Οπως είπε, το Σχέδιο διασφαλίζει στα αρπακτικά του τομέα της Ενέργειας, αλλά και σε κατασκευαστικούς ομίλους πετυχημένες κερδοφόρες επενδύσεις μέχρι το 2050, προμηνύοντας ότι το ηλεκτρικό ρεύμα θα παραμείνει μέχρι τότε πανάκριβο. Και όλα αυτά εν μέσω συνθηκών ενεργειακής φτώχειας για τον λαό. Χαρακτήρισε, επίσης, ανέκδοτο τις αναφορές περί αντιμετώπισης της ενεργειακής εξάρτησης, όταν αυξάνεται ο βαθμός εξάρτησης των μέσων παραγωγής Ενέργειας και τεχνολογιών. Αντίθετα, όπως είπε, θα παραμείνει και θα μεγαλώνει η εξάρτηση «σε ένα διασυνδεδεμένο δίκτυο, σε μια περιοχή με έντονους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους».

Ο Ν. Καραθανασόπουλος κατέκρινε τις πλάτες που κάνουν στην κυβέρνηση τα άλλα κόμματα, όταν μιλούν για «ενεργειακή δημοκρατία», δηλαδή όποιος μπορεί να κάνει αυτοπαραγωγή, παραπέμποντας στην ατομική ευθύνη, ή για περισσότερους παραγωγούς Ενέργειας, τη στιγμή που γίνονται τεράστιες εξαγορές προς όφελος συγκεκριμένων μονοπωλίων στον τομέα των ΑΠΕ. Βέβαια, όπως σημείωσε, όλα αυτά τα λένε για τα μάτια του κόσμου, καθώς στην πραγματικότητα συμφωνούν με την κυβερνητική πολιτική για την Ενέργεια, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Επισήμανε επίσης ότι οι πραγματικοί λόγοι για την ενεργειακή μετάβαση είναι η απεξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης από το ρωσικό φυσικό αέριο, στο πλαίσιο των γεωπολιτικών ανταγωνισμών, ενώ βασική της αιτία είναι η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων και η προσπάθεια να βρεθεί κερδοφόρα διέξοδος από αυτήν. Προσπάθεια που, όπως εξήγησε, οδήγησε στην απελευθέρωση των αγορών με τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις και τις «σκανδαλώδεις επιδοτήσεις», τη ρήτρα αναπροσαρμογής και το Χρηματιστήριο Ενέργειας, στη συνέχεια στην «πράσινη μετάβαση» και τώρα, αφότου αυτές εξαντλήθηκαν τα περιθώρια αυτών των λύσεων, οδεύει «στο ύστατο σημείο καταφυγής», δηλαδή στην πολεμική οικονομία, την καταστροφή και την ανοικοδόμηση.

Ανέδειξε ότι η ικανοποίηση των ενεργειακών αναγκών του λαού έγκειται, μεταξύ άλλων, στην αξιοποίηση όλων των ενεργειακών πηγών, στο φθηνό ρεύμα για τον λαό και τις παραγωγικές ανάγκες της οικονομίας και στην προστασία των εργαζομένων του κλάδου. Υπογράμμισε, ωστόσο, ότι για τα παραπάνω βασικές προϋποθέσεις είναι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό έλεγχο και αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Αξίζει να επισημάνουμε τη στάση του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς, που με τις τοποθετήσεις τους έδειξαν ότι η κριτική τους ήταν στην κατεύθυνση της επίσπευσης των κυβερνητικών σχεδιασμών. Επιπλέον, φάνηκε ξεκάθαρα ότι τάσσονται υπέρ συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων στον τομέα της αποθήκευσης.

Χαρακτηριστικά μάλιστα της στρατηγικής σύμπλευσης των αστικών κομμάτων πάνω στην εφαρμογή της πολιτικής της ΕΕ ήταν τα λόγια με τα οποία ξεκίνησε την ομιλία του στην επιτροπή ο υπουργός ΥΠΕΝ, Θ. Σκυλακάκης, ο οποίος τόνισε: «Το ΕΣΕΚ δεν αφορά μόνο αυτή την κυβέρνηση, αλλά πολλές κυβερνήσεις που θα έρθουν τα επόμενα χρόνια, καθώς θεωρώ ότι σχεδόν το σύνολο της αίθουσας είναι δεσμευμένο στην πράσινη μετάβαση, η οποία είναι αναγκαστική από πλευράς ευρωπαϊκών κανόνων, καθώς και συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ. Είναι επίσης κομμάτι της βασικής ατζέντας των κομμάτων που διακυβέρνησαν τη χώρα μέχρι σήμερα».