Αναγκαίες υποδομές δεν είναι επιλέξιμες σύμφωνα με την ΕΕ, επειδή δεν έχουν ανταποδοτικότητα και άμεσο ή μακροπρόθεσμο κέδρος για τους επενδυτές. Αντίθετα, έργα βιτρίνας, που εξυπηρετούν το τουριστικό κεφάλαιο, έχουν απόλυτη προτεραιότητα. Είδαμε μέχρι και συγκρότημα γνωστού μεγαλοξενοδόχου να γκρεμίζεται και να ξαναχτίζεται. Ταυτόχρονα, στο πασίγνωστο και υπερκορεσμένο τουριστικά Φαληράκι, της δημοτικής ενότητας Καλλιθέας, είναι χαρακτηριστική η εικόνα της γέφυρας που την πήρε το ποτάμι.

Πλησιάζοντας από το αεροδρόμιο μέχρι την Ιαλυσό, τον πρώτο σταθμό της αυτοψίας στη νέα καταστροφή, το σκηνικό γίνεται όλο και πιο απόκοσμο. Στην είσοδο της πόλης είναι ορατοί οι τόνοι λάσπης (την τρίτη μέρα μετά τη μεγάλη βροχόπτωση) και όσο μπαίνουμε προς τα μέσα, στην οδό Τριαντών, οι εικόνες είναι αποκαρδιωτικές. Παντού λάσπη και φερτά υλικά, άνθρωποι απεγνωσμένοι να καθαρίζουν και να διασώζουν ό,τι μπορούσε να σωθεί.

«Δεν αντέχουμε άλλο», μας λέει η Γεωργία Θεοδωροπούλου, ιδιοκτήτρια μαγαζιού με είδη ραπτικής. «Είναι η τρίτη φορά που καταστρεφόμαστε», συνεχίζει και σχεδόν βουρκωμένη λέει: «Δεν μπορώ να το ξαναζώ, το 2013, το 2019 και το 2024. Το μαγαζί γεμίζει μισό μέτρο νερό και το εμπόρευμα αυτό είναι για πέταμα. Οι ιθύνοντες ξέρουν την κατάσταση αλλά μας εμπαίζουν, δεν παίρνουν κανένα μέτρο πρόληψης». Και με απόγνωση συμπληρώνει: «Δεν αντέχω πάλι όλη τη γραφειοκρατική διαδικασία, με τιμολόγια και αποδεικτικά, για να μπορέσουμε να πάρουμε τι; Το 2019, για 17.000 εμπόρευμα που είχα ζημιά, μου έδωσαν μόλις 1.500».

Ο,τι μας λέει η Γεωργία για την έλλειψη πρόληψης μας το επιβεβαιώνουν και άλλοι κάτοικοι. Το ρέμα που περνάει κάτω από την οδό Τριάντων και καταλήγει στη θάλασσα - έχει σκεπαστεί από το 1980 - δεν καθαρίζεται σωστά, οι εργολάβοι που έχουν αναλάβει το έργο από την Περιφέρεια και τα όποια υπολείμματα από τον καθαρισμό τα αφήνουν στο ίδιο σημείο, γι' αυτό και όπου και να κοιτούσες υπήρχαν κομμένα καλάμια μαζί με τα φερτά υλικά.

Η διαδικασία της πλημμύρας είναι γνωστή και επαναλαμβανόμενη - φράζει η είσοδος στα ανάντη, το ρέμα ακολουθεί τον δρόμο του και τα γύρω σπίτια και καταστήματα, που ουσιαστικά βρίσκονται στην κοίτη του, γεμίζουν νερά. Αλλά το «αυτί των υπευθύνων», κρατικού μηχανισμού, δήμου και Περιφέρειας, «δεν ιδρώνει». Κανένα μέτρο προστασίας, μας λένε οι κάτοικοι, αλλά έργα βιτρίνας ένα σωρό, στην παραλία για τη ...μονοκαλλιέργεια του Τουρισμού. Μάλιστα, μάθαμε ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες σε συγκεκριμένες περιοχές, όπως η Ιαλυσός, δεν ασφαλίζουν για φυσικές καταστροφές. Κάτι ξέρουν!

Λίγο πιο πέρα, οι άνθρωποι αγριεμένοι, με τα λάστιχα στα χέρια για να γλιτώσουν από τη λάσπη. «Ας έρθουν να μας ζητήσουν να πληρώσουμε τους λογαριασμούς του νερού», φωνάζει μια γυναίκα, εμφανώς ταλαιπωρημένη από την προσπάθεια να καθαρίσει την αυλή της.

Ενα ζευγάρι νέων ανθρώπων που μας βλέπει, λίγο πιο πέρα, βουρκωμένο, μας λέει «ελάτε να δείτε τι πάθαμε. Το νερό μπήκε από δύο μεριές στο σπίτι που τώρα φτιάχναμε». Στην κυριολεξία δεν έχει απομείνει τίποτε. Μια καινούργια κρεβατοκάμαρα, έπιπλα, οικοσκευή, ηλεκτρικά. Το νερό έφτασε σχεδόν ένα μέτρο και κατέστρεψε σχεδόν τα πάντα. Τα λόγια δεν είναι εύκολα. Το μόνο που τους λέμε είναι ότι πρέπει να βρουν την δύναμη και μαζί με τους άλλους πληγέντες να παλέψουν.

Ο Αρσένιος, παραδίπλα, είδε όλο του το βιος να καταστρέφεται για δεύτερη φορά. Μας καλεί να δούμε το σπιτικό του. Παντού λάσπη, δεν έμεινε τίποτα και ο ίδιος θα φιλοξενηθεί σε συγγενικό πρόσωπο πλέον.

Λίγο πιο πέρα, ένα μικρό περίπτερο όπου το νερό στράβωσε τις λαμαρίνες και μπήκε μέσα, προκαλώντας μεγάλη ζημιά. Οι ιδιοκτήτες, η μητέρα και ο γιος της, σε απόγνωση.

Παντού οργή. Ο Σταύρος, ιδιοκτήτης μίνι μάρκετ, εκφράζει την αγανάκτησή του για το επαναλαμβανόμενο έγκλημα. Και μάλιστα με επιθετικό τρόπο και προς το κλιμάκιο του ΚΚΕ... Λέει - στη λογική της ανάθεσης - ότι «οι εκλεγμένοι πολιτικοί πρέπει να λύνουν τα προβλήματά μας, εγώ δεν έχω τον χρόνο να ασχοληθώ, πρέπει να επιβιώσω».

Γίνεται αφορμή να ανοίξει μια συζήτηση γι' αυτούς που ευθύνονται για την επαναλαμβανόμενη καταστροφή, για τα συμπεράσματα που πρέπει να βγάζει ο λαός από τη στάση των πολιτικών δυνάμεων και των τοπικών αρχών. Αλλά και για το τι πρέπει να κάνει ο ίδιος για να διεκδικήσει τη ζωή του.

Τελικά, η πλειοψηφία όσων συμμετέχουν στο «πηγαδάκι» αναγνωρίζουν ότι το ΚΚΕ είναι εκεί για να βοηθήσει, να σταθεί δίπλα τους, όχι πουλώντας υποσχέσεις αλλά στηρίζοντας τον αγώνα και τις διεκδικήσεις για 100% αποζημίωση, για έργα που θα αποτρέπουν καταστροφές, όπως κάνουν κι άλλοι πληγέντες σε όλη τη χώρα.

Η Κατερίνα ρίχνει την πρόταση να συγκεντρωθούν υπογραφές σε ένα πρώτο υπόμνημα, να στηθεί Επιτροπή Αγώνα που θα μπει μπροστά στη διεκδίκηση. Αυτός είναι ο δοκιμασμένος δρόμος. Εκεί θα είναι το ΚΚΕ, παλεύοντας μαζί τους για να μην είναι κάθε χρόνο στο ίδιο έργο θεατές...