Δυναμικά συνεχίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις οι λιμενεργάτες στην Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ, οι οποίοι από προχτές «νέκρωσαν» υποδομές που διαδραματίζουν βασικό ρόλο στη μεταφορά μιας σειράς κρίσιμων αγαθών για όλη τη χώρα, διεκδικώντας νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς και προστασία των θέσεων εργασίας τους.

Πρόκειται για την πρώτη απεργιακή κινητοποίηση που προκηρύσσει η κλαδική οργάνωση ILA (εκπροσωπεί πάνω από 45.000 εργαζόμενους) από το 1977, ενώ από τα λιμάνια που έχουν «νεκρώσει» γίνεται το μισό θαλάσσιο εμπόριο των ΗΠΑ.

Διαδηλώσεις έγιναν και χτες σε πολλά από τα δεκάδες λιμάνια της Ανατολικής Ακτής, με τους εργάτες να διαμηνύουν ότι δεν μπορούν να δεχτούν άλλο τις εξοντωτικές συνθήκες δουλειάς και το αυξανόμενο κόστος ζωής.

Στη διάρκεια απεργιακής συγκέντρωσης στο Μόρχεντ (πολιτεία Βόρειας Καρολίνας), ο πρόεδρος του τοπικού παραρτήματος της ILA, Τζον Ελις, δήλωσε στο ABC ότι «αυτό που ζητάμε είναι μια Σύμβαση, για να μπορούμε να τρέφουμε τις οικογένειές μας... Δεν γυρνάμε στη δουλειά αν δεν το καταφέρουμε αυτό...».

Ο Σάλαβορ Χάρβεϊ, απεργός στην ίδια πόλη, τόνισε από τη μεριά του: «Δουλεύουμε πάρα πολύ σκληρά, πολλές ώρες, για να μην αποζημιωθούμε όπως μας αξίζει». Ο ίδιος πρόσθεσε ότι δουλεύει στο λιμάνι NC State Port του Μόρχεντ εδώ και 12 χρόνια, εξηγώντας ότι «ήταν αγώνας ολόκληρος, ως πατέρας, να μπορώ να πληρώνω για το στεγαστικό δάνειο (της οικογένειάς μου), αλλά και ταυτόχρονα να πληρώνονται οι λογαριασμοί για να έχουμε φώτα στο σπίτι αναμμένα... Αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τις εξαντλητικές ώρες εργασίας (...) Κάποιες μέρες, δουλεύουμε φτάνοντας στο λιμάνι από τις 6 το πρωί και δεν γυρνάμε σπίτια μας πριν από τα μεσάνυχτα. Πολλές μέρες είναι έτσι, μετά (μπορεί να) πρέπει να επιστρέψουμε στις 5.30 το πρωί».

Σε ανακοίνωσή της η ILA αναφέρει ότι οι εργαζόμενοι του κλάδου χειρίζονται εξοπλισμό διαχείρισης εμπορευματοκιβωτίων αξίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων και αμείβονται με μόλις 20 δολάρια την ώρα. Σε ορισμένες πολιτείες, το κατώτατο ωρομίσθιο είναι 15 δολάρια.

Σημειώνουν ακόμα ότι με βάση τις Συλλογικές Συμβάσεις που σήμερα είναι σε ισχύ, οι εργαζόμενοι καλούνται «να υπομείνουν μια εξαντλητική εξαετή μισθολογική εξέλιξη (...) ανεξάρτητα από το πόσες ώρες εργάζονται ή την προσπάθεια που καταβάλλουν».

Ακόμα καταγγέλλουν την εργοδοτική ένωση του κλάδου (USMX) ότι «παραβλέπει το γεγονός ότι τα δύο τρίτα των μελών μας βρίσκονται συνεχώς σε ετοιμότητα, (αλλά) χωρίς εγγυημένη απασχόληση εάν δεν έρχονται πλοία (στο λιμάνι)».

Επιπλέον υπογραμμίζουν ότι μια σειρά από παροχές για τους εργαζόμενους είναι συνάρτηση των ωρών που έχουν δουλέψει το προηγούμενο έτος και όχι κατοχυρωμένες σταθερά, με αποτέλεσμα αυτό να τους «καθιστά ευάλωτους αν υπάρξει ύφεση στην εργασία».

Καταλήγει μεταξύ άλλων ότι «τα μέλη μας αισθάνονται υποτιμημένα, ιδίως δεδομένων των θυσιών που έκαναν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, κρατώντας τα λιμάνια ανοιχτά και την οικονομία σε κίνηση. Οι μισθολογικές αυξήσεις στην προηγούμενη σύμβαση ήταν άνευ σημασίας λόγω του αυξανόμενου πληθωρισμού...».

Από τη μεριά τους, τόσο ο νυν Δημοκρατικός Πρόεδρος της χώρας, Τζο Μπάιντεν, όσο και ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων, Ντ. Τραμπ, επιδίδονται σε ρεσιτάλ υποκρισίας, μοιράζοντας λόγια ...κατανόησης στους εργάτες, αλλά στοχοποιώντας ως ενόχους για τις συνθήκες εργασίας τους μόνο τους ...ξένους εργοδότες - με φόντο την όξυνση του ανταγωνισμού για τη θέση του αμερικανικού κεφαλαίου διεθνώς.

Ετσι, ο Μπάιντεν έκρινε σκόπιμο να δηλώσει: «Ξένες εταιρείες θαλάσσιων μεταφορών αποκόμισαν κέρδη - ρεκόρ αφότου ξέσπασε η πανδημία, όταν οι Longshoremen διακινδύνευαν οι ίδιοι για να κρατήσουν τα λιμάνια ανοιχτά. Είναι καιρός αυτοί οι θαλάσσιοι μεταφορείς να προσφέρουν μια ισχυρή και δίκαιη Σύμβαση που να αντανακλά τη συμβολή των εργατών της ILA στην οικονομία μας και στα κέρδη - ρεκόρ τους».

Ενώ ο Τραμπ είπε ότι «όλοι καταλαβαίνουν τους λιμενεργάτες επειδή αποδεκατίστηκαν απ' αυτόν τον πληθωρισμό, όπως και όλοι οι άλλοι στη χώρα μας και πέρα απ' αυτήν», ξεκαθαρίζοντας βέβαια πως ζητούμενο για το κεφάλαιο δεν μπορεί να είναι παρά το μέγιστο κέρδος του. «Μισούσα να δίνω υπερωρίες. Το μισούσα. Θα έπαιρνα άλλους ανθρώπους, δεν θα έπρεπε να το πω αυτό, αλλά θα έβαζα άλλους ανθρώπους. Δεν θα πλήρωνα (υπερωρίες)», όπως εξήγησε σε ΜΜΕ, αναφερόμενος στο πώς ο ίδιος χειριζόταν εργαζόμενους στις επιχειρήσεις του.

Στο μεταξύ, το Εμπορικό Επιμελητήριο των ΗΠΑ κάλεσε τον Μπάιντεν να παρέμβει για να σταματήσει την απεργία, επικαλούμενο τον νόμο Ταφτ - Χάρλεϊ του 1947, βάσει του οποίου ο εκάστοτε Αμερικανός Πρόεδρος, στο πλαίσιο της αντεργατικής νομοθεσίας, μπορεί να παρέμβει είτε για να αποτρέψει είτε για να τερματίσει μια απεργία. Ο νόμος Ταφτ - Χάρλεϊ είναι ομοσπονδιακός στις ΗΠΑ και περιορίζει τις δραστηριότητες των εργατικών συνδικάτων. Θεσπίστηκε επί Τρούμαν, στον απόηχο ενός μεγάλου απεργιακού κύματος το 1945 και το 1946.

Αν και θεσπίστηκε από το ελεγχόμενο από τους Ρεπουμπλικάνους 80ό Κογκρέσο, ο νόμος έλαβε σημαντική υποστήριξη από τους Δημοκρατικούς του Σώματος, πολλοί από τους οποίους ενώθηκαν με τους Ρεπουμπλικάνους συναδέλφους τους ψηφίζοντας υπέρ του νόμου.

Μεταξύ των απεργιών που απαγορεύονται από τον νόμο είναι οι δικαιοδοσίας, αλληλεγγύης, πολιτικές, οι δευτερεύουσες και μαζικές πικετοφορίες, τα κλειστά καταστήματα. Ο νόμος, μάλιστα, απαιτούσε από τα στελέχη των συνδικάτων να υπογράφουν μη κομμουνιστικές ένορκες βεβαιώσεις με την κυβέρνηση.

Κοστολογώντας την απεργία των εργαζομένων στα λιμάνια, ο χρηματοπιστωτικός κολοσσός JP Morgan εκτίμησε ότι η απεργία θα κοστίσει στην αμερικανική καπιταλιστική οικονομία 3,8 έως 4,5 δισ. δολάρια τη μέρα...

Σύμφωνα με την Everstream Analytics, χτες τουλάχιστον 38 πλοία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων έκαναν ήδη ουρά σε λιμάνια των ΗΠΑ, σε σύγκριση με μόλις 3 την Κυριακή πριν από την απεργία.

Το ΠΑΜΕ σε ανακοίνωσή του, εκφράζοντας την ολόπλευρη συμπαράστασή του στην απεργία, τονίζει: «Η απεργία των λιμενεργατών αποδεικνύει στην πράξη ότι χωρίς τους εργάτες δεν κινείται τίποτα και γι' αυτό στοχοποιείται τόσο από Δημοκρατικούς όσο και Ρεπουμπλικάνους που τρομάζουν μπροστά στην οργανωμένη, αγωνιστική διεκδίκηση και δράση της εργατικής τάξης».

Και προσθέτει: «Τεράστιες ευθύνες για την αρνητική κατάσταση των εργαζομένων έχουν και οι διεφθαρμένες, καλοπληρωμένες ηγεσίες πολλών αμερικανικών συνδικάτων. Καθώς για χρόνια βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη αγώνων και διεκδικήσεων, καλλιεργούν τη λογική της ταξικής συνεργασίας, των κοινωνικών διαλόγων, της αδράνειας και της ανάθεσης.

Σήμερα οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα για το ποιον ωφελούν η αναμονή, η συνεχής αναβολή αγώνων και διεκδικήσεων των εργατών τη στιγμή που οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι μετράνε ρεκόρ κερδών. Σήμερα γίνεται ξεκάθαρο το δίλημμα για κάθε εργαζόμενο: "Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας".

Από την Ελλάδα στηρίζουμε τον δίκαιο αγώνα των λιμενεργατών των ΗΠΑ. Κανείς εργαζόμενος μόνος απέναντι στην αδικία και την εκμετάλλευση. Με οργάνωση και ταξική διεκδίκηση μπορούμε να κερδίσουμε!».