Καμιά συναίνεση στη «σταθερότητα» της βάρβαρης πολιτικής, αντεπίθεση για τις ανάγκες μας! | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Καμιά συναίνεση στη «σταθερότητα» της βάρβαρης πολιτικής, αντεπίθεση για τις ανάγκες μας!

MotionTeam

«Ταγκό για δύο», «διάλογος με ειλικρίνεια», «πρώτη προτεραιότητα η σύμπνοια στην εξωτερική πολιτική», «διατηρούμε συναίνεση και ήπιους τόνους»: Τα παραπάνω είναι μερικά από όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν με αφορμή τη συνάντηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ την περασμένη βδομάδα, η οποία όχι τυχαία προβλήθηκε ως κομβική για την αναγκαία σταθερότητα που, όπως λένε, πρέπει να επιτευχθεί μπροστά στις «ταραγμένες περιόδους» που έρχονται.

Δηλαδή, μπροστά στην πολεμική κλιμάκωση με ακόμα πιο φανερό τον κίνδυνο γενίκευσης, αλλά και μπροστά σε μια νέα κρίση που γίνεται όλο και πιο ορατή ειδικά στην ΕΕ, με τις οξυμένες αντιφάσεις να μην κρύβονται πια, με Γαλλία και Γερμανία, δηλαδή τις πιο ισχυρές καπιταλιστικές της οικονομίες, να περνούν στο «κόκκινο». Τέλος, μπροστά στην ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Ντ. Τραμπ, που προσθέτει νέους βαθμούς αβεβαιότητας και έντασης των ανταγωνισμών διεθνώς.

* * *

Βεβαίως, δεν θα αναζητούσαν καμιά «συναίνεση» αν ήξεραν ότι έχουν τον λαό «στο χέρι». Το αντίθετο: Ξέρουν καλά ότι το «κοκτέιλ» των ανταγωνισμών, του πολέμου και της αστάθειας, σε συνδυασμό με τα μεγάλα αδιέξοδα από την πολιτική τους, την ένταση της εκμετάλλευσης, την ακρίβεια, την ενεργειακή φτώχεια και την ανασφάλεια οξύνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, τις αντιδράσεις των εργαζομένων, τροφοδοτούν αγωνιστικά ξεσπάσματα.

Eurokinissi

Υπενθυμίζεται άλλωστε ότι το ίδιο το ΔΝΤ σε πρόσφατη έκθεσή του χτυπούσε «καμπανάκι» για την «αυξανόμενη κοινωνική αντίσταση» σε όλο τον κόσμο, καλώντας ουσιαστικά τις κυβερνήσεις να βρίσκουν τρόπους για να εξουδετερώνουν τις αντιδράσεις, ώστε «να μη φθίνουν» οι μεταρρυθμίσεις της «πράσινης οικονομίας», να ενθαρρύνονται «οι εργαζόμενοι να εργάζονται περισσότερο» κ.ά.

Τι πιο αναμενόμενο, λοιπόν, από το να τρέξει η αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία για να προσφέρει τέτοιες υπηρεσίες στο σύστημα, ως η πιο δοκιμασμένη δύναμη που μπορεί να ροκανίσει τις λαϊκές αντιδράσεις, να συμβάλει στην ενσωμάτωση της δυσαρέσκειας...

* * *

Ποιοι είναι, όμως, αυτοί που σήμερα αγωνιούν για τη «συναίνεση»; Είναι οι ίδιοι που πριν από λίγο καιρό, και ενώ ήταν σε πλήρη εξέλιξη τόσο το σίριαλ εκφυλισμού στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και η επιχείρηση αναβάπτισης του ΠΑΣΟΚ ως κύριου φορέα της «κεντροαριστεράς», κλαίγονταν ότι «δεν υπάρχει αντιπολίτευση», αναρωτιούνταν «ποιος θα σταθεί απέναντι στην κυβέρνηση». Χώρια που μετά τις τελευταίες εκλογές καλλιεργούσαν την ηττοπάθεια, αναπαρήγαν τα περί «παντοδυναμίας του Μητσοτάκη», καλώντας ουσιαστικά τον λαό να υψώσει «λευκή σημαία».

* * *

Φανερώνεται, δηλαδή, ότι η αγωνία αυτή εστιάζει στο να παραμείνουν ...καθαρά τα κανάλια εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Οπως και ότι τα περί διαφύλαξης της «σταθερότητας» δεν απευθύνονται στα κόμματα του κεφαλαίου, που έτσι κι αλλιώς είναι στηρίγματα της στρατηγικής του.

Γιατί ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ή η Νέα Αριστερά και άλλες δυνάμεις αμφισβητούν π.χ. τη βαθιά εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στο πλευρό του ΝΑΤΟ, αντίθετα έχουν πρωτοστατήσει στην αναβάθμιση της Ελλάδας ως «στρατηγικού εταίρου» των ΗΠΑ και του Ισραήλ, όποιον Πρόεδρο κι αν είχαν απέναντί τους.

Δεν αμφισβητούν τη στρατηγική στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων με κάθε μέσο, φορτώνοντας στους εργαζόμενους εναλλάξ την κρίση και την ανάπτυξη, καλώντας τους να υποστούν θυσίες για να προφυλάσσονται τα κέρδη και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό απέδειξε, για παράδειγμα, η στάση όλων αυτών των κομμάτων απέναντι στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τον κατώτατο μισθό, που αποδέχτηκαν ως «κόφτη» τις αντοχές της κερδοφορίας, οι οποίες οδήγησαν σε αιματηρές θυσίες ειδικά τα τελευταία χρόνια.

* * *

Επομένως, στον λαό απευθύνονται όλα αυτά τα αιτήματα «σταθερότητας», με το κεφάλαιο να αμολάει για μια ακόμα φορά τόσο τη φιλελεύθερη κυβέρνηση όσο και τη σοσιαλδημοκρατική «αντιπολίτευση» μπας και χωνευτεί ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ότι κάθε αμφισβήτηση αυτής της βαρβαρότητας φέρνει «περιπέτειες».

Η πραγματικότητα είναι όμως ακριβώς αντίθετη: Γιατί «περιπέτειες» και «συμφορές» φέρνουν στον λαό ακριβώς αυτοί που ζητάνε τη συναίνεσή του: Η κυβέρνηση, το κεφάλαιο και τα κόμματά του, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις του.

Γιατί «σταθερότητα» για την αστική τάξη και τα κόμματά της σημαίνει: «Με τα μπούνια» εμπλοκή στους θανατηφόρους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Θωράκιση της ΝΑΤΟικής συνοχής, που πάει χέρι χέρι με τα επικίνδυνα σχέδια συνδιαχείρισης στο Αιγαίο, ΝΑΤΟποίησης και οριστικής διχοτόμησης της Κύπρου. Σημαίνει στήριξη του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ και του καθεστώτος Ζελένσκι και μετατροπή της χώρας σε στόχο αντιποίνων.

Σημαίνει μισθοί πείνας για να μην απειλούνται τα κέρδη του κεφαλαίου, όπως και νέοι γύροι εμπορευματοποίησης των αναγκών του λαού, σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια κ.ο.κ.

* * *

Η «σταθερότητά» τους, λοιπόν, είναι πηγή μόνιμης αστάθειας για τον λαό, μόνιμων κινδύνων, αβεβαιότητας για το αύριο. Φέρνει διαρκώς με το «πιστόλι στον κρόταφο» τους εργαζόμενους να αναμετρώνται με παλιούς και νέους κινδύνους, να μην ξέρουν ποια θα είναι η επόμενη «κρίση» που θα αντιμετωπίσουν, ποια θα είναι η επόμενη «θυσία» που θα κληθούν να κάνουν.

Τίποτα το θετικό δεν έχουν να περιμένουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα από αυτήν τη σταθερότητα του κεφαλαίου, γι' αυτό και πρέπει να την απορρίψουν, να επιστρέψουν αυτά τα καλέσματα στα κόμματα και στις δυνάμεις που τα διακινούν.

Ο λαός μπορεί να κατακτήσει τη δική του σταθερότητα. Κι αυτή μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα από τη σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Μέσα από την ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, της στρατηγικής των επιχειρηματικών ομίλων.

Σε αυτόν τον δρόμο μπορεί να βαδίσει στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις, στην οργάνωση της πάλης και της διεκδίκησης μέσα από τα σωματεία του. Ελπίδα σε αυτήν την κατεύθυνση δίνουν οι μεγάλοι αγώνες των εργαζομένων τους τελευταίους μήνες, η αλλαγή συσχετισμών σε μια σειρά από μεγάλα συνδικάτα, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, που βγάζουν στην επιφάνεια νέες δυνάμεις, συμβάλλουν στη μεγαλύτερη συσπείρωση εργαζομένων.

Εκεί βρίσκεται η διέξοδος για τον λαό. Στην ανάπτυξη της πάλης, στα εμπόδια απέναντι στη βάρβαρη πολιτική του κεφαλαίου, στην οργάνωση της αντεπίθεσης, με το βλέμμα στραμμένο στην προοπτική της ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, στις ριζικές αλλαγές που έχει ανάγκη για να κατακτήσει και να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει. Για να ικανοποιήσει κάθε του ανάγκη.