Με σύνθημα «Λεφτά για μισθούς, Παιδεία, Υγεία, έξω η Ελλάδα από του πολέμου τα σφαγεία» οργανώνουμε τη μεγάλη απεργιακή μάχη και κλιμάκωση. Μια απεργία που έρχεται ως συνέχεια των αναμετρήσεων σε πολλούς κλάδους και χώρους δουλειάς, όπως των εργατών στο λιμάνι, των ναυτεργατών, των διανομέων, των οικοδόμων, των υγειονομικών, των εκπαιδευτικών κ.ά., που έδωσαν αποφασιστικές μάχες για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων, για την κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων, για την υπεράσπιση του δικαιώματος του λαού σε δωρεάν Υγεία και Παιδεία, ενάντια στην καταστολή και στην ποινικοποίηση του απεργιακού δικαιώματος, όπως συνέβη με τις διώξεις σε απεργούς εκπαιδευτικούς.

Είμαστε αισιόδοξοι ότι μπορούν οι εργαζόμενοι και οι ανάγκες τους να έρθουν στο προσκήνιο. Να δυναμώσουν η αντιπαράθεση και η σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, η οποία στα κρίσιμα στρατηγικά ζητήματα που καθορίζουν τη ζωή μας έχει την ουσιαστική συναίνεση του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ που κυβέρνησαν και ψήφισαν από κοινού μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους, που έχουν ως θεό την πολιτική της ΕΕ και τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Μπορεί να δυναμώσει η αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική, κάτι που αποτελεί όρο για την επιτυχία των κινητοποιήσεων και την αποτελεσματικότητα των αγώνων μας, να συντονιστούν και να συναντηθούν οι αγώνες μας σε ένα μεγάλο πανελλαδικό μέτωπο αγώνα με σύνθημα «`Η οι ζωές μας ή τα κέρδη τους».

Η δυνατότητα αυτή και η αισιοδοξία καταγράφηκαν με ξεκάθαρο τρόπο το διήμερο 9 - 10 Νοέμβρη, όταν 595 Σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και αγωνιστές συνδικαλιστές συναντήθηκαν στην Πανελλαδική Σύσκεψη του ΠΑΜΕ στην Αθήνα. Είναι υπαρκτό και μπορεί να δυναμώσει μέσα στους εργαζόμενους το ρεύμα αμφισβήτησης της αντιλαϊκής πολιτικής που τα δίνει όλα στους λίγους και ματώνει καθημερινά τους πολλούς.

Εδώ βρίσκονται η ελπίδα και η προοπτική, και στον δρόμο αυτό μπορεί να βρουν απάντηση τα ερωτήματα που θέτουν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι, «τι μπορεί να γίνει;», «πώς μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα;». Στον δρόμο αυτό βρίσκεται η πραγματική εργατική και λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση και στην αντιλαϊκή πολιτική, κόντρα στην αναμονή για «σωτήρες» και κυβερνητικούς φωστήρες, που τους γνωρίζουμε καλά και ξέρουμε το αποκρουστικό τους πρόσωπο. Ολα μπορούν να αλλάξουν στον δρόμο του αγώνα, της σύγκρουσης και της ανατροπής.

Στην αντίπερα όχθη από τις πραγματικές αγωνίες και τις ανάγκες των εργαζομένων βρίσκονται οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού σε μια σειρά από Ομοσπονδίες και σωματεία. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι κάθε φορά που κάτι φαίνεται να κινείται, να πάει ν' αλλάξει, και κάθε φορά που δυναμώνουν η αμφισβήτηση και η πίεση προς την κυβέρνηση, αναλαμβάνουν τον ρόλο του πυροσβέστη και του κυματοθραύστη. Οι ηγεσίες της ΔΑΚΕ, της ΠΑΣΚΕ και των παρατάξεων που συγκεντρώνουν τα επιμέρους κομμάτια του υπό διάλυση ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, επιχειρούν για μια ακόμα φορά μπροστά στην απεργία να ενσωματώσουν την οργή και την αγανάκτηση, να «βγάλουν λάδι» τα κόμματά τους που τσάκισαν τους εργαζόμενους όλα τα προηγούμενα χρόνια και, κυρίως, να υπονομεύσουν ανοιχτά κάθε προσπάθεια για την οργάνωση του αγώνα.

Ορισμένοι κυβερνητικοί συνδικαλιστές, όπως της ΔΑΚΕ στην ΑΔΕΔΥ, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τρώνε σούσι και να αγκαλιάζονται με τον Αδ. Γεωργιάδη και να υπερασπίζονται ανοιχτά την πολιτική της εμπορευματοποίησης της Υγείας που βλέπει τους ασθενείς ως ευρώ. Αλλοι, όπως οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, μασκαρεύονται και επιχειρούν να πλασάρουν νέες αυταπάτες.

Η ουσία είναι ότι αυτοί οι εργατοπατέρες είναι δεσμευμένοι πολιτικά στην υπεράσπιση της λογικής της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Αποδέχονται τη λογική της κυβέρνησης ότι πρέπει να υπάρχει ταβάνι και όριο στις δαπάνες για μισθούς, για Παιδεία και Υγεία. Μιλούν για «μη ρεαλιστικά αιτήματα», που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν λόγω των δημοσιονομικών περιορισμών, όταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι παλεύουν και διεκδικούν π.χ. αυξήσεις 20% στους μισθούς στο Δημόσιο ή μεγάλες αυξήσεις στον ιδιωτικό τομέα. Γι' αυτόν τον λόγο π.χ. στις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες αρνήθηκαν να μπουν τα οικονομικά αιτήματα στην πρόταση για υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Στα λόγια μιλούν για αγώνες και κινητοποιήσεις, αλλά στην πράξη τις υπονομεύουν, όπως οι παρατάξεις της ΔΑΚΕ και της ΔΗΣΥ στη ΔΟΕ, που καταψήφισαν την 24ωρη κλαδική απεργία στις 23/11 και οι ίδιες δυνάμεις στην ΟΛΜΕ μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ εμπόδισαν την κοινή απεργία στην Εκπαίδευση, και μόνο όταν μας πήγαν στα δικαστήρια, αναγκάστηκαν να ψηφίσουν την απεργία στην ΑΔΕΔΥ. Τόση «κοινωνική αντιπολίτευση» κάνουν στην κυβέρνηση...

Είναι αυτές οι δυνάμεις που καταψήφισαν την απεργία στις 28 Φλεβάρη για τα Τέμπη, οι ίδιες δυνάμεις αρνήθηκαν τη μετέπειτα απεργιακή κλιμάκωση όλων των εργαζομένων αποφασίζοντας δύο διαφορετικές απεργίες.

Αυτές οι ηγεσίες αναμασούν τη γραμμή της κυβέρνησης σχετικά με τον πόλεμο και την επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας σε αυτόν. Καταψηφίζουν και μπλοκάρουν κάθε ψήφισμα συμπαράστασης στον Παλαιστινιακό λαό, δεν στήριξαν ούτε καν τη δασκάλα στον Ταύρο, αποφεύγουν την καταδίκη της γενοκτονίας που διαπράττει η κυβέρνηση του Ισραήλ, αποδέχονται τη μετατροπή της οικονομίας της χώρας σε πολεμική, δηλαδή από τη μια να δίνονται 7 δισ. τον χρόνο για πολεμικές - ΝΑΤΟικές δαπάνες και μισό εκατομμύριο τη μέρα για τις φρεγάτες που φυλάνε τα καράβια των εφοπλιστών και, από την άλλη, να τσακίζονται οι ανάγκες των εργαζομένων. Στην πανελλαδική συνδιάσκεψη της ΑΔΕΔΥ στην Καβάλα ο επικεφαλής της ΠΑΣΚΕ έφτασε σε σημείο να χαρακτηρίσει λαϊκισμό να λέμε για το υπέρογκο κόστος των ΝΑΤΟικών δαπανών, τις οποίες παρουσίασε ως «απαραίτητες» για τις ανάγκες της χώρας.

Ειδικά οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, που με τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να πάρουν την πρωτοκαθεδρία, είναι οι τελευταίοι που μπορούν να μιλήσουν για υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι δεν ξεχνούν. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήταν αυτή που ψήφισε 3 μνημόνια και τσάκισε ό,τι είχε μείνει όρθιο από τα εργασιακά δικαιώματα.

Ηταν αυτή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που μείωσε έως 53% τα εισοδήματα των εργαζομένων, κατάργησε επιδόματα και Δώρα, οδήγησε σε απολύσεις εργαζόμενους ΙΔΑΧ, καθιέρωσε ενιαίο μισθολόγιο με σημαντικές περικοπές δίνοντας έτσι ένα βαρύ χτύπημα στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Μείωσε συντάξεις, άνοιξε τον δρόμο για την κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, επιτάχυνε τις ιδιωτικοποιήσεις και την εμπορευματοποίηση σε Υγεία, νερό, Ενέργεια κ.α. Δεν ξεχνάει κανείς την κυβέρνηση συνεργασίας του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και του ακροδεξιού ΛΑ.Ο.Σ. το 2012 ή την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου στην πορεία με τη στήριξη της ΔΗΜΑΡ, που μάτωσαν τους εργαζόμενους για να σώσουν τα κέρδη λίγων. Και μετά από κοινού με τον ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν το 3ο και φαρμακερό μνημόνιο.

Οι εκπαιδευτικοί δεν ξεχνάμε το 2010, όταν η τότε «πανίσχυρη» ΠΑΣΚ και τα στελέχη της άνοιγαν τον δρόμο στην Διαμαντοπούλου για να επιβάλει μια από τις πιο σκληρές και αντιεκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις» για το σχολείο, πολλές πτυχές της οποίας υλοποιούν η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που στελεχώνουν τον σημερινό μηχανισμό του ΥΠΑΙΘΑ.

Αποκαλυπτική είναι η τάχα «αντιπολίτευση» που κάνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ σε κρίσιμα ζητήματα, όπως το σχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ για τον κατώτατο μισθό και η αβάντα που της δίνει στο άθλιο σχέδιο για τον οριστικό ενταφιασμό των ΣΣΕ. Η υπεύθυνη πολιτικού σχεδιασμού του ΠΑΣΟΚ, Αννα Διαμαντοπούλου, σε συνέντευξή της, εξηγεί ότι το ΠΑΣΟΚ δεν διαφωνεί με το να υπάρχει «αλγόριθμος» για τον κατώτατο μισθό, αρκεί αυτός να δίνει διαφορετικά «σενάρια» από τα οποία θα γίνεται η επιλογή ύστερα από «διάλογο των κοινωνικών εταίρων». Προτείνει δηλαδή ο καθορισμός του κατώτατου μισθού από το κράτος να «ξεπλένεται» στο πλυντήριο του κοινωνικού εταιρισμού, με τα ίδια κριτήρια της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας που υπάρχουν ούτως ή άλλως στον νόμο της κυβέρνησης και στις Οδηγίες της ΕΕ. Το τάχα ανελέητο «σφυροκόπημα» του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και στους ομίλους συνεχίζεται, με την Αννα Διαμαντοπούλου να υποστηρίζει ότι «οι μισθοί στην Ελλάδα δεν ανεβαίνουν, επειδή είναι χαμηλή η παραγωγικότητα, επειδή δεν έχει προχωρήσει η ψηφιοποίηση».

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από αυτές τις δυνάμεις που προσπαθούν εναγωνίως να «ξεπλυθούν» από τη στήριξή τους στην αντιλαϊκή πολιτική.

Με εμπιστοσύνη στη δύναμη του αγώνα, με αισιοδοξία από τα πρόσφατα αποτελέσματα σε πολλές Ομοσπονδίες και σωματεία του Δημοσίου όπου οι ταξικές δυνάμεις κατακτούν την πρώτη θέση ή την απόλυτη πλειοψηφία, προχωράμε μπροστά για να βγουν οι ανάγκες στο προσκήνιο, για να δυναμώσουν η συσπείρωση και η εμπιστοσύνη στα συνδικάτα, για να υπερασπιστούμε τη ζωή και τα δικαιώματά μας και να ανοίξουμε τον δρόμο της ανατροπής.

Η μαζική συμμετοχή στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις των Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων και των ταξικών συνδικάτων θα είναι σταθμός κλιμάκωσης αυτής της προοπτικής. Στις 20 του Νοέμβρη στην Αθήνα στις 10.30 π.μ. στα Προπύλαια και σε όλη την Ελλάδα δίνουμε το αγωνιστικό μας ραντεβού.