Παρακολουθώντας συνεδριάσεις στην Ολομέλεια ή στις Επιτροπές της Βουλής, πολιτικές εκπομπές, δελτία ειδήσεων, αρθρογραφία και αναλύσεις στον αστικό Τύπο, σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε τελικά εκείνος ο Αγγλος φιλόσοφος, ο Τόμας Χομπς, που είχε πει ήδη από τον 17ο αιώνα: «Αν το θεώρημα ότι το άθροισμα των γωνιών ενός τριγώνου ισούται με δύο ορθές αντιστρατευόταν τα συμφέροντα των εμπόρων, οι έμποροι θα έβαζαν αμέσως να καούν όλα τα βιβλία της Γεωμετρίας».

Μέσα σ' αυτήν την τερατώδη διαστρέβλωση της πραγματικότητας ζούμε.

Μέσα σ' ένα εικονικό ντεκόρ, που στήνεται μεθοδικά από τα επιτελεία της «ενημέρωσης», τους «αναλυτές» της διατεταγμένης υπηρεσίας και τους διακοσμητές της βιτρίνας της ...«αξιοθαύμαστης ανάκαμψης» της Ελλάδας.

Βιώνουμε καθημερινά αυτήν τη χυδαία παραποίηση της αλήθειας, που πλασάρεται από παντού μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της παραπληροφόρησης και υψώνεται απέναντί μας, σαν σκοτεινό παραβάν, που θα γιγαντώνεται και θα σκοτεινιάζει τις ζωές μας, αν συμβιβαστούμε μαζί της και την υπομείνουμε.

Αν ακούμε να βαφτίζουν την εξαθλίωση «ανάπτυξη» και «ανάκαμψη» και δεν εξοργιζόμαστε.

Οσο βουλιάζει μέσα στη - μόνιμη πια - κρίση του ο καπιταλισμός, τόσο πιο ελεεινή θα είναι η προπαγάνδα για τον αποπροσανατολισμό του λαού και την παραχάραξη της πραγματικότητας. Τόσο πιο χονδροειδής και απροσχημάτιστη θα είναι η ψευδολογία και οι συκοφαντίες κι από δίπλα οι υποσχέσεις, οι μισές αλήθειες, οι μεγαλοστομίες και οι δικαιολογίες.

«Με κατάλληλα μέσα - έλεγε ο Μπρεχτ - μπορεί να οργανωθεί η βραδύνοια σε μεγάλη έκταση. Κάτω από ορισμένες συνθήκες, ο άνθρωπος είναι σε θέση να μάθει το ίδιο καλά ότι δύο επί δύο κάνει πέντε, και όχι τέσσερα. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η λογική θα τα βγάλει πέρα σε τούτους τους καιρούς της ανελέητης καταδίωξής της».

Εχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα - νταή, που με το έτσι θέλω εφαρμόζει όλο και πιο σκληρά και βίαια μέτρα ενάντια στη λογική.

Που ποδοπατάει απροκάλυπτα κάθε έννοια ελευθερίας, δικαιοσύνης, ισότητας και ανθρωπισμού, χρησιμοποιώντας τις πιο ταπεινές μορφές απάτης, τον πιο αναιδή τρόπο εξαγοράς συνειδήσεων, την πιο κτηνώδη θρασυδειλία, για να πετύχει τους στόχους του και τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του.

Κι αυτό σημαίνει στην πράξη έφοδο της βίας παντού.

Ηδη στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής του 21ου αιώνα, στην καπιταλιστική υπερδύναμη, όπου υποτίθεται πως «ο καθένας μπορεί να ζήσει το αμερικανικό όνειρο», υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι των οποίων τα όνειρα φτάνουν μέχρι την επόμενη μέρα και την εξασφάλιση ενός πιάτου φαγητού. Στην Αμερική των 565 δισεκατομμυριούχων, με περιουσία 2,76 τρισεκατομμύρια δολάρια, 43,1 εκατομμύρια πολίτες ζουν στα όρια της φτώχειας.

Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού οι δύο μεγαλύτερες καπιταλιστικές οικονομίες, Γαλλίας και Γερμανίας, ταρακουνιούνται άγρια, ενώ τα πολεμικά μέτωπα σε Μέση Ανατολή και Ουκρανία παίρνουν παγκόσμιες κι επικίνδυνες διαστάσεις.

Κι εδώ, μέσα στα πιο βορβορώδη σκηνικά φτώχειας και καταστροφών, το δίλημμα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» σφραγίζει όχι μόνο τη δυστοπία, αλλά και τα χειρότερα που έρχονται.

Γιατί το κακό θα συνεχίσει να συμβαίνει και να επιδεινώνεται, όσο θα παραμένουν ως κριτήριο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας τα κέρδη κάποιων λίγων επιχειρηματικών ομίλων.

Κέρδη που θα γίνονται ωφέλεια για τους λίγους οι στερήσεις των πολλών.

Αλλωστε αυτοί οι λίγοι ξέρουν καλά πως πριν πουλήσεις το φάρμακο, πρέπει να πουλήσεις την αρρώστια. Κι αυτό το κάνουν συστηματικά και θρασύτατα για ακόμη περισσότερα κέρδη.

Κέρδη βρώμικα και αιματοβαμμένα, που έχουν ως συνέπεια οι συνθήκες της ζωής συνεχώς να χειροτερεύουν και το βιοτικό επίπεδο να πέφτει με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

• Το είδαμε αυτό με τις τεράστιες καταστροφές που σημειώθηκαν σε όλη τη χώρα, για μία ακόμη φορά, με το πρώτο έντονο καιρικό φαινόμενο του χειμώνα.

Τα απαραίτητα μέτρα προστασίας του λαού θυσιάστηκαν στον βωμό της κερδοφορίας, αφού τέτοια έργα δεν θεωρούνται «επιλέξιμα».

Ακούσαμε και τον κ. Μητσοτάκη να μιλάει στα εγκαίνια του Μετρό της Θεσσαλονίκης για την «καθημερινότητα των πολλών» και για μια «άλλη ζωή», όμως την ίδια στιγμή ακόμα τρεις ζωές χάνονταν και περιουσίες μιας ζωής γίνονταν συντρίμμια, ενώ το μόνο σημάδι κρατικού ενδιαφέροντος (;) ήταν η αποστολή μηνυμάτων στα κινητά.

Κανένα όμως άλλοθι περί «κλιματικής κρίσης» δεν καλύπτει τις εγκληματικές ευθύνες ενός επιλεκτικά ανίκανου κράτους, όταν πρόκειται για τις λαϊκές ανάγκες, όπως στην περίπτωση της πλημμυρισμένης σήραγγας του σιδηροδρομικού σταθμού των Τεμπών, αλλά προθυμότατου να συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και να δαπανά δισεκατομμύρια για ΝΑΤΟικούς στρατιωτικούς εξοπλισμούς.

(Στο μεταξύ ήδη τέθηκαν εκτός λειτουργίας οι ανελκυστήρες σε επτά σταθμούς του μετρό Θεσσαλονίκης. Αποτέλεσμα; Δεν μπορούν να επιβιβαστούν στους συρμούς ΑμεΑ, άτομα με κινητικά προβλήματα και άνθρωποι που μεταφέρουν μωρά σε καροτσάκια)

• Είδαμε τι συνέβη στη Ρόδο, στο «σμαραγδένιο νησί», που μετατράπηκε σε έναν απέραντο βούρκο.

Πριν λίγο καιρό πανηγύριζε η δημοτική αρχή, διαφημίζοντας τις «επιδόσεις» κράτους και Τοπικής Διοίκησης, για τα 3,5 εκατ. τουριστών και τα 264 κρουαζιερόπλοια που προσέγγισαν το λιμάνι της Ρόδου.

Στη λαμπερή «βιτρίνα» του νησιού, μπορεί να καταγράφονται 1,3 δισ. ευρώ έσοδα από τον Τουρισμό, στην πίσω πλευρά όμως βλέπουμε τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε μια καθόλου απρόσμενη κακοκαιρία, αφού την είχαν προβλέψει οι μετεωρολόγοι και προειδοποιούσαν για τις συνέπειές της. Ο λαός βρέθηκε για μια ακόμα φορά απροστάτευτος στο πέρασμά της, όπως συνέβη και στη Λήμνο και στη Χαλκιδική και στη Λάρισα.

Παντού δηλαδή Θεσσαλίες μετά τον «Ντάνιελ». Παντού απόγνωση και οργή από ανθρώπους που συνεχώς πνίγονται ή καίγονται, αφού στις προτεραιότητες καμιάς κυβέρνησης, Περιφέρειας και δήμου δεν περιλαμβάνονται έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης και αντιπυρικής προστασίας. Στις δικές τους προτεραιότητες κυριαρχεί η εξασφάλιση της κερδοφορίας του τουριστικού κεφαλαίου, τα έργα βιτρίνας, οι αστικές αναπλάσεις, καθώς και η επιδότηση γνωστών μεγαλοξενοδόχων για να ...γκρεμίζουν και ξαναχτίζουν τα πολυτελή συγκροτήματά τους.

• Είδαμε τι συνέβη και στη μεγάλη φωτιά πέρυσι το καλοκαίρι, που έκανε παρανάλωμα του πυρός μεγάλες δασικές εκτάσεις και έβαλε σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή κατοίκων και τουριστών. Η Ρόδος, η ναυαρχίδα του τουρισμού, για άλλη μια φορά ολόγυμνη κι απροστάτευτη, χωρίς υποδομές και έργα αναγκαία για την προστασία του λαού και της περιουσίας του. Γιατί; Λόγω κόστους και μη ανταποδοτικότητας για το κεφάλαιο.

Εγκληματικές ελλείψεις που δεν κρύβονται πλέον πίσω από βολικά άλλοθι όπως η πολυχρησιμοποιημένη κρατική καραμέλα της «κλιματικής αλλαγής».

Η Ιστορία δίδαξε πως καμιά επιχείρηση του καπιταλισμού, σε καμιά χώρα του κόσμου, δεν μπόρεσε να κερδοφορήσει χωρίς τη χρήση ωμής βίας. Κάθε μορφής βίας.

Γιατί τι άλλο εκτός από βία είναι και τα πολυδιαφημισμένα «δωρεάν απογευματινά χειρουργεία», με πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης;

Εχει μήπως κανένα πρόβλημα η ΕΕ - μέσω των απογευματινών χειρουργείων - να νομιμοποιήσει στη συνείδηση των ασθενών το φακελάκι, δηλαδή την αισχρή απευθείας πληρωμή για τη θεραπεία τους;

`Η μήπως νοιάζεται να αποκρύψει το γεγονός ότι οι περισσότεροι ασθενείς θα πάνε κατευθείαν σε ομίλους ιδιωτικής Υγείας, με voucher και με ταρίφα χιλιάδων ευρώ;

Αφού όλοι γνωρίζουν πλέον πως είναι προτεραιότητα της κυβέρνησης τα «δωράκια» στους επιχειρηματίες της Υγείας.

Πως προτιμά να δωρίζει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στην ιδιωτική Υγεία, αντί να ενισχύει το δημόσιο σύστημα Υγείας, αυξάνοντας τη χρηματοδότηση, ανοίγοντας τις κλειστές χειρουργικές αίθουσες και προσλαμβάνοντας το αναγκαίο προσωπικό, για να μειωθούν οι ντροπιαστικές λίστες αναμονής.

Και μέσα στο πλαίσιο αυτής της λογικής του παραλόγου κι ενώ ο λαός ληστεύεται ανελέητα, ο πρωθυπουργός - σαν να μας βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα - μιλώντας σε «επενδυτές» στο Λονδίνο, καθησυχάζει ξεδιάντροπα τους τραπεζίτες ότι τίποτα δεν θα ανακόψει τη φοροαπαλλαγή τους.

Εντυπωσιακά ξεδιάντροπη ήταν όμως και η σιωπή όλων των κομμάτων στην πρόταση νόμου των 630 συνδικάτων που προβλέπει την επαναφορά των ΣΣΕ και την κατάργηση των αντεργατικών νόμων που τσακίζουν τους μισθούς.

Στην πρόταση που κατατέθηκε στη Βουλή από το ΚΚΕ ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ τοποθετήθηκαν σ' αυτό που επεξεργάστηκαν εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις με χιλιάδες εργαζόμενους, συναινώντας έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο, στην κόλαση της εκμετάλλευσης.

Μια πραγματικότητα ταξικής βαρβαρότητας, που γίνεται ολοένα και πιο φανερή, με ρημαγμένο σύστημα Υγείας, με διαλυμένη και εμπορευματοποιημένη Παιδεία, υπέρογκη φορολογία, πλειστηριασμούς, εξώσεις, επικίνδυνες συγκοινωνίες, συρρικνωμένους και καθηλωμένους μισθούς και ισοπεδωμένες κατακτήσεις, μέσα στην απάνθρωπη κανονικότητα της εργασιακής ζούγκλας.

Και στο φόντο αυτού του κακοφορμισμένου καιρού, οι κύριοι Μητσοτάκης και Ανδρουλάκης συναντιούνται εγκάρδια και συμφωνούν χαμογελαστά ότι «η συναίνεση είναι σαν το ταγκό, θέλει δύο».

Μ' αυτά και μ' εκείνα και καθώς βαδίζουμε ολοταχώς προς τα πίσω, κατευθείαν προς τον μεσαίωνα, επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά αυτό που έλεγε ο Μαρξ: «Πρέπει να υπάρχει κάτι σάπιο στον πυρήνα ενός κοινωνικού συστήματος που αυξάνει τον πλούτο του χωρίς να μειώνει τη δυστυχία του».