Ο Αλέκος Μινέρος, γραμματέας του Σωματείου Μεαλλωρύχων Υπόγειων Στοών Μεταλλείων Κασσάνδρας, ξεκίνησε την παρέμβασή του ευχαριστώντας τα δεκάδες σωματεία που συμπαραστάθηκαν στον αγώνα των μεταλλωρύχων, οι οποίοι μετά από πολύμηνη μάχη βγήκαν νικητές.

Αναφέρθηκε στο «νέο σύστημα οργάνωσης της εργασίας» που επιδίωκε να επιβάλει η «Ελληνικός Χρυσός» και το οποίο περιλάμβανε τη μετατροπή των βαρδιών σε 12ωρες, καθώς επίσης την κατάργηση όλων των αργιών του έτους. «Δεν παρέλειψαν βέβαια να χρησιμοποιήσουν και έναν εκβιασμό, ότι σε περίπτωση που δεν δεχτούμε αυτό το νέο πρόγραμμα εργασίας "θα φύγουν νωρίτερα" από τον προβλεπόμενο χρόνο. Επρεπε δηλαδή εμείς να αποφασίσουμε αν θα φύγουν αυτοί νωρίτερα ή αν θα πεθάνουμε νωρίτερα εμείς; Φυσικά, ανάμεσα στο δίλημμα "τα κέρδη τους ή οι ζωές μας" αποφασίσαμε: Οι ζωές μας.

Ηταν μια προσπάθειά τους για την εφαρμογή των νόμων "περί διευθέτησης εργασίας" που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια, γνωστών και ως νόμων Χατζηδάκη και Γεωργιάδη.

Οι 12ωρες βάρδιες, συνυπολογίζοντας τα αυξημένα πλέον όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αυξάνουν κατακόρυφα τις πιθανότητες εργατικών ατυχημάτων και δυστυχημάτων, αφού όσο πιο κουρασμένος είναι ένας εργαζόμενος τόσο πιο εκτεθειμένος βρίσκεται. Αν με τα 8ωρα μετρήσαμε 3 θανατηφόρα ατυχήματα το 2021 στον κλάδο, τι θα γίνει με τα 12ωρα;

Σκεφτείτε μόνο πως με το υπάρχον πρόγραμμα εργασίας πολλοί από εμάς αντιμετωπίζουμε μεγάλα μυοσκελετικά προβλήματα, τα πνευμόνια μας είναι σε άσχημη κατάσταση, οι περισσότεροι είμαστε κουφοί τουλάχιστον από το ένα αυτί, και έχουμε και μεγάλα ποσοστά μεταλλωρύχων που πεθαίνουν λίγο μετά τη σύνταξη».

Πρόσθεσε ότι από την πρώτη στιγμή κατάλαβαν πως «αν περνούσαν η "διευθέτηση" του εργάσιμου χρόνου, τα 12ωρα, συνολικά η αύξηση του εργάσιμου χρόνου στους μεταλλωρύχους, τότε θα δινόταν ένα συντριπτικό χτύπημα όχι μόνο στις δικές μας ζωές αλλά και σε όλο τον κλάδο και σε όλη τη χώρα, αφού θα ανοίξει ο δρόμος και η όρεξη όλων των μεγάλων εταιρειών».

Αναφέρθηκε στον μεγάλο αγώνα που έδωσαν και στα νικηφόρα αποτελέσματά του, τονίζοντας ότι «η κατοχύρωση του 8ωρου ως σταθερού και αμετάβλητου ωραρίου αποτελεί μια μεγάλη νίκη όχι μόνο για εμάς αλλά για όλους τους εργαζόμενους».

Η Μαίρη Μπουικίδου, μέλος του ΔΣ της Ενωσης Εμποροϋπαλλήλων, αναφέρθηκε στην πείρα των εργαζομένων στο Εμπόριο: «Ηταν χρόνιο αίτημα των μεγαλεμπόρων και των αλυσίδων των σούπερ μάρκετ να μπορούν να απασχολούν τους εργαζόμενους όποτε και όπως θέλανε.

Το 4ωρο εφαρμόστηκε ήδη από τη δεκαετία του '90, ενώ από το 2000 και μετά συνεχώς τροποποιούνταν το ωράριο των καταστημάτων ώστε να λειτουργούν ολοένα και περισσότερες ώρες αλλά και τις Κυριακές, είτε με νόμο του κράτους είτε με απόφαση της Τοπικής Διοίκησης.

Μάλιστα, με τη λήξη της τελευταίας κλαδικής Σύμβασης στο Εμπόριο φύτρωναν σαν μανιτάρια σε επιχειρήσεις τα πολυσυζητημένα 6ήμερα. Φτάνοντας στο σήμερα, όπου τα καταστήματα στο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης, στα τουριστικά μέρη, όπως η Περαία και η Ασπροβάλτα, αλλά και σε όλη τη Χαλκιδική, λειτουργούν συνεχόμενα 5 μήνες από Μάη μέχρι Οκτώβρη, 32 Κυριακές, με άσχημα αποτελέσματα στη σωματική και ψυχική υγεία των εμποροϋπαλλήλων, καθώς η εντατικοποίηση της εργασίας χτυπά μόνιμα κόκκινο».

Αναφέρθηκε επίσης στις μάχες που δόθηκαν και κερδήθηκαν από τους εργαζόμενους, όπως: Η διατήρηση της αργίας του Αγίου Πνεύματος για τα εμπορικά καταστήματα στον νομό. Η σκληρή μάχη που έδωσε πρόσφατα το Σωματείο στα «Praktiker» με την εργοδοσία για να μην αλλάξουν οι μέρες εργασίας των συναδέλφων που σταθερά δούλευαν Δευτέρα με Παρασκευή. 'Η στα «Notos», όπου το επιχειρησιακό Σωματείο δίνει κάθε φορά τη μάχη και καταφέρνει να μην ανοίξει το πολυκατάστημα κάποιες Κυριακές, π.χ. τον περασμένο Γενάρη δεν άνοιξε στις 2 του μήνα, με καθολική συμμετοχή στην απεργία.

Στάθηκε και στη μάχη που δίνουν σήμερα οι εργαζόμενοι στον «Σκλαβενίτη», με το επιχειρησιακό Σωματείο Βόρειας Ελλάδας, για να ακυρωθεί στην πράξη το 6ήμερο που έχει επιβάλει η εταιρεία στις νέες προσλήψεις. Το επόμενο διάστημα, κατέληξε, θα ενισχυθούν οι πρωτοβουλίες στον κλάδο.

Ο Χρήστος Καραχρήστος, πρόεδρος της Ενωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης, ξεκίνησε με την παραδοχή ότι ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας αποτελεί βασικό πυλώνα των εργασιακών σχέσεων και ότι η ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στην υγεία και στη ζωή των εργαζομένων. Και περιέγραψε την κατάσταση στον χώρο της Υγείας.

Οπως είπε, «οι νοσοκομειακοί γιατροί έχουν εμπειρία, καθώς είναι από τους πρώτους κλάδους όπου εξειδικεύτηκαν και νομοθετήθηκαν οι αντιδραστικές Οδηγίες της ΕΕ για τη "διευθέτηση" του χρόνου εργασίας.

Δεν πέρασε καιρός από τον Νοέμβρη του 2017, όταν η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ νομοθέτησε τη "διευθέτηση" του χρόνου εργασίας των νοσοκομειακών γιατρών, ανοίγοντας τον δρόμο ώστε μετά τους γιατρούς να πάρουν σειρά και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Ο νόμος βασίστηκε σε Ευρωπαϊκή Οδηγία και προβλέπει μέσο (και όχι ανώτατο) εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας τις 48 ώρες, με περίοδο αναφοράς το τετράμηνο. Το "opt-out", δηλαδή την ατομική συναίνεση του γιατρού για αύξηση του μέσου εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας από τις 48 στις 60 ώρες. Σπάσιμο του χρόνου εργασίας σε "ενεργό" και "ανενεργό", με τις εφημερίες ετοιμότητας να μη μετρούν στον συνολικό εργάσιμο χρόνο.

Μέσα σε αυτές τις υποστελεχωμένες δημόσιες δομές Υγείας, η εντατικοποίηση της εργασίας και η καταστρατήγηση του ωραρίου εργασίας για όλους τους κλάδους είναι καθημερινότητα».

Ανέδειξε ότι η πρόσφατη ψήφιση από την κυβέρνηση της ΝΔ του νομοσχεδίου για την ουσιαστική κατάργηση της αποκλειστικής απασχόλησης των ιατρών στο ΕΣΥ, με τη δυνατότητα για ιδιωτική απασχόληση ή μέσα στο ΕΣΥ (απογευματινά), συνδέεται άμεσα, καθώς «θέλουν να καθιερώσουν την πεποίθηση ότι πρέπει να τρέχουν από το πρωινό ωράριο στα απογευματινά χειρουργεία, και από τις εφημερίες στις ιδιωτικές κλινικές και ιατρεία, χωρίς ξεκούραση, χωρίς ελεύθερο χρόνο, σε βάρος της υγείας και της ζωής τόσο της δικής τους όσο και των ασθενών τους».

Πρόσθεσε πως η υποστελέχωση των τμημάτων σε εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων οδηγεί σε συνεχόμενες βάρδιες, έως και 15 μέρες χωρίς ρεπό, σε κάλυψη βαρδιών μόνο με έναν νοσηλευτή σε τμήματα με 20-30 ασθενείς.

Η εντατικοποίηση της εργασίας των υγειονομικών και η διάλυση του εργάσιμου χρόνου στο ΕΣΥ, εκτός από τις συνέπειες στην υγεία των εργαζομένων, έχει σοβαρές συνέπειες στην υγεία και την ασφάλεια των ασθενών.

Ο Φίλιππος Λαζαρίδης, μέλος του ΔΣ του ΣΕΤΗΠ και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στην BETA CAE, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην κατάσταση στον κλάδο της Πληροφορικής και των Τηλεπικοινωνιών, με την «ευελιξία» και το 4ήμερο να επεκτείνονται διαρκώς.

Οπως είπε, «οι εργαζόμενοι του κλάδου πραγματοποιούν χιλιάδες ώρες απλήρωτης υπερωριακής εργασίας, στην προσπάθειά τους να μη χαθούν τα deadlines. Πολλές φορές το επιχείρημα που χρησιμοποιείται είναι ότι "δεν ζητήθηκε από την εργοδοσία να δουλέψεις παραπάνω, μόνος σου το αποφάσισες". Λες και οι εργαζόμενοι επιλέγουν ελεύθερα να μην έχουν ελεύθερο χρόνο, να μη βλέπουν τις οικογένειες και τους φίλους τους χωρίς να τους πιέζουν ο μεγάλος φόρτος εργασίας, τα deadlines και ο κίνδυνος κακής αξιολόγησης ή και απόλυσης.

Εκατοντάδες εταιρείες του κλάδου, εκμεταλλευόμενες τροποποιητικές συμβάσεις, σταμάτησαν να θεωρούν το διάλειμμα χρόνο εργασίας, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο κομμάτι του κλάδου να εργάζεται 8μισι ώρες με τις ίδιες απολαβές. Χιλιάδες επίσης εργαζόμενοι χρησιμοποιούν τον ελεύθερο χρόνο τους για να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους, ώστε να μπορούν να ακολουθήσουν τα σφιχτά προγράμματα. Μέσα στο πλαίσιο της "ευελιξίας" είναι και το λεγόμενο "stand by", που έχει επιβληθεί στην πλειοψηφία του κλάδου και μεταφράζεται σε χιλιάδες ώρες απλήρωτης εργασίας. Η "ευελιξία" στον κλάδο φαίνεται και στη χρήση της τηλεργασίας, που οδηγεί μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων να μην παίρνουν αναρρωτική άδεια αλλά να δουλεύουν από το σπίτι».

Στη σειρά νόμων που νομοθετούσαν η μία κυβέρνηση μετά την άλλη αναφέρθηκε ο Γιάννης Νιβορλής, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Εμφιαλωμένα Ποτά (ΠΟΕΕΠ). Ανέδειξε το πώς όλα αυτά τα νομοθετήματα οδήγησαν στη διάλυση του εργάσιμου χρόνου και των εργασιακών δικαιωμάτων. Μέσα από την παρουσίαση σχετικών παραδειγμάτων επιβεβαίωσε ότι η κάθε κυβέρνηση «έχτιζε» σε ό,τι παραλάμβανε από την προηγούμενη, κλιμακώνοντας την επίθεση στους εργαζόμενους και παρέχοντας κάθε φορά νέα όπλα στην εργοδοσία για περισσότερα κέρδη.