Το κανονικό είναι τη ζωή μας να τη διαμορφώνει η Λογική. Γιατί μόνον έτσι το περιεχόμενό της, ακόμα και τα καθημερινά της προβλήματα, έχουν μια συγκεκριμένη «αναγνώσιμη» και «αναγνωρίσιμη» μορφή. Και, φυσικά, σε μια τέτοια περίπτωση ο καθένας από μας να «διαβάζει» και να «αναγνωρίζει» σωστά ό,τι συμβαίνει γύρω του και σωστά να αντιδρά. Και τότε κανένας δε θα μπορεί να ισχυρίζεται άγνοια και με τον τρόπο αυτό να δικαιολογεί την απουσία του από τους χώρους ή τις δραστηριότητες, όπου η συμμετοχή του είναι απαραίτητη.

Αποτέλεσμα αυτής της νέας «λογικής», που θα την ονόμαζα «λογική του ακραίου», είναι η δημιουργία μιας κατηγορίας επιχειρημάτων, με τη βοήθεια των οποίων οι ένοχοι διαφεύγουν την τιμωρία. Οι παθόντες παγιδεύονται στο εκφυλισμένο πια κοινωνικό παράπονο, εκφρασμένο, μάλιστα, τις πιο πολλές φορές, με θεατρικό τρόπο μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες: τι κάνει η πολιτεία. Και η κυβέρνηση, υπεύθυνη για την παραγωγή και τη χρήση αυτής της νέας λογικής, περιορίζεται σε μια εξίσου εκφυλισμένη και αποπροσανατολιστική δικαιολογία πως τα προβλήματα της ζωής μας είναι αποτέλεσμα «ακραίων φαινομένων» που δεν μπορεί να τα προβλέψει, και, επομένως, δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει, με αποτελεσματικό τρόπο.

Το ερώτημα που προκύπτει από όλη αυτή την εκτίμηση είναι: καλά οι βροχές και οι πλημμύρες, η βαρβαρότητα του Κηφισού, ο θυμός του Εγκέλαδου και οι λογής κατολισθήσεις, οι παγετώνες και η καταστροφή των οπωροκηπευτικών, όλα αυτά μπορεί να είναι ακραία, άρα μη προβλέψιμα, άρα μη αντιμετωπίσιμα. Το «ευρώ» όμως; Είναι κι αυτό ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο; Αυτοί που μας το επέβαλαν δεν μπορούσαν να προβλέψουν τις συνέπειές του; Στην περίπτωσή του δεν έχουμε να κάνουμε με τον Εγκέλαδο, ούτε με το ατίθασο βαρομετρικό χαμηλό, ούτε με τον ανάγωγο Κηφισό και ούτε, τέλος, με τους ασυνείδητους εργολάβους. Το «ευρώ» είναι συγκεκριμένο οικονομικό μέγεθος. Είναι μια μονάδα με συγκεκριμένη αξία. Είναι, με άλλα λόγια, ένα «φαινόμενο» που η παρουσία του στην αγορά θα παίξει έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο. Ενα ρόλο, επομένως, που οι υπεύθυνοι και εμπνευστές μιας οικονομίας που θα αναγκαστεί να δεχτεί τις συνέπειές του θα έπρεπε να τον γνωρίζουν καλά και να μας προειδοποιήσουν. Αυτοί, όμως, το μόνο που έκαναν ήταν να μας αναγκάζουν να χειροκροτούμε, πριν καλά καλά ολοκληρωθεί η παράσταση και φανεί σε όλες του τις λεπτομέρειες ο «ρόλος» αυτός, δημιουργώντας αυτοί οι ίδιοι, οι σαλτιμπάγκοι της κυβερνητικής οικονομολογίας, τις αιτίες της εφιαλτικής ακρίβειας της αγοράς, που, φυσικά, δεν είναι καιρικό φαινόμενο είναι όμως ΑΚΡΑΙΟ. Ας αντισταθούμε, λοιπόν, με τα «τσουβάλια» στα χέρια, πριν μας πνίξει για τα καλά!