτηση επικρατεί στα καμένα της Βορειοανατολικής Αττικής μια βδομάδα μετά τη μεγάλη φωτιά που ξανάκαψε την ίδια περιοχή, ξεκινώντας από τον Βαρνάβα και φτάνοντας μέχρι τον οικιστικό ιστό της πρωτεύουσας, στα Βριλήσσια και στο Χαλάνδρι. Ο «Ριζοσπάστης» μαζί με στελέχη του ΚΚΕ στην περιοχή, την Μαρία Μπαρούτη και τον Στάθη Μπαλτά από την ΚΟΒ Διονύσου του Κόμματος (ο Στ. Μπαλτάς είναι και τοπικός σύμβουλος Αγίου Στεφάνου με τη «Λαϊκή Συσπείρωση»), βρέθηκαν την Κυριακή στη Σταμάτα και στη Ραπεντόζα του δήμου Διονύσου, που κυκλώθηκαν από τη φωτιά η οποία ήρθε από διάφορες κατευθύνσεις το βράδυ της Κυριακής 11 Αυγούστου και τα ξημερώματα της 12ης Αυγούστου.

Οι περισσότεροι κάτοικοι, παίρνοντας την ανακοίνωση της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και στη συζήτηση που ακολουθούσε, εξέφραζαν το ότι για πολλοστή φορά βρέθηκαν απροστάτευτοι, καθώς βλέπουν ένα επιλεκτικά «ανίκανο» κράτος με συνέχεια να μην εξασφαλίζει τις απαραίτητες υποδομές και μέσα για την πρόληψη από τις πυρκαγιές και την προστασία του δασικού πλούτου. Οπως περιέγραφαν, και στην περιοχή τους αυτό που κυριάρχησε την ώρα της πύρινης κόλασης ήταν η περιορισμένη παρουσία πυροσβεστικών δυνάμεων και η μεγάλη και πιεστική παρουσία της αστυνομίας, που μετά το γνωστό μήνυμα του 112 έδιωχνε τον κόσμο ...κι ας καεί το σύμπαν.

Στην οδό Δελφών, στις τελευταίες γειτονιές του οικισμού της Ραπεντόζας, ο Θοδωρής, που έχει δει κι άλλες φορές με πανομοιότυπο τρόπο η περιοχή να ζει τον πύρινο εφιάλτη, εκφράζει την αγανάκτησή του. «Δεν είναι δυνατόν αυτό να γίνεται συνέχεια, να έρχεται η φωτιά με τον ίδιο τρόπο, από γειτονικές περιοχές, και να μην υπάρχει ένας σχεδιασμός για να κόβεται έγκαιρα. Δεν υπήρχε και τώρα ουσιαστικό επιχειρησιακό σχέδιο. Είδαμε - και αυτό είναι πολύ συγκινητικό - πολλές εθελοντικές ομάδες που ήθελαν να βοηθήσουν, αλλά δεν υπήρχε συντονισμός. Υπήρχε ένα μπάχαλο και οι κάτοικοι, μόνοι μας με τους εθελοντές, προσπαθούσαμε να σώσουμε τα σπίτια».

Λίγο πιο κάτω ο Μιχάλης Τσούρτης, συνταξιούχος επιπλοποιός, μας δείχνει ότι η φωτιά έφτασε στο σπιτικό του. Εκεί βλέπουμε δύο σημάδια, πράσινο και κόκκινο. Το πρώτο αφορά το κυρίως σπίτι, το οποίο σώθηκε χάρη στην προσπάθεια του κυρίου Μιχάλη, των παιδιών του και γειτόνων, που προσπάθησαν με τα λάστιχα - τα οποία είχαν ελάχιστη πίεση - και με τη βοήθεια εθελοντών, και το δεύτερο την κατεστραμμένη αποθήκη. «Το σπίτι, αν και μαύρισε από τους καπνούς, σώθηκε, με σημαντικές ζημιές, αλλά η αποθήκη στο κάτω μέρος καταστράφηκε ολοσχερώς. Εμείς το παλέψαμε έως τα ξημερώματα της Δευτέρας με το ελάχιστο νερό που είχαμε, η φωτιά στην κυριολεξία μπουμπούνιζε, και τότε φύγαμε. Από το βράδυ της Κυριακής μέχρι το πρωινό της Δευτέρας δεν είδαμε ούτε ένα πυροσβεστικό, το πρώτο ελικόπτερο ήρθε τη Δευτέρα, μετά», μας λέει με οργή. Η γυναίκα του Μιχάλη, η Σοφία, εκφράζει την αγανάκτησή της για το ότι το βράδυ της πύρινης κόλασης διαπίστωσε την πλήρη αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού. «Το μόνο που ήθελαν ήταν να μας διώξουν, για να μην έχουν κόστος από τυχόν απώλειες, αλλά από εκεί και πέρα τίποτα. Και οι εκκλήσεις που έκανα να πάνε στη γειτονιά μας δεν εισακούστηκαν. Καλά που έμειναν πίσω ο σύζυγος και γείτονες και σώσανε ό,τι σώσανε», αναφέρει και προσθέτει: «Επειδή στα 26 μου ήρθα από την Πολωνία, από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες, βλέπω την τεράστια διαφορά στις υποδομές, σε δασοπροστασία και πυρόσβεση. Εκεί το κριτήριο ήταν το συμφέρον του λαού, και όχι αυτό το χάλι που ζούμε εδώ».

Ιδια εικόνα και σε διπλανό σπίτι στην ίδια οδό, όπου φαίνεται να έχει καταρρεύσει η πέργκολα, να έχει σημαντικές ζημιές σε ηλεκτρικά και υδραυλικά, και ακόμα οι ένοικοί του παλεύουν με τη μουτζούρα, αλλά χαρακτηρίστηκε από τα συνεργεία «πράσινο», δηλαδή ότι μπορούν να μείνουν. «Δεν θα το βάλουμε κάτω, θα διεκδικήσουμε αποζημίωση», μας λένε όταν τους αναφέρουμε ότι είμαστε από το ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη».

Καθ' όλη τη διάρκεια της επίσκεψής μας στην περιοχή, η πλειοψηφία δήλωσε ότι «πρέπει κάτι να κάνουμε, δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται η ίδια κατάσταση και η ζωή να υποβαθμίζεται συνεχώς, αφού καταστρέφονται ό,τι πνεύμονες πρασίνου έχουν μείνει». Το κάλεσμα των κομμουνιστών αυτό ακριβώς υπογραμμίζει, την ανάγκη οργάνωσης και συλλογικής διεκδίκησης για αποκατάσταση της περιοχής, αλλά και για να χτυπηθούν οι αιτίες αυτής της βάρβαρης ταξικής πολιτικής, που το καλοκαίρι μάς καίει και τον χειμώνα μάς πνίγει.