... το βήμα που δε χάνεται αλλά ξεπέφτει, γιατί δεν έχεις καταλάβει πως σε οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καρδιά του αμερικανικού Συντάγματος. Σύντομα θα κυκλοφορούμε στις σελίδες του, αυτή θα είναι η ποινή μας. Σκοτώνοντας για τα καλά τον Ελληνα μέσα μας, φτάσαμε εκεί που ονειρευόμαστε, να γίνουμε Ευρωαμερικάνοι.

2.

... η χαρά του παιχνιδιού, που δε χάνεται, αλλά ξεπέφτει στα χέρια των Ολυμπιονικών. Ο καθένας τους είναι μια Κίρκη, που ό,τι αγγίζει το μετατρέπει σε εμπόρευμα. Είναι οι νικητές, ιλουστρασιόν βεντέτες, που ποζάρουν πάνω στη θλίψη του κόσμου. Τον βοηθούν να ξεχνιέται και να ξεχνά. Τώρα που φτάνει η ώρα της Ολυμπιάδας, γνωστής με το «αρχαιοπρεπές» ρητό: It's only money, είναι οι μόνοι που βλέπουν πώς ο χρόνος γίνεται χρήμα.

3.

... η ιδέα που δε χάνεται, αλλά ξεπέφτει στα χέρια των ανθρώπων που περιγράφει ο Γκαίτε σ' ένα γράμμα του προς τον Σίλλερ (17 Μαΐου 1795): «Για να καλύψουν την αδυναμία του δικού τους σχεδίου, επιτρέπουν στον εαυτό τους να ερημώνει τους πιο εύφορους κήπους και να τους μετατρέπει σε αξιοθρήνητα προχώματα».

4.

... το πρόσωπο του άλλου που δε χάνεται, αλλά ξεπέφτει μέσα στην επανάληψη που επιβάλλει η καθημερινότητα. Η ανάγκη το καθορίζει, όπως ακριβώς η αστική τάξη καθορίζει το κράτος, κι όχι το ανάποδο, όπως διέγνωσε ο νεαρός Μαρξ.

5.

... η γεύση που δε χάνεται, αλλά ξεπέφτει εξαιτίας των πλαστικών τροφών που καταναλώνουμε γρήγορα, όπως ακριβώς και στη ζωή μας, που κάνουμε το θαύμα που μας κινεί να ξεπέφτει σ' ένα τεχνικό επίπεδο, σαν ένα αυτοκίνητο που καταβροχθίζει βενζίνη.

6.

... το ποίημα που δε χάνεται, αλλά ξεπέφτει όταν δεν έχει μνήμη. Γιατί η μνήμη, όταν λειτουργεί, γίνεται ποίημα σαν αυτό που έγραψε ο Αγγελος Σικελιανός για τον Μακρυγιάννη: «Χαρά σ' εκειόν που πρωτοσήκωσε / απ' τις σκόνες σκεπασμένο / το δίστομο σπαθί του Λόγου σου / στον ήλιο, Μακρυγιάννη, / κι είδε που οι κόψες του μεμιάς ξαστράψαν, / ανέγγιχτες, στο φως, / κι οι δυο πλευρές του λάμψαν / γυμνές, / σα να 'βγαιναν την ίδια τούτην ώρα από τ' ακόνι, / και πως βωδούσαν, απ' τη μια μεριά πλυμένες / με το αίμα των οχτρώνε, / κι απ' την άλλη / σάμπως να θέρισαν αυτή την ιδίαν ώρα / μοσκιές και βιόλα απ' του μπαξέ Σου τα λουλούδια! / Κι απάνω και στις πλευρές γραφή, / Απ' τη μια, / τα λόγια αυτά Σου χαραγμένα, στρατηγέ μας: / "Τη λευτεριά μας τούτη δεν την ήβραμε στο δρόμο, / και δε θα μπούμεν εύκολα στου αυγού το τσόφλι, / γιατί δεν είμαστε κλωσόπουλα, σ' αυτό να ξαναμπούμε πίσω. Μα εγίναμε πουλιά, / και τώρα πια στο τσόφλι μέσα δε χωρούμε"».

7.

Μόνο την ανάγκη μη ζητήσεις, που δε χάνεται και ούτε ξεπέφτει και όλους χτυπά το ίδιο, όπως περιγράφει και η κυρία Αννα Σνίτκινα, γυναίκα του Ντοστογιέφσκι: «Τι φοβεροί τύποι παρήλασαν από το σπίτι μας εκείνη την εποχή. Τις περισσότερες φορές ήσαν τοκογλύφοι, που είχαν αγοράσει, προφανώς για πενταροδεκάρες, τις συναλλαγματικές και ήθελαν να εισπράξουν ολόκληρο το ποσό, χήρες δημοσίων υπαλλήλων, εκμισθώτριες επιπλωμένων δωματίων, απόστρατοι αξιωματικοί, ύποπτοι επιχειρηματίες. Ολοι αυτοί οι πιστωτές επέσειαν την απειλή της κατάσχεσης και της φυλακής. Το βασικό μου επιχείρημα ήταν: ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι δεν έχει τίποτα παρ' εκτός τα ρούχα που φοράει. Αυτά μπορείτε να τα κατασχέσετε. Οσο για τη φυλακή, διαδήλωνα ότι ο σύζυγος μου θα πήγαινε ευχαρίστως, δεδομένου ότι θα του ήταν πιο βολικό να εργάζεται εκεί, ενώ, αντίθετα, εκείνοι δε θα έπαιρναν δεκάρα».