1. Αν και βρισκόμαστε στο κέντρο μιας κηρυγμένης διάλυσης και με τη βοήθεια της δημοσιογραφίας, όλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Φροντίζουν με ιδιαίτερο μεράκι να σκεπάζουν όπως όπως την πραγματικότητα, για να μπορεί το Γαλάζιο Μαγαζί να είναι πάντα ανοιχτό.

2. Παρατηρούσα τις προάλλες τον δημοσιογράφο Πρετεντέρη. Δεν μπορείς να καταθέσεις τη γνώμη σου γι' αυτόν, αν δε μεσολαβήσουν σκέψεις για όσα έχουν καταθέσει κατά καιρούς οι κορυφαίοι της ψυχανάλυσης. Ο τρόπος που σπρώχνει το εμπόρευμά του στην τηλεόραση θυμίζει εκείνον των εμποράκων που διαλαλούν το προϊόν τους με τόση ζέση, που σε κατευθύνουν να αγοράσεις το περιτύλιγμα σε τιμή περιεχομένου.

3. Η παρουσία καθενός από μας μπροστά στις γελοιότητες του ΠΑΣΟΚ φέρνει στο νου μια φράση του Ντοστογιέφσκι από το ημερολόγιό του: «Δε νομίζω ότι ντράπηκαν από την παρουσία μου, γιατί ήδη είχαν αποφασίσει να μην ντρέπονται για τίποτα».

4. Η αθλιότητα των λογοτεχνικών κύκλων δεν καταφέρνει να προσβάλει την ποίηση στη ρίζα της, που είναι η έμπνευση. Ας θυμηθούμε τον τυφλό γερο-Μπόρχες, όταν υπερασπιζόταν αυτήν την τέχνη: «Να κοιτάς το ποτάμι που είναι χρόνος και νερό, / και να θυμάσαι πως ο χρόνος είναι πάλι ένα ποτάμι, / να ξέρεις πως πλανιόμαστε σαν το ποτάμι / και οι μορφές μας χάνονται σαν το νερό. / Να νιώθεις πως η αγρύπνια είναι ένας άλλος ύπνος / όπου ονειρεύεσαι πως δεν κοιμάσαι, κι ότι ο θάνατος / που η σάρκα μας τον τρέμει είναι ο ίδιος θάνατος / που κάθε νύχτα μας φαίνεται ύπνος. / Να βλέπεις πως η μέρα ή ο αιώνας είναι σύμβολο / της κάθε μέρας του ανθρώπου και του χρόνου του, / να μεταλλάσσεις την επιδρομή του χρόνου / σε μουσική, σε ψίθυρο και σύμβολο. / Να βλέπεις πως ο θάνατος είναι ύπνος, / το δειλινό ένα χρυσάφι μελαγχολικό: αυτή είναι η ποίηση / η αθάνατη κι ασήμαντη. Μα η ποίηση / ξανάρχεται σαν την αυγή και σαν το δειλινό. / Καμιά φορά, τα βράδια, ένα πρόσωπο / μας κοιτάει από τα βάθη ενός καθρέφτη· / η τέχνη πρέπει να 'ναι σαν και τούτο τον καθρέφτη, / που μας αποκαλύπτει το ίδιο μας το πρόσωπο, / Λένε πως ο Οδυσσέας, χορτασμένος στα θαύματα, / έκλαψε από αγάπη μόλις φάνηκε η Ιθάκη / χλωρή και ταπεινή. Η τέχνη είναι τούτη η Ιθάκη, / η αιώνια χλωρή - κι όχι τα θαύματα».

5. Ο μόνος λόγος για να ξαναπάω στο Κάιρο είναι για να ακούσω τα λόγια του αγαπημένου μου Κωστή Μοσκώφ, που ελεύθερα πετάνε στον αέρα: «Δεν ξέρω αν είναι μελαγχολικοί οι έρωτες. Χαρμόλυποι, θα 'λεγα. Και το ένα και το άλλο. Δηλαδή άγρια χαρά και άγρια λύπη. Χαρά γιατί καίγεται ο εαυτός σου, κινητοποιείται ο οργανισμός σου, τα κύτταρά σου τρέχουν, προχωρούν με μεγάλα άλματα ή τρέχουν. Λύπη γιατί ποτέ δεν κατακτάς εκείνο που θέλεις. Εγώ πάντα είχα την αίσθηση, ήθελα τον θεό και έβρισκα τους αγγέλους. Η μελαγχολία μου θα 'λεγα ότι είναι προϊόν των τελευταίων δύο χρόνων. (...) Προέρχεται βασικά από το ότι δε βρίσκω τόση ένταση γύρω μου, είτε στο πεδίο της πολιτικής είτε στο προσωπικό μου πεδίο, όση θα ήθελα. Προέρχεται από το ότι η κοινωνία, αυτή που κάποτε ανεχόμουν, γιατί είχα ζήσει μέσα της, από τη στιγμή που μαθαίνεις να ζεις χωρίς αυτήν μετά δύσκολα την υποφέρεις».