Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων ο Κώστας Μπάτσικας, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ, ο Παναγιώτης Πολίτης, μέλος της ΚΕ, η Ανδριάνα Μπαφούτσου, Γραμματέας της ΤΕ Φθιώτιδας, ο Κώστας Κούκης, Γραμματέας του Συμβουλίου Περιοχής Ανατ. Στερεάς - Εύβοιας της ΚΝΕ, και ο Νότης Μαριάς, καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Επίσης, απόγονοι αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, εκπρόσωποι σωματείων και μαζικών φορέων της περιοχής.

Την εκδήλωση προλόγισε ο Νεόφυτος Θάνος, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Ανατ. Στερεάς - Εύβοιας του ΚΚΕ, ενώ στην έναρξη κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του συντρόφου Κώστα Καλαπέτσα, ο οποίος «έφυγε» πρόσφατα από τη ζωή.

Ξεκινώντας την ομιλία του ο Δ. Κουτσούμπας αναφέρθηκε στο «κλίμα χαράς, ενθουσιασμού, αισιοδοξίας, αγωνιστικής ανάτασης, το επαναστατικό κλίμα» που επικρατούσε εκείνες τις μέρες του '44 και στη Λαμία, όπως και σε ολόκληρη την απελευθερωμένη Ελλάδα, τονίζοντας:

«Αυτή η χαρά, αυτή η νίκη, δεν χαρίστηκε από κανέναν στον λαό μας, όπως ποτέ άλλωστε δεν του χαρίζεται τίποτα. Τη νίκη του την κέρδισε με το αίμα του, με τεράστιες θυσίες, αλλά και με τη μαχητική του εισβολή στο προσκήνιο της Ιστορίας, με μπροστάρη, εμπνευστή και καθοδηγητή το ΚΚΕ. Τίποτα από όσα πέτυχε το Κόμμα και ο λαός μας εκείνη την περίοδο δεν ήταν δεδομένο, ούτε βέβαια εύκολο.

Το ΚΚΕ αναδείχθηκε ως ηγετική πολιτική δύναμη και αιμοδότης του αγώνα του λαού μας, όταν οι αστικές δυνάμεις είτε άφησαν τον λαό στην τύχη του και έφυγαν για το Κάιρο, είτε έμειναν στην Ελλάδα και συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, γεμίζοντας κι άλλο "το πουγκί" την ώρα που ο λαός πέθαινε της πείνας...

Σε κάθε περίπτωση, όλοι αυτοί των άλλων κομμάτων είχαν το βλέμμα τους στραμμένο κυρίως στην επόμενη μέρα του πολέμου και στον στόχο διατήρησης της καπιταλιστικής βάρβαρης εξουσίας τους (...)

Σήμερα, 80 χρόνια μετά, η Ιστορία ξαναγράφεται από την αρχή και οι λέξεις, οι έννοιες γίνεται προσπάθεια να αποκτήσουν άλλο νόημα από αυτό που πραγματικά έχουν, ακριβώς γιατί θέλουν τον λαό μας να παραμένει ένας απλός θεατής, να μην τον αφήσουν να γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Γι' αυτό πάνε και έρχονται για φτηνή προπαγάνδα έσχατου λαϊκισμού τα ονομαζόμενα "εθνικά συμφέροντα", η περιβόητη "εθνική ομοψυχία", η δήθεν "ανάγκη αποφυγής του διχασμού", οι "εθνικές υποθέσεις", κλίνοντας σε όλες τις πτώσεις το "εθνικός - εθνική - εθνικό", από όλους αυτούς που πατρίδα τους έχουν τα καπιταλιστικά κέρδη τους, την εκμετάλλευση των εργαζομένων, το μοίρασμα, ακόμα και με πολέμους, των αγορών και των σφαιρών επιρροής, την αποκοίμιση του λαού από τις πραγματικές πολιτικές προθέσεις τους...

Η εποχή μας μοιάζει όλο και περισσότερο με την εποχή που προηγήθηκε του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Δηλαδή μια εποχή κατά την οποία τα ιμπεριαλιστικά μπλοκ διαμορφώνονται και δίνουν τη μάχη τους για τη διεθνή πρωτοκαθεδρία.

Η χώρα μας, σε αντίθεση με αυτά που λένε και γράφουν διάφορες "στρουθοκάμηλοι", είναι ολοκληρωτικά ενταγμένη σε αυτήν την αντιπαράθεση, με την πλευρά - βεβαίως - του ευρωατλαντικού ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου.

Σήμερα, λοιπόν, όλο και περισσότερο ακούγονται οι γνωστές από την Ιστορία έννοιες, λέξεις και νοήματα που συνήθως επιστρατεύει η άρχουσα τάξη για να αποπροσανατολίσει, να ξεγελάσει και να συμπαρασύρει την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα στους δικούς της στόχους και σκοπούς, κάτω από τη σημαία των δικών της ιδιοτελών ταξικών συμφερόντων. Γι' αυτό άλλωστε και επαναλαμβάνουμε, για να γίνει σε όλους και όλες κατανοητό, ότι είναι τα δικά της, ιδιοτελή ταξικά συμφέροντα που τα βαφτίζει "εθνικά". "Πατριωτισμό" ονομάζει την πάση θυσία εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων. "Ρεαλισμό" ονομάζει την παραίτηση από τη διεκδίκηση μιας καλύτερης κοινωνίας, από την υπεράσπιση του δίκιου, ονομάζει έτσι την αποκτήνωση, τις αυταπάτες.

Φυσικά, δεν πρωτοτυπούν. Ας θυμηθούμε το γνωστό απόσπασμα από τον ιστορικό λόγο του Αρη εδώ στη Λαμία, πριν 80 χρόνια, με το οποίο απαντούσε στις κατηγορίες που απηύθυναν οι αστικές δυνάμεις στους κομμουνιστές, στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ.

Ελεγε ο Αρης:

"Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δεν νοιάζεται και ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο, που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας, ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;".

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και σήμερα, και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Γι' αυτό βλέπουμε τους ίδιους πολιτικούς, ιδεολογικούς και οικονομικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, τη μία μέρα ως κοσμοπολίτες, να εμφανίζονται έτοιμοι να παζαρέψουν υπό ΝΑΤΟική ομπρέλα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και του λαού μας, αν αυτό εξυπηρετεί τους στόχους του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών τους, για αναβάθμιση της θέσης τους στην περιοχή και για τις μπίζνες που θέλουν να στήσουν.

Και την άλλη μέρα, με περισσή ευκολία, τους συναντάμε να φοράνε επιτόπου το εθνικιστικό - πατριδοκάπηλο προσωπείο και να μιλάνε για "εθνικά συμφέροντα" στη Μαύρη Θάλασσα, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Κόλπο του Αντεν και αλλού. Σε περιοχές δηλαδή όπου ο απλός εργαζόμενος, ο βιοπαλαιστής της χώρας μας, όχι συμφέροντα δεν έχει, αλλά πρέπει να κοιτάξει και τον χάρτη για να θυμηθεί κατά πού πέφτουν. Για τα συμφέροντα των λίγων αυτής της χώρας, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των ενεργειακών και άλλων ομίλων, μας χώνουν όλο και πιο βαθιά στους ανταγωνισμούς και στους πολέμους των ιμπεριαλιστών.

Ακριβώς αυτά τα συμφέροντα είναι που έχουν βγάλει τα "μαχαιροπίρουνα" και περιμένουν να χωθούν στη μάσα της ανοικοδόμησης της Ουκρανίας μόλις σταματήσουν οι μάχες, όπως τονίζει κάθε τόσο με κυνισμό ο Μητσοτάκης».

Στο πλαίσιο αυτό ο Δ. Κουτσούμπας επεσήμανε ότι «μια τέτοια επικίνδυνη για τον λαό πολιτική - και, ακόμα περισσότερο, όσα αύριο αυτή μπορεί να φέρει - απαιτεί από τις πολιτικές δυνάμεις του συστήματος να εκπέμπουν προς τον λαό το μήνυμα της "συναίνεσης", της "σταθερότητας", της "υπευθυνότητας"!», τονίζοντας ότι «πάνω σε αυτούς τους άξονες χτίζεται η αξίωση από τον λαό να στοιχηθεί με τη βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης, του κεφαλαίου, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Αυτά εξυπηρετούν οι "εγκάρδιες συναντήσεις" και η εγκαινίαση των "διαύλων επικοινωνίας", που είχαμε τη βδομάδα που πέρασε ανάμεσα στον πρωθυπουργό και στον νέο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ίδιο και οι ατάκες του κ. Ανδρουλάκη προς τον κ. Μητσοτάκη για τη "συναίνεση που θέλει δύο", γιατί "είναι σαν το ταγκό".

Και όλα αυτά την ώρα που δίνουν και παίρνουν στα κανάλια τα κλισέ για τις διάφορες δήθεν "σφοδρές συγκρούσεις" της κυβέρνησης ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Σιγά τα αίματα, τους λέμε εμείς. Μη συγκρούεστε τόσο σφοδρά και χτυπήσει κανένας σας...

Αυτά τα σαλιαρίσματα, όμως, είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα της γνωστής δικομματικής κοκορομαχίας, που αποσκοπεί στον εγκλωβισμό εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στα γνωστά ψεύτικα διλήμματα.

Της στημένης κοκορομαχίας που είδαμε μεταξύ τους, για παράδειγμα, τις τελευταίες μέρες γύρω από το θέμα της φορολόγησης των τραπεζών. Λες και δεν ήταν η ίδια ΝΔ και το ίδιο ΠΑΣΟΚ, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, που πριν μερικά μόλις χρόνια τσάκιζαν τον λαό με τα μνημόνια, εκτός των άλλων και για να σωθούν οι τράπεζες. Που ψήφιζαν τον αναβαλλόμενο φόρο, για να μην πληρώνουν οι τράπεζες ούτε δεκάρα, και που τις ανακεφαλαιοποιούσαν με δισεκατομμύρια που άρπαζαν από τις τσέπες του ελληνικού λαού».

Σημείωσε επίσης ότι η συναίνεση απαιτείται «και στο φόντο των εξελίξεων στην ΕΕ, αφού αποτυπώνονται τα μεγάλα αδιέξοδα ενόψει μίας ακόμα οικονομικής κρίσης», υπογραμμίζοντας ότι οι αναταράξεις αυτές, και κυρίως στις δύο μεγαλύτερες καπιταλιστικές οικονομίες, τη Γαλλία και τη Γερμανία, αναδεικνύουν «πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι οι θριαμβολογίες της κυβέρνησης για τα "ευημερούντα" οικονομικά μεγέθη που αποτυπώνει ο αντιλαϊκός προϋπολογισμός, που ετοιμάζονται να ψηφίσουν στη Βουλή».

Συνεχίζοντας τόνισε ότι «τη λαϊκή συναίνεση απαιτεί και η προώθηση της σφοδρής επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες, που απαιτείται για να θωρακίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου, για να ανεβάσει στροφές η "πολεμική οικονομία", που φέρνει φτώχεια, μισθούς πείνας, επίθεση στην Παιδεία, στην Υγεία και σε κάθε εργατικό - λαϊκό δικαίωμα». Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα έφερε τον νόμο που ψηφίστηκε πρόσφατα για τον τρόπο καθορισμό του κατώτατου μισθού, όπου «ζήσαμε τον τραγέλαφο, κυβέρνηση και σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση να μαλώνουν όχι για την ουσία του νόμου, δηλαδή για την κατοχύρωση του γεγονότος ότι οι μισθοί θα καθορίζονται με απόλυτο κριτήριο την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των ομίλων, αλλά για το ποιο από αυτά τα κόμματα εκφράζει καλύτερα το πνεύμα της αντεργατικής Οδηγίας της ΕΕ που ενσωματώνει στο ελληνικό Δίκαιο ο συγκεκριμένος νόμος!».

«Για μία ακόμη φορά, το ΚΚΕ και το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα αναδείχθηκαν στη μοναδική πραγματική λαϊκή αντιπολίτευση, μέσα και έξω από τη Βουλή», τόνισε ο Δ. Κουτσούμπας και πρόσθεσε:

«Αυτήν τη φορά το ΚΚΕ και οι μαζικές λαϊκές οργανώσεις συνδέθηκαν, μάλιστα, και με έναν ακόμα τρόπο: Με την πρόταση νόμου για την πραγματική επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, που επεξεργάστηκαν και υπογράφουν 627 Συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, ανάμεσά τους και το Εργατικό Κέντρο Λαμίας, και την κατέθεσε στη Βουλή η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ.

Σε τελική ανάλυση, πρόκειται για όλους εκείνους τους παράγοντες που δικαιολογημένα εντείνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια στις σημερινές συνθήκες που όλα τα αδιέξοδα του συστήματος βγαίνουν στην επιφάνεια, που τροφοδοτούν το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και διεκδίκησης.

Εκεί ακριβώς είναι που βλέπουμε εμείς την πραγματική ελπίδα για τον λαό και τη νεολαία: Στην ενίσχυση αυτού του ρεύματος αμφισβήτησης. Στη διαμόρφωση ενός μεγάλου, πανελλαδικού, συντονισμένου κινήματος των εργαζομένων, των βιοπαλαιστών αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας, των γυναικών. Στη μαχητική συμπόρευση με το ΚΚΕ σε όλες τις μάχες που έχουμε μπροστά μας (...)

Εδώ, από την πρωτεύουσα της Ρούμελης, τιμώντας τη μέρα της απελευθέρωσης της Λαμίας, αποτίνουμε φόρο τιμής σε όσους πάλεψαν γι' αυτόν τον μεγάλο σκοπό όλες τις προηγούμενες δεκαετίες και μας άφησαν πολύτιμη παρακαταθήκη, στους ήρωες του Κόμματός μας και της επαναστατικής πάλης.

Εχουμε βαθιά πεποίθηση ότι η μεγαλύτερη τιμή που μπορούμε να τους αποδώσουμε είναι να κάνουμε σήμερα όσα χρειάζονται για να χτίσουμε ένα Κόμμα που, εξοπλισμένο με τα διδάγματα του παρελθόντος, θα είναι έτοιμο να φέρει σε πέρας την ιστορική του αποστολή, τη στιγμή που θα διαμορφωθούν ξανά συνθήκες επαναστατικές, ανάλογες με αυτές που υπήρχαν στην Ελλάδα την περίοδο της Απελευθέρωσης. Και είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αργότερα ή γρηγορότερα, τα ίδια τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και η πολύπλευρη κρίση του θα οδηγήσουν ξανά σε τέτοιες συνθήκες και στη χώρα μας.

Το ΚΚΕ, με αίσθημα ευθύνης, μακριά από κάθε διάθεση μηδενισμού, λαθολογίας ή ωραιοποίησης, και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, έχει μελετήσει την Ιστορία του και τις βαθύτερες αιτίες για τις τότε ανεπάρκειες, ελλείψεις και λάθη.

Η ιστορία του ιμπεριαλιστικού Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η ιστορία της τριπλής φασιστικής κατοχής και της Απελευθέρωσης, ένα πράγμα διδάσκουν:

Οτι κανένας λαός δεν μπορεί να αναθέσει και να στηρίζει την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας του στην αστική τάξη και στα κόμματά της. Οτι δεν υπάρχει καμία περίπτωση, καμία δυνατότητα να ικανοποιηθούν ταυτόχρονα και τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και τα καπιταλιστικά - ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η νίκη του ενός προϋποθέτει την ήττα του άλλου!

Η πάλη των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων πρέπει να φτάσει έως το τέλος, έως την ανατροπή αυτής της εξουσίας, που ευθύνεται για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, να φτάσει έως την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού (...)

Το ΚΚΕ σήμερα είναι πολύ πιο έμπειρο, πιο ώριμο και με πολύτιμη κληρονομιά την προσφορά και τις θυσίες των προηγούμενων γενιών κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών. Είναι αποφασισμένο και μπορεί, μαζί με την εργατική τάξη και τον λαό, να το πάει μέχρι τέλους! Μέχρι την οριστική απελευθέρωση από όλα τα δεσμά! Πάμε λοιπόν μπροστά, δυνατά! Θα τα καταφέρουμε!».