Μεγάλες δόξες ξαναζεί αυτές τις μέρες η ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών, που υποτίθεται ότι θα έφερνε «ασφάλεια» και «σταθερότητα» στην περιοχή και ότι θα αποκαθιστούσε τις σχέσεις Ελλάδας - Β. Μακεδονίας, μακριά από εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς. Από τη Σύνοδο του Μονάχου, ο πρωθυπουργός της Β. Μακεδονίας επανέφερε ζήτημα «μακεδονικής» ταυτότητας και γλώσσας, δείχνοντας ότι κανένα τέτοιο θέμα δεν λύθηκε με τη Συμφωνία, παρά μόνο η ένταξη της Β. Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, με την ελληνική αστική τάξη και τα κόμματά της να «τρέχουν» τον ευρωατλαντικό σχεδιασμό στην περιοχή. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η ίδια η Συμφωνία άφηνε ορθάνοιχτο τον δρόμο να αναζωπυρωθούν εθνικισμοί και αλυτρωτισμοί, στο έδαφος της «μακεδονικής ταυτότητας». Κάτω από τα «νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στον κόσμο», όπως είπε ο Μίτσκοσκι για να στηρίξει τις αξιώσεις του, ένα πράγμα επιβεβαιώνεται: Οτι δεν υπάρχει ΝΑΤΟική συμφωνία και σχέδιο που να υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Γι' αυτό τα κόμματα που την υπέγραψαν και την υλοποιούν, αλλά και εκείνα που την καταγγέλλουν χωρίς να λένε κουβέντα για τον ΝΑΤΟικό χαρακτήρα της, είναι υπόλογα και εκτεθειμένα απέναντι στον λαό.