Με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί υποδέχτηκαν όρθιοι την παρέμβαση του Γιώργου Τσακλίδη, μέλους του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών, πατέρα της 23χρονης Αγάπης, στην εκδήλωση που πραγματοποίησε την Κυριακή η Ενωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του Δ' Δημοτικού Διαμερίσματος Πειραιά με αφορμή τα δύο χρόνια από το έγκλημα στα Τέμπη.

Στην εκδήλωση, με θέμα «Πες μου μπαμπά / μαμά, πώς έφτασαν δύο τρένα να κινούνται στην ίδια γραμμή προς την αντίθετη κατεύθυνση;», μίλησαν επίσης ο Περικλής Κουρμούλης εκ μέρους του ΔΣ της Ενωσης, η Κυριακή Εξερτζή, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων «Hellenic Train», και ο Μανώλης Δανδουλάκης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στην ΚΤΥΠ ΑΕ (πρώην ΟΣΚ).

Ανοίγοντας την εκδήλωση η πρόεδρος της Ενωσης, Μαρία Μιχαλοπούλου, αναφέρθηκε στις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος και στη μεγάλη συμμετοχή μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών από τα σχολεία της περιοχής. Χαιρετισμό απηύθυνε και η Ματίνα Τσούγκα, πρόεδρος του 15μελους Συμβουλίου του 10ου Λυκείου, εκ μέρους της Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών Πειραιά.

Μαθητές από τα Λύκεια της περιοχής στόλισαν τον χώρο της εκδήλωσης με τις ζωγραφιές τους και πλούτισαν το πρόγραμμα με ποιήματα που έγραψαν για το έγκλημα στα Τέμπη. Η εκδήλωση έκλεισε με γνωστά τραγούδια που ερμήνευσαν, παίζοντας κιθάρα, δύο μαθητές του 10ου Λυκείου Πειραιά.

Ο Γ. Τσακλίδης σημείωσε μεταξύ άλλων ότι το έγκλημα των Τεμπών είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για το πού οδηγούν οι πολιτικές που έχουν ως κριτήριο το κέρδος, σε βάρος της ασφάλειας και των αναγκών του λαού. Αναφέρθηκε επίσης σε στοιχεία που έγινε προσπάθεια αρχικά να συγκαλυφθούν, αλλά κάτω από την πίεση των συγγενών και των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων βγαίνουν σιγά σιγά στη φόρα και στριμώχνουν ακόμα περισσότερο την κυβέρνηση.

Στην ομιλία της η Κ. Εξερτζή τόνισε ότι «οι αιτίες που οδήγησαν στο έγκλημα υπάρχουν και σήμερα, γιατί είναι σε πλήρη ισχύ οι νόμοι και οι Οδηγίες της ΕΕ που οδήγησαν τον σιδηρόδρομο στην "απελευθέρωση", στον τεμαχισμό, στην ιδιωτικοποίηση, στην εμπορευματική του λειτουργία, δεν καταργήθηκαν. Γιατί είναι εδώ η πολιτική της ΕΕ και του κράτους, που βάζει το κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή». Αναφέρθηκε επίσης στην καθολική συμμετοχή των σιδηροδρομικών στην απεργία της 28ης Φλεβάρη, λέγοντας ότι εκείνη τη μέρα αναδείχθηκε η δύναμη του συλλογικού, οργανωμένου αγώνα, που πρέπει να ενταθεί.

Ο Μ. Δανδουλάκης μίλησε για τους κινδύνους που ελλοχεύουν στα σχολικά κτίρια, από τα οποία τα μισά και πλέον «είναι κατασκευασμένα πριν από μισό αιώνα, χωρίς ή με παλιό αντισεισμικό κανονισμό». Αναφέρθηκε αναλυτικά στο «καμπανάκι» που χτύπησε ο σεισμός στο Λεκανοπέδιο τον Ιούλη του 2019 και αποκάλυψε το εξής:

«Αυτό που πραγματικά μας θορύβησε, και από τότε το επαναλαμβάνουμε συνεχώς, μπας και ιδρώσει το αυτί κάποιου αρμόδιου, είναι η έγγραφη απάντηση της Γενικής Διεύθυνσης του υπουργείου Υποδομών για τις φυσικές καταστροφές: Από το αρχείο της Υπηρεσίας διαπιστώθηκε ότι μεγάλος αριθμός κτιρίων, από αυτά που χαρακτηρίστηκαν στον πρωτοβάθμιο έλεγχο ΜΗ ΚΑΤΟΙΚΗΣΙΜΑ, είχαν ήδη χαρακτηριστεί ακατάλληλα για χρήση ΚΙΤΡΙΝΑ από τον σεισμό του 1999 και δεν είχαν εκδοθεί οι απαιτούμενες άδειες επισκευής για την αποκατάστασή τους, συνεπώς εξακολουθούσαν να είναι ακατάλληλα για χρήση.

Δηλαδή ομολογούν ότι κανένας δεν είχε ελέγξει αν έγιναν και πώς από τους δήμους οι απαιτούμενες επισκευές μετά τον σεισμό του 1999. Πώς λοιπόν λειτουργούν τα σχολεία αυτά τόσα χρόνια;».

Ο Π. Κουρμούλης σημείωσε μεταξύ άλλων: «Δεν προσπερνάμε καθόλου τις καταγγελίες ότι το τρένο μπορεί να μετέφερε και ΝΑΤΟικά καύσιμα για τα drones των ΗΠΑ που σταθμεύουν στη ΝΑΤΟική βάση της Λάρισας. Δημοσιεύματα αυτών των ημερών κάνουν λόγο για παρουσία ανώτερων στρατιωτικών στη σκηνή του εγκλήματος αμέσως μετά τη σύγκρουση, ενώ φαίνεται πως η μεταφορά ΝΑΤΟικού στρατιωτικού υλικού, πολλές φορές επικίνδυνου, είναι ρουτίνα στον σιδηρόδρομο. Τα ερωτήματα είναι πάνω στο τραπέζι. Τις απαντήσεις τις οφείλουν οι αρμόδιοι».

Κατέληξε λέγοντας: «Πήραμε οξυγόνο από τις κινητοποιήσεις των προηγούμενων ημερών, χαρήκαμε τα παιδιά μας στις διαδηλώσεις, στεκόμαστε με περηφάνια στο αγωνιστικό τους παράδειγμα. Τους λέμε ότι είμαστε εδώ για να διεκδικήσουμε μαζί τους έναν κόσμο καλύτερο. Για να πάψουν οι ανάγκες μας στη μόρφωση, στη δουλειά, στον ελεύθερο ποιοτικό χρόνο, στις σύγχρονες και ασφαλείς μεταφορές, να βρίσκονται σε διάσταση με τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για την ικανοποίησή τους. Σ' αυτόν τον δρόμο βρίσκεται η πραγματική δικαίωση για τους 57 νεκρούς των Τεμπών και τις οικογένειές τους, που δίνουν έναν μεγάλο αγώνα».

Ολο αυτό το διάστημα στα σχολεία του Πειραιά και των νησιών του, από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο, ξεδιπλώνονται δράσεις από μαθητές, μαζί με εκπαιδευτικούς, μαζί με Συλλόγους και Ενώσεις Γονέων, με τους οποίους συναντήθηκαν επίσης στα μεγάλα συλλαλητήρια και στην απεργία.

Επιστρατεύοντας την ευρηματικότητα, με ορμή από την οργή, την αμφισβήτηση, τη βαθιά θέληση να συνεχιστεί αυτός ο αγώνας για να αποδοθούν όλες οι ευθύνες, η υπόσχεση ότι το έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί βρήκε πολύμορφη έκφραση. Και δυναμώνει ακόμα περισσότερο μέσα από την πάλη για να μη ζήσουμε νέα «Τέμπη» στα σχολεία, πουθενά. Αυτό το κλίμα αγκάλιασε όλα τα σχολεία του Πειραιά και των νησιών.

Τα παιδιά του ΕΠΑΛ Σαλαμίνας και του Λαϊκού Φροντιστηρίου Αλληλεγγύης Κερατσινίου το έκαναν με λέξεις και φράσεις που συνθέτουν όλο αυτό το κλίμα: «Αγώνας», «κέρδος», «θυμός», «αλληλεγγύη», «δικαίωση», «δεν ήταν έγκλημα, ήταν δολοφονία». Από τις μικρές ηλικίες, μαθητές μαζί με εκπαιδευτικούς οργάνωσαν εκδηλώσεις, έκαναν θεατρικά παιχνίδια, τραγούδησαν, έγραψαν, έφτιαξαν βίντεο και τα διακίνησαν.

Τα παιδιά του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Κορυδαλλού, καθισμένα σε καρέκλες που καθεμιά με ένα γράμμα σχηματίζει το «δεν έχω οξυγόνο», τραγουδούν το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά για τα Τέμπη. Συγκινεί το γράμμα της μικρής μαθήτριας από την Αίγινα μπροστά στην απεργία στις 28 Φλεβάρη: «...57 άδικα θύματα, άδικη είναι αυτή η σκηνή. Ελάτε, δείξτε πόνο, δείξτε τι σημαίνει οργή. Ολοι μαζί απεργούμε, η μνήμη τους να μην ξεχαστεί. Ενωμένοι, δυνατοί, των θυμάτων η φωνή».

Στο ΓΕΛ Ρέντη, στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του σχολείου δόθηκε το όνομα του Ντένις Ρούτσι, απόφοιτου του σχολείου ο οποίος σκοτώθηκε στο έγκλημα των Τεμπών.

Στις γειτονιές της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου η αγωνιστική αυτή δράση συνδυάστηκε στα σχολεία με το δίκαιο αίτημα του λαού και της νεολαίας «να φύγουν τώρα τα καζάνια του θανάτου». Ενα δείγμα της πολιτικής που για τα κέρδη των λίγων δεν λογαριάζει την ανθρώπινη ζωή, που γεννά νέα «Τέμπη».