Απεργιακές συγκεντρώσεις στην Εύβοια οργανώνονται: Στη Χαλκίδα (10.30 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο), στο Αλιβέρι (10 π.μ. στο Αγαλμα Λιγνιτωρύχου) και στην Ιστιαία (11 π.μ. στην κεντρική πλατεία).

-- Πώς οργανώνεται η μάχη της γενικής απεργίας της 20ής Νοέμβρη στην Εύβοια;

-- Πρόκειται για δύσκολη και απαιτητική μάχη, καθώς οι εργαζόμενοι έχουν να ξεπεράσουν τις «συμπληγάδες» της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, που τσακίζει το εισόδημα και κάθε πτυχή της ζωής τους, αλλά και της εργοδοσίας, που με την εντατικοποίηση, τα χαμηλά μεροκάματα, την τρομοκρατία, θέτει επιπλέον εμπόδια. Ωστόσο είμαστε αισιόδοξοι, γιατί πιστεύουμε στη δύναμη της εργατικής τάξης, στην αγωνιστική της ενότητα, που μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω.

Σε αυτό το φόντο, το Εργατικό Κέντρο και τα Σωματεία - μέλη του προετοιμάζονται και οργανώνουν αυτήν τη μάχη. Ηδη έχουν πραγματοποιηθεί τρεις μαζικές συσκέψεις στη Χαλκίδα, στο Αλιβέρι και στο Μαντούδι, στις οποίες συμμετείχαν σωματεία και εργαζόμενοι του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, φορείς αυτοαπασχολούμενων, βιοπαλαιστών αγροτών, σύλλογοι και ενώσεις γονέων. Καθημερινά οργανώνονται περιοδείες στους χώρους δουλειάς, ενώ εκπρόσωποι του ΕΚ βρίσκονται στις Γενικές Συνελεύσεις των Σωματείων (Ρετσινάδες, ΤΕΡΝΑ - Λευκόλιθοι, «HQF - Μιμίκος», «Κελαϊδίτης ΕΠΕ», Ιδιωτικοί Υπάλληλοι Χαλκίδας, Τρόφιμα - Ποτά).

Ρίχνουμε το βάρος πρώτα απ' όλα μέσα στους χώρους δουλειάς. Ταυτόχρονα μπαίνουμε μπροστά στον αγώνα ενάντια σε πλειστηριασμούς και διακοπές ρεύματος, στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις ενάντια στην καταστολή (κλήσεις των εκπαιδευτικών σε πειθαρχικά, μηνύσεις σε βάρος της προέδρου του Συλλόγου Εργαζομένων Νοσοκομείου Χαλκίδας). Στηρίζουμε τον αγώνα συλλόγων γονέων και εκπαιδευτικών ενάντια στις υποβαθμίσεις σχολείων. Στόχος μας είναι να ενιαιοποιηθούν τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις κάθε χώρου και κάθε φορέα κάτω από το κεντρικό σύνθημα που θέτουμε: «Δώστε λεφτά για μισθούς - Υγεία - Παιδεία, όχι για τα πολεμικά σφαγεία των λαών».

Το κλίμα που συναντάμε είναι η γενικευμένη οργή και αγανάκτηση, το «δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση». Εκτιμούμε ότι η απεργία μπορεί να είναι πετυχημένη, να αποτελέσει βήμα κλιμάκωσης του αγώνα. Αλλωστε, μια σειρά σωματεία κάνουν βήματα στη μαχητικοποίησή τους και αυτό είναι ενθαρρυντικό. Σε αυτό συνέβαλε η συμμετοχή αρκετών σωματείων της Εύβοιας στην Πανελλαδική Σύσκεψη του ΠΑΜΕ.

-- Τι συνέβαλε ώστε το Εργατικό Κέντρο να αποκτήσει μια αγωνιστική πορεία τα τελευταία χρόνια, που εκφράζεται και στη δράση που αναπτύσσεται μπροστά στην απεργία της 20ής Νοέμβρη;

-- Η δράση αυτή μπροστά στην απεργία δεν ήρθε ξαφνικά, συνδέεται με ένα αγωνιστικό νήμα χρόνων. Να επισημανθεί ότι τον Ιούνη του 2022 οι δυνάμεις της «Αγωνιστικής Συνεργασίας», στην οποία συσπειρώνονται συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και άλλοι πρωτοπόροι αγωνιστές, αναδείχθηκαν πρώτη δύναμη, με διαφορά από τη δεύτερη και τρίτη, που στηρίχθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα. Αυτό ήταν ένα σημαντικό βήμα για την εργατική τάξη της περιοχής, το οποίο πατούσε στην επίμονη δράση των ταξικών συνδικάτων τα προηγούμενα χρόνια. Παρόλο που δεν κατακτήθηκε η απόλυτη πλειοψηφία (7 έδρες η «Αγωνιστική Συνεργασία», 6 το «ΕΜΕΙΣ-Σ» και 2 η ΠΑΣΚΕ), οι αγωνιστικές δυνάμεις αναλάβαμε το βάρος που μας αναλογούσε και πήραμε την πρώτη ευθύνη της λειτουργίας του Εργατικού Κέντρου.

Στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα, προσπαθήσαμε να μην υπάρξει εργατικό και λαϊκό πρόβλημα για το οποίο το Εργατικό Κέντρο δεν θα ανέπτυσσε δράση, με πρωτοβουλία στην οργάνωση και φυσική παρουσία, με κινητοποίηση δυνάμεων. Ορισμένες πλευρές της δράσης μας ήταν: Ολόπλευρη και αταλάντευτη στήριξη του ηρωικού αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, στήριξη και συντονισμός αγώνων Σωματείων για υπογραφή ΣΣΕ (HQF, «Αγροζωή», «Κελαϊδίτης ΕΠΕ», «Eviop Tempo», «Club Med»), στήριξη κινητοποιήσεων για τα ειδικότερα προβλήματα (Ρετσινάδες, ΔΕΥΑΧ, Ξενοδοχοϋπάλληλοι, Ιδιωτικοί Υπάλληλοι, ΔΕΔΔΗΕ, εργαζόμενοι στον Επισιτισμό, μετανάστες κ.ά.). Κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις για εργοδοτικά εγκλήματα (SABO, Ναυπηγεία, δασεργάτες, «Σκλαβενίτης», διανομείς, «Κεντρής» κ.λπ.), για τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας (εργοτάξιο πρώην Τσιμέντων Χαλκίδας, θερμική καταπόνηση των εργαζομένων). Επίσης, ενάντια σε πλειστηριασμούς και διακοπές ρεύματος, συσκέψεις και κινητοποιήσεις για κτιριακά προβλήματα σχολείων, για την Υγεία κ.λπ. Στήριξη των αγροτικών αγώνων και των κινητοποιήσεων αυτοαπασχολούμενων, δικηγόρων κ.ά., συναυλίες αλληλεγγύης, λειτουργία Λαϊκού Φροντιστηρίου. Κινητοποιήσεις ενάντια στη σφαγή στην Παλαιστίνη και στην εμπλοκή της χώρας μας στους πολέμους, συγκέντρωση υλικής βοήθειας για τους σεισμοπαθείς της Τουρκίας και τους πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας, έκφραση αλληλεγγύης ενάντια σε συνδικαλιστικές διώξεις (Νοσοκομείο, εκπαιδευτικοί, «Eurodrip»).

Δεκάδες ήταν οι συσκέψεις σωματείων και φορέων, οι επισκέψεις σε χώρους δουλειάς, οι ομιλίες στα διαλείμματα και στις Γενικές Συνελεύσεις, οι παρεμβάσεις σε αρμόδιες υπηρεσίες, δήμους και Περιφέρεια.

Οργανώθηκαν μερικές από τις μαζικότερες απεργιακές συγκεντρώσεις των τελευταίων χρόνων, ενώ καθοριστική ήταν η συμβολή του Εργατικού Κέντρου στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών, με 14 διαδηλώσεις σε όλη την Εύβοια μέσα σε 10 μέρες.

Ολα αυτά δεν τα λέμε με έπαρση και αυτάρκεια, είναι πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν. Τα μέτωπα που απασχολούν τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες είναι πάρα πολλά, και οφείλουμε να γίνουμε ικανότεροι στην οργάνωση της πάλης. Αισθανόμαστε την ευθύνη και μας απασχολεί το πώς το Εργατικό Κέντρο θα βοηθήσει αποτελεσματικότερα στη μαζικοποίηση των σωματείων, στη μεγαλύτερη οργάνωση των εργαζομένων, με νέα σωματεία, αλλά και στην ίδια τη συγκρότηση και λειτουργία τους, με ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων. Ωστόσο, θεωρούμε ότι βρισκόμαστε σε σωστό δρόμο και ότι έχει σημειωθεί μια «στροφή» στη δράση του Εργατικού Κέντρου.

-- Το τελευταίο διάστημα εκτυλίσσεται μια επίθεση στις αγωνιστικές δυνάμεις του Εργατικού Κέντρου. Γιατί γίνεται, από ποιους και γιατί τώρα;

-- Στο ερώτημα αυτό θα απαντήσουμε ξεκαθαρίζοντας από την αρχή ότι κριτήριο της δράσης και της στάσης μας απέναντι σε όλους τους εργαζόμενους, στα σωματεία και στους εκπροσώπους τους, δεν ήταν ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει η πολιτική τοποθέτηση ή η συνδικαλιστική ένταξη του ενός ή του άλλου. Αναγνωρίζουμε τις διαφορετικές αφετηρίες του καθενός και μέλημά μας είναι η αγωνιστική ενότητα όλων αυτών που υποφέρουν από την αντιλαϊκή πολιτική κυβερνήσεων και εργοδοσίας. Το ίδιο κριτήριο ισχύει και για την κριτική μας στις άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις, που είναι η στάση τους απέναντι στην εργοδοσία και στις κυβερνήσεις, γιατί δεν συμβιβάζεται το να είσαι και με τον εκμεταλλευτή και με τον εκμεταλλευόμενο.

Η αγωνιστική πορεία του Εργατικού Κέντρου τα τελευταία δυόμισι χρόνια δεν ήταν ανεμπόδιστη. Οσα προαναφέρθηκαν για τη δράση μας πέρασαν από αρκετές «συμπληγάδες», αφού οι περισσότεροι συνδικαλιστές των παρατάξεων που στηρίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν σταμάτησαν την προσπάθεια υπονόμευσης. Πρώτα και κύρια στο ίδιο το περιεχόμενο και την κατεύθυνση που πρέπει να έχει ο αγώνας, αφού σταθερά σπέρνουν την απογοήτευση, ότι «οι αγώνες δεν έχουν αποτελέσματα», καλλιεργώντας συστηματικά ότι η λύση βρίσκεται στη στοίχιση της εργατικής τάξης πίσω από τον έναν ή τον άλλο κυβερνητικό «μεσσία», ενώ συμφωνούν με τα πλαίσια που θέτει η ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ. Αυτή τους η προσπάθεια έβαλε και συνεχίζει να βάζει εμπόδια στη λήψη αγωνιστικών αποφάσεων και πρωτοβουλιών, ακόμα και σε «απλά» ζητήματα, όπως π.χ. αν θα βγει μια ανακοίνωση και τι θα λέει, αν θα ξοδέψουμε και πόσα χρήματα για κινητοποιήσεις κ.ά. Βεβαίως, η αποφασιστική μας στάση και κυρίως των σωματείων υποχρέωνε - στις περισσότερες περιπτώσεις - τις δυνάμεις αυτές σε αναδίπλωση. Αξίζει να αναφέρουμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Ο επικεφαλής της ΠΑΣΚΕ στο ΕΚ και πρόεδρος του Σωματείου της ΛΑΡΚΟ Εύβοιας σταθερά όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσε να υπονομεύσει τον ενιαίο αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, αφού, παρότι στα συντονιστικά των Σωματείων της ΛΑΡΚΟ συμφωνούσε σε πλαίσιο και μορφές, δεν ήταν λίγες οι φορές που έπαιρνε ξεχωριστές πρωτοβουλίες για συναντήσεις με υπουργούς, για κινητοποιήσεις των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ Εύβοιας σε άλλες ημερομηνίες από αυτές που είχαν συναποφασίσει με τα υπόλοιπα Σωματεία, κ.λπ. Την περίοδο που δυνάμωνε ο αγώνας με κεντρικό σύνθημα «ΛΑΡΚΟ ανοιχτή - Εργασία για όλους - Διασφάλιση των δικαιωμάτων», ο ίδιος συναντιόταν με τον Γεωργιάδη και ζητούσε «μετατάξεις στο Δημόσιο».

Τον περασμένο Μάρτη, όταν συνάδελφος έχασε τη ζωή του στα Ναυπηγεία Χαλκίδας, η έτερη εκλεγμένη της ΠΑΣΚΕ στο ΔΣ του ΕΚ και πρόεδρος του Σωματείου των Ναυπηγείων έπαιξε τον ρόλο του «πορτιέρη» της εταιρείας, προσπαθώντας να εμποδίσει την είσοδο κλιμακίου του Εργατικού Κέντρου στον χώρο, ενώ η μία και μοναδική ανακοίνωση που έβγαλε τα τελευταία χρόνια ήταν ακριβώς για να αθωώσει την εργοδοσία σχετικά με το συγκεκριμένο έγκλημα. Τον Απρίλη, σε ελαφρύτερο ατύχημα, η εν λόγω «συνδικαλίστρια» ούρλιαζε σε μέλος του ΔΣ του κλαδικού Συνδικάτου Μετάλλου που δούλευε στον χώρο, επειδή εκείνος «τόλμησε» να ενημερώσει το Εργατικό Κέντρο.

Οταν έγινε το έγκλημα στα Τέμπη και συζητιόταν η απόφαση για απεργία στις 8/3/2023, ο επικεφαλής του «ΕΜΕΙΣ-Σ» είπε να μη χρησιμοποιείται «αλόγιστα» το όπλο της απεργίας, γιατί «μειώνεται η διαπραγματευτική ισχύς των σωματείων», ενώ άλλο στέλεχος της παράταξής του συμπλήρωσε: «4ωρη στάση και πολύ είναι». Βεβαίως, μετά το διογκούμενο κλίμα για απεργιακή απάντηση, αναγκάστηκαν σε αναδίπλωση.

Ιδια στάση κράτησαν «ΕΜΕΙΣ-Σ» και ΠΑΣΚΕ στη μεγάλη απεργία στις 28/2/2024, την οποία φοβήθηκαν «όπως ο διάολος το λιβάνι» και προσπάθησαν να τρενάρουν την απόφαση, «να περιμένουμε τη ΓΣΕΕ». Ο επικεφαλής του «ΕΜΕΙΣ-Σ» μάλιστα δεν δίστασε να δηλώσει ότι η απεργία αυτή «είναι σαν να εκμεταλλευόμαστε το αίμα που χύθηκε», εννοώντας το έγκλημα στα Τέμπη.

Οταν ξεκίνησε η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού και το Εργατικό Κέντρο «στολίστηκε» με σημαίες της Παλαιστίνης σε έκφραση αλληλεγγύης, ο επικεφαλής του «ΕΜΕΙΣ-Σ» απαίτησε να κατέβουν οι σημαίες, γιατί «τον πιέζουν κεντρικά από τον ΣΥΡΙΖΑ».

Το καλοκαίρι που πέρασε, και ενώ συζητούσαμε στο ΔΣ για τις πυρκαγιές και την ανάγκη το Εργατικό Κέντρο και τα Σωματεία να πρωτοστατήσουν όταν προκύψει ανάγκη, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της διοίκησης δήλωσε πως «το σύνθημα "ο λαός σώζει τον λαό" είναι μια παπάντζα» (!), λοιδορώντας αισχρά τον αγώνα των ρετσινάδων και όλου του λαού της βόρειας Εύβοιας, των οποίων η δράση γέννησε το σύνθημα αυτό.

Φυσικά, αυτή τους η στάση δεν προκαλεί εντύπωση. Δεν ξεχνάμε ότι το «ΕΜΕΙΣ-Σ» και η ΠΑΣΚΕ είχαν την ευθύνη λειτουργίας του Εργατικού Κέντρου για πάνω από μια δεκαετία. Είναι οι δυνάμεις που αυτά τα χρόνια το κράτησαν κλειστό, ειδικά την περίοδο της πανδημίας, ενώ δεν έστειλαν ούτε ένα μπουκαλάκι νερό στο Σωματείο των Ρετσινάδων, που πάλευε με τις φλόγες. Επίσης, ανέβαλαν δύο φορές το προηγούμενο Συνέδριο του ΕΚ επειδή δεν τους «έβγαιναν τα κουκιά» (παρόλο που έγραψαν στη δύναμη του ΕΚ ακόμα και Σωματείο από την Αττική), με αποτέλεσμα το Εργατικό Κέντρο να βρεθεί για πρώτη φορά στην ιστορία του με προσωρινή διοίκηση.

Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα η επίθεση μιας συγκεκριμένης ομάδας στελεχών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ κλιμακώνεται, παίρνει νέα χαρακτηριστικά. Λίγες ημέρες πριν την απεργία, με συκοφαντικές και βρώμικες ανακοινώσεις και συνεντεύξεις σε φιλόξενα ΜΜΕ, επιτίθενται στους κομμουνιστές και σε άλλους πρωτοπόρους αγωνιστές του Εργατικού Κέντρου και των Σωματείων, με στόχο να πλήξουν το ηθικό κύρος όσων πρωτοστατούν στον αγώνα και απώτερο σκοπό να ανακοπεί η αγωνιστική πορεία του Εργατικού Κέντρου.

Ταυτόχρονα, αυτή η ομάδα πρωτοστατεί στη νοθεία σε σωματεία - «σφραγίδες», που διενεργούν δήθεν «εκλογές» με τις πλάτες γνωστών επιχειρηματιών της περιοχής. «Σωματεία» τα οποία ήταν στην αφάνεια για χρόνια, εμφανίζουν ξαφνικά εκατοντάδες ψηφίσαντες, εφαρμόζοντας τον νόμο Χατζηδάκη για τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες σε ποσοστό 40%.

Είναι φανερό πως η δράση του Εργατικού Κέντρου έχει μπει στο μάτι της εργοδοσίας της περιοχής, των αστικών κομμάτων. Εκεί εντάσσεται και η κλιμακούμενη επίθεση στις αγωνιστικές δυνάμεις του Εργατικού Κέντρου.

Σε κάθε περίπτωση, η υπεράσπιση της αγωνιστικής πορείας είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, που πρέπει να την πάρουν στα χέρια τους. Για να είναι το Εργατικό Κέντρο πραγματικό στήριγμα των αγώνων, κέντρο συντονισμού της δράσης τους, κέντρο ενότητας για την προώθηση των συμφερόντων τους ενάντια στη μεγάλη εργοδοσία και στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις.