Μία ακόμα δημόσια εμφάνιση έκανε ο τέως πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, φουντώνοντας τα σενάρια που τον θέλουν να προετοιμάζει το έδαφος της επιστροφής του στην κεντρική πολιτική σκηνή, αφού πρώτα βεβαίως περάσει την άνοιξη στις ΗΠΑ, για «επανακατάρτιση» στην προώθηση των ευρωατλαντικών σχεδιασμών και επισήμως για διαλέξεις σε φοιτητές του Χάρβαρντ.

Στο μεσοδιάστημα ανανεώνει τα διαπιστευτήριά του στο εγχώριο κεφάλαιο με ομιλίες, όπως αυτή το βράδυ της Τετάρτης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, κατά την απονομή βραβείων σε φοιτητές, που θεσπίστηκαν με δική του δωρεά των χρημάτων που έλαβε από ευρωπαϊκούς φορείς όταν βραβεύτηκε για τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Κατά τα αναμενόμενα, ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίστηκε τη ΝΑΤΟικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών ως πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση, επιμένοντας στην ψευδολογία περί «ειρηνικής επίλυσης μιας μακροχρόνιας διαφοράς», παρά τις εξελίξεις που επιβεβαιώνουν ότι η συμφωνία αυτή διατήρησε το σπέρμα του αλυτρωτισμού, το οποίο φουντώνει και πάει πάνω στο «γόνιμο έδαφος» των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Εξωράισε τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που για να ευοδωθούν αιματοκυλούν τους λαούς, υποστηρίζοντας ότι η ειρήνη και φιλία των λαών είναι εφικτή στο πλαίσιο αυτού του συστήματος, όταν τριγύρω καίνε ήδη τόσες εστίες πολέμου και ενοχοποίησε τα «αυταρχικά καθεστώτα» τύπου Τραμπ. Κατηγόρησε τη «Δύση» για «δύο μέτρα και δύο σταθμά», όπως στο Παλαιστινιακό, επειδή δεν επιβάλλει κυρώσεις στο Ισραήλ, με το οποίο η δική του κυβέρνηση σύναψε συμφωνίες ακόμα και στρατιωτικής συνεργασίας.

Μιλώντας εξ ονόματος του κεφαλαίου προέτρεψε την ΕΕ να μην αποδεχτεί καμία εμπλοκή στα εσωτερικά της. «Αν δεχθούμε το δίκαιο του ισχυρού στις διεθνείς σχέσεις, το δεχόμαστε και σε εθνικό επίπεδο - στους θεσμούς, στην κοινωνία, στις ζωές μας. Δεχόμαστε η δημοκρατία και η Δικαιοσύνη να καταληφθούν από ολιγάρχες και μεγάλα συμφέροντα, όπως γίνεται στις ΗΠΑ», υποστήριξε, κρύβοντας το ταξικό περιεχόμενο της αστικής δημοκρατίας και Δικαιοσύνης.

Συνέστησε στην ΕΕ να αποκτήσει «αληθινή στρατηγική πυξίδα», υπεραμυνόμενος της πολεμικής οικονομίας και της μεγαλύτερης συμμετοχής στους πολέμους, λέγοντας ότι «δεν αρκεί να μιλάει για στρατηγική αυτονομία από τις ΗΠΑ και αναβάθμιση της αμυντικής της βιομηχανίας, αν δεν είναι σαφές ποιος είναι ο διεθνής ρόλος που διεκδικεί». Και ο ρόλος που, κατά τον Αλ. Τσίπρα, πρέπει να διεκδικήσει είναι «να σταματήσει να αφήνει την πρωτοβουλία των κινήσεων αποκλειστικά στις ΗΠΑ» και να καταλάβει τον χώρο που αυτές θα αφήσουν κενό «αν μετατοπίσουν την προσοχή τους στον Ινδικό και τον Ειρηνικό».

Εδειξε, τέλος, προς τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο ως τον «ζωτικό χώρο» για το εγχώριο κεφάλαιο, υποστηρίζοντας την ανάγκη η Ελλάδα να ενισχύσει τον περιφερειακό της ρόλο. «Η προτεραιότητα και η πυξίδα της Ελλάδας ήταν πάντα η ενεργή και διεκδικητική παρουσία στην περιοχή της. Θυμίζω την διείσδυση της Ελλάδας στη Λιβύη τη δεκαετία του '80. Τον ρόλο της στην Αλβανία τη δεκαετία του '90. Την ανάπτυξη της οικονομικής της παρουσίας στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας μετά τον πόλεμο τη δεκαετία του 2000. Την Ατζέντα της Θεσσαλονίκης το 2003 που άνοιξε την ευρωπαϊκή προοπτική των Βαλκανίων. Την ανάπτυξη της ελληνοτουρκικής συνεργασίας στη βάση της στρατηγικής του Ελσίνκι. Την προώθηση των σχημάτων συνεργασίας στα Βαλκάνια, την περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ», ανέφερε μεταξύ άλλων, σκιαγραφώντας ένα πεδίο δόξης λαμπρόν για τους επιχειρηματικούς ομίλους της χώρας προς άντληση κερδών, ενώ υπέδειξε τη Βόρεια Μακεδονία ως τέτοια χαμένη ευκαιρία λέγοντας: «Μακάρι τα τελευταία χρόνια να υπήρχε αυτή η λογική, τουλάχιστον για τη Βόρεια Μακεδονία, όπου ανοίχτηκαν τεράστιες ευκαιρίες για τον ρόλο της χώρας μας στους τομείς της άμυνας, της οικονομίας και των διπλωματικών σχέσεων, μετά την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Και αντί να συζητάμε για την κύρωση τριών μνημονίων, να είχαμε δεκάδες συμφωνίες και πολλά Ανώτατα Συμβούλια Συνεργασίας που θα είχαν επιτρέψει να είχαμε άλλο ρόλο και άλλους μοχλούς επιρροής στη χώρα».

Σε ό,τι αφορά τα Ελληνοτουρκικά ζήτησε να αξιοποιηθεί η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ για να πιεστεί η Τουρκία «σε ένα ελληνοτουρκικό και ευρωτουρκικό πλαίσιο διαλόγου με ορίζοντα τη Χάγη», τις «διευθετήσεις» δηλαδή σε πλαίσιο ΝΑΤΟ.